1 Шундан кейин Пилат Исога даст солиб, Уни қамчилатди.
2 Аскарлар эса тиканлардан тож ўриб, Исонинг бошига қўйдилар, танасига шоҳона тўн кийдирдилар.
3 Исонинг олдида турганларича: – Яшавор, эй яҳудийларнинг Подшоҳи! – деб, Уни тарсакилар эдилар.
4 Пилат яна ташқарига чиқиб халойиққа хитоб қилди: – Мана, Уни олдингизга чиқаряпман, билиб қўйинглар, мен Ундан ҳеч қандай айб тополмадим!
5 Шу пайт бошида тиканли тож, эгнида шоҳона тўн билан Исо ташқарига чиқди. – Мана, у Одам! – деди Пилат уларга.
6 Олий руҳонийлар ва миршаблар Исони кўриб, бақириб кетишди: – Уни хочга михлаб қўй, хочга! – Уни сизлар олиб хочга михлаб қўйинглар! Мен Ундан ҳеч қандай айб тополмадим, – деди Пилат уларга.
7 Яҳудийлар унга жавобан: – Бизда Қонун бор, Қонунимиз бўйича У ўлиши керак, чунки У Ўзини Худонинг Ўғли қилиб кўрсатди, – дедилар.
8 Пилат буни эшитгач, юраги орқага тортиб кетди.
9 Қайтадан маҳкамага кирди ва Исодан: – Сен қаердансан? – деб сўради. Исо унга жавоб бермади.
10 – Менга жавоб бермайсанми? – деди Пилат. – Сени хочга михлатиш ё бўшатиш учун ҳукм юритишга қодир эканимни билмайсанми?
11 Исо жавоб берди: – Агар сенга юқоридан берилмаганида эди, сен Менинг устимдан ҳеч қандай ҳукм юрита олмас эдинг. Шу сабабдан Мени сенинг қўлингга тутиб берганнинг гуноҳи сенинг гуноҳингдан катта.
12 Шу вақтдан бошлаб Пилат Исони қўйиб юборишга чора излай бошлади. Аммо яҳудийлар қичқиришарди: – Агар Уни қўйиб юборсанг, сен Қайсарнинг дўсти эмассан. Ўзини подшоҳ дейдиган ҳар бир киши Қайсарнинг душмани бўлади!
13 Пилат бу сўзни эшитгач, Исони ташқарига олиб чиқди ва яҳудийча Габбата деган тош супа устидаги ҳукм курсисига ўтирди.
14 Ўша куни Фисиҳ байрами арафаси, туш маҳали эди. Пилат яҳудийларга хитоб қилди: – Мана, Подшоҳингиз!
15 – Йўқ қил Уни, йўқ қил! Хочга михлаб қўй! – деб бақирди улар. – Сизларнинг Подшоҳингизни хочга михлаб қўяйми? – сўради Пилат. – Қайсардан бошқа подшоҳимиз йўқ, – дейишди олий руҳонийлар.
16 Охири Пилат Исони хочга михлаш учун уларга топширди. Улар эса Исони олиб кетдилар.
17 Исо Ўз хочини кўтариб, Бошсуяги (яҳудийча Гўлгота) деган жойга келди.
18 У ерда Исони хочга михлаб қўйдилар. Исо ўртада бўлиб, чап ва ўнг томонига яна икки кишини михлаб қўйдилар.
19 Пилат шу мазмундаги лавҳани ёзиб хочнинг тепасига остириб қўйди: «Яҳудийларнинг Подшоҳи Носиралик Исо».
20 Исо хочга михланган жой шаҳарга яқин бўлгани учун, бу лавҳани анчагина яҳудийлар ўқиб ўтар эдилар. Лавҳа яҳудий, юнон ва лотин тилларида ёзилган эди.
21 Яҳудий олий руҳонийлари эса Пилатга бориб шундай дедилар: – «Яҳудийларнинг Подшоҳи» деб ёзма, балки Ўзи айтганидек, «Мен яҳудийларнинг Подшоҳиман», деб ёзиб қўй.
