1 Худонинг Иброҳимни синаши. 20 Наҳўрнинг авлодлари.
Ибтидо 22 bob
1 Бу ҳодисалардан сўнг Худо Иброҳимни синаб, унга: – Иброҳим! – деди. – Лаббай! – деди у.
2 Худо: – Ўзинг севадиган ягона ўғлинг Исҳоқни олиб Мўриё ерига кет. У ерда Мен сенга айтадиган тоққа чиқиб, ўғлингни қурбон қил, – деди.
3 Иброҳим эрта билан туриб, эшагини эгарлаб, қурбонлик куйдириш учун ўтин ҳам майдалади-да, қулваччалардан иккитасини ва ўғли Исҳоқни ўзи билан олди, Худо унга айтган жойга қараб равона бўлди.
4 Уч кун юришгандан кейин Иброҳим нарига бир кўз ташлади, ўша жойни узоқдан кўрди.
5 У йигитларига: – Сизлар эшак билан бу ерда ўтириб кутиб туринглар. Мен ўсмир билан у ёққа бориб сажда қилиб, яна ёнингизга қайтиб келамиз, – деди.
6 Иброҳим қурбон куйдиришга ярайдиган ўтинни ўғли Исҳоқнинг елкасига ортди. Ўт ва пичоқни эса ўзи қўлига олиб, икковлари бирга жўнаб кетдилар.
7 Шу орада Исҳоқ отаси Иброҳимга: – Отажон! – деди. – Лаббай, ўғлим, – деди у. – Мана, ўт бор, ўтин бор, лекин қурбон қўзиси қани? – деб сўради.
8 Иброҳим: – Ўғлим, қурбон қўзисини Худо Ўзи беради, – деди. Шундай қилиб, икковлари йўлда давом этдилар.
9 Худо Иброҳимга айтган жойга келганларида, у қурбонгоҳ тиклаб, ўтинни қалади. Сўнг ўғли Исҳоқни боғлаб, уни қурбонгоҳ устига, ўтинларнинг устига ётқизди.
10 Иброҳим пичоққа қўл солиб, ўғли Исҳоқни бўғизламоқчи бўлган ҳам эдики,
11 бирданига осмондан Худованднинг фариштаси унга хитоб қилди: – Иброҳим! Иброҳим! – Лаббай, – деди у.
12 Фаришта: – Ўсмирга қарши қўл кўтарма, унга ҳеч ёмонлик қилма. Мен энди биламанки, сен Худодан қўрқасан, яккаю ягона ўғлингни ҳам Мендан аямадинг, – деди.
13 Иброҳим бир орқасига бурилиб қараса, чакалакда шохлари ўралиб қолган қўчқорни кўрди. Иброҳим бориб, қўчқорни олиб келди ва уни ўғли ўрнига сўйиб куйдирди.
14 Бу жойга Иброҳим «Худованд таъминлайди» деган ном берди. Бинобарин бугун ҳам: «Худованд тоғида таъминот бор», деб айтишади.
15 Худованднинг фариштаси иккинчи гал осмондан Иброҳимга хитоб қилди:
16 – Мен Зотим ҳақи қасамёд қиламанки, Худованд гапирмоқда: сен бу ишни қилиб, ягона ўғлингни аямаганинг учун,
17 Мен сенга қут-барака бераман. Насл-насабингни кўкдаги юлдузлардай ва денгиз соҳилидаги қумдай кўпайтириб юбораман. Сенинг ўғил- набираларинг ўз душманларининг шаҳарларини оладилар.
18 Сен гапимга қулоқ солганинг учун, ер юзидаги барча халқлар сенинг наслингдан барака топадилар, – деди.
19 Шундан сўнг Иброҳим яна йигитлари ёнига қайтиб келди. Улар бу ердан бирга жўнашиб, Беър-Шевага кетдилар. Иброҳим Беър-Шевада турар эди.
20 Бу ҳодисалардан кейин Иброҳимнинг қулоғига: «Мана сенинг уканг Наҳўрнинг хотини Милка ҳам ўғилларнинг онаси бўлди», деган хабар етди.
21 Чунончи Наҳўрнинг ўғиллари: тўнғичи Ус ва унинг укаси Буз, Арамнинг отаси Қамуил,
22 Касад, Ҳазў, Пилдош, Идлоф ва Батуил.
23 Батуил эса Ривқо деган қизнинг отаси бўлди. Мана шу саккиз ўғилни Милка Иброҳимнинг укаси Наҳўрга туғиб берди.
24 Наҳўрнинг Раума деган иккинчи хотини ҳам бор эди; у эса эрига Таваҳ, Гаҳам, Таҳаш ва Мааха исмли ўғилларни туғиб берди.