22 – Мен нимаики ёзган бўлсам, шундайлигича қолсин, – деди Пилат.
23 Аскарлар Исони михлаб бўлиб, Унинг кийимини олдилар. Ҳар аскарга бир парчадан теккудай қилиб, кийимни тўрт бўлакка бўлдилар. Ички кўйлагини ҳам олдилар. Ички кўйлак бошдан-оёқ чоксиз бир тўқима эди.
24 Аскарлар бир-бирига: – Буни йиртмайлик, бу учун қуръа ташлаймиз, кимга тушса, ўшаники бўлсин, – дейишди. Шу тариқа қуйидаги Забур ояти бажо бўлди: «Кийимларимни ўзаро бўлишиб олиб, Либосим учун қуръа ташладилар». Аскарлар худди шундай қилдилар.
25 Исонинг хочи ёнида Унинг онаси, онасининг опаси, Клопанинг хотини Марям ҳамда магдалалик Марям турар эдилар.
26 Исо онаси ёнида Ўзининг севикли шогирди турганини кўрди-да, онасига: – Эй аёл, мана бу сенинг ўғлинг! – деди.
27 Кейин шогирдига қараб: – Мана бу сенинг онанг! – деди. Ўша ондан бошлаб у шогирд Марямни ўз уйига олиб кетди.
28 Шундан кейин Исо энди ҳаммасининг амалга ошганини кўрди. Забур ояти бажо бўлсин деб, У: – Чанқадим! – деди.
29 Бу ерда сирка тўла бир идиш турган эди. Аскарлар сиркага шимгични ботирдилар-да, найнинг учига илиб, Исонинг оғзига олиб бордилар.
30 Исо сиркани татиб кўргач: – Амалга ошди! – деди-ю, бошини эгиб жон берди.
31 Ўша куни дам олиш куни арафаси – жума эди. Эртанги шанба жуда табаррук кун ҳисоблангани учун, яҳудий мансабдорлари жасадларни хочда қолдиришни истамадилар. Улар Пилатнинг олдига бориб, жасадларнинг болдирларини синдириб ташлаб, хочдан туширишни сўрадилар.
32 Шунда аскарлар бориб, Исо билан бирга хочга михланган биринчи, сўнгра иккинчи одамнинг болдирларини синдириб ташладилар.
33 Исонинг олдига келиб, Унинг аллақачон ўлганлигини пайқадилар, болдирларини синдирмадилар.
34 Лекин аскарлардан бири Исонинг биқинини найза билан тешди, шу заҳоти Унинг биқинидан қон билан сув оқиб чиқди.
35 Бу ҳодисани кўрган киши, сизлар ишонинглар деб, гувоҳлик бериб келмоқда. Унинг гувоҳлиги ҳақиқатдир, у ҳақиқатни сўзлаётганини билади.
36 Ана шу бўлиб ўтган ҳодиса: «Унинг суяги синмайди», – деган Забур ояти бажо келиши учун рўй берди.
37 Бошқа бир оятда шундай айтилган: «Найзаланган Одамга тикилиб қарайдилар».
38 Бундан сўнг ариматеялик Юсуф Пилатдан Исонинг жасадини хочдан тушириш учун илтимос қилди. Юсуф Исонинг шогирди эди-ю, лекин яҳудийлардан қўрққани учун буни яшириб юрар эди. Пилат эса ижозат берди. Шунда Юсуф бориб, Исонинг жасадини бўшатиб олди.
39 Бундан илгари кечаси Исонинг олдига келган Никодим ҳам юз қадоқча мирра билан сабур қоришмасини олиб келди.
40 Улар икковлон Исонинг жасадини олиб, яҳудийларнинг дафн одатларига кўра, бу муаттар моддалар билан Уни кафанладилар.
41 Исо михланган жойда бир боғ бор эди, у боғда ҳали ҳеч мурда қўйилмаган янги қабр бор эди.
42 Яҳудийларнинг дам олиш кунига тайёргарлик қилиш муддати тугаётгани сабабли улар, бу жой яқинроқ, деб Исони ўша қабрга кўмдилар.
