R.B.Mitchell Tashlandiq bola - (3 bob) Kitob O'zbek tilida
Ташландиқ бола (Р. Б. Митчелл) Ўзбек тилида Аудиокитоб
Мундарижа
Бу тарих ростми
01. Ташландиқ
02. Кичик ёшли ўғил болалар
03. Қуюн
04. Бошқа
05. Ўғирланган
06. Шифокорлар
07. Жижининг совғаси
08. Танлов
09. Атланта
10. Жой топилармикан?
11. Нима учун
12. Молиявий мустақиллик
13. Учрашув
14. Бир неча яхши йигитлар
15. Исёнкор
16. Йўқотишлар даври
17. Қутқарувчи
18. Сен ростдан ҳам бормисан?
19. Янги ибтидо
20. Биринчи курс талабаси
21. Уй
22. Кутилмаган янгилик
23. Африкада
24. Кечириш керакми?
25. Паулина
26. Отам
27. Онам
28. Йўқотилган болалар
29. Сьюзен билан учрашув
30. Ўзаро муносабатлар
31. Ўз қобиғига ўралган
32. Оила қуришдан қўрқиш
33. Ҳаммаси ойдинлашди
34. Хотима
35. Ўқитувчилар учун эслатма
Китобни муҳокама қилиш учун саволлар
Миннатдорчилик
3. ҚУЮН
Бу 1959 йилда содир бўлди. Онам мени ташлаб кетганидан буён икки йил ўтганди. Беш ёшда эдим.
Бир куни ҳеч қандай изоҳларсиз Нола мени меҳмонларни кутиш хонасига олиб келди. У ерда онам турарди.
Унинг олдига югуриб келиб, оёғига тармашдим. «Уйга кетаман! – ич–ичимдан қувонардим мен. – Онам касалхонадан чиқибди ва мени уйга олиб кетиш учун келибди! Мен уйга кетаман»
– Салом, Робби, – ҳис–ҳаяжонсиз деди у. – Қандай яшаяпсан?
Мен нима дейишимни билмасдим. У мен томонга энгашмади, худди Жижи қучоқлагандек қучоқламади ҳам. Унинг қўлини ушлаб, шундай дедим:
– Ойижон, болалар майдончасига борайлик. Ҳалинчакда қандай уча олишим ва нарвонлардан қандай чиқа олишимни кўрсатаман.
– Буларнинг ҳаммаси аҳмоқчилик, Робби, – совуққон ҳолда деди у. – Бизнинг муҳимроқ ишимиз бор.
Ўзимни улоқтириб юборилган кучукдек ҳис қилганимча, унинг қўлини қўйиб юбордим, бошимни эгиб, жим қолдим.
– Биз овқатлангани шаҳарга борамиз, – деди онам.
Қўлимдан тутганича у эшикка йўналди. Мен унинг ортидан улгурмадим ва у ортда қолмаслигим учун мени тортди.
Биз етимхона ҳудудини тарк этдик ва ресторангача бир неча мавзедан ўтиб бордик.
У мен тушунмайдиган нарсалар ҳақида гапирарди:
– Бу ерда муҳожирлар жуда кўп. Ҳамма қораларни орқага, Жанубга жўнатиб юбориш лозим. Сенинг алвасти моманг Паула Атлантада улар билан шуғулланаверсин. У отангни йўлдан уриб, менинг ҳаётимни бузди. Отанг қанчалик муҳтож бўлган эркинликни Паулина ҳеч қачон унга бермади, у эса момангга қаршилик қилиш учун асло эркакка айлана олмади!
Токи у пиво сотиладиган ресторанни топмагунича, биз узоқ юрдик. Ресторанга келганлар тамаки чекишар ва бильярд ўйнашарди.
Кийимларимизга тамаки ҳиди ўтириб қолган ҳолда қайтиб келганимизда, етимхонани бошқарувчи масиҳий шведлар норози бўлишди. Нола индамади, лекин кўнгли қолгани аниқ эди.
– Бу ресторан кичкина бола учун номаъқул жой, Митчелл хоним. Илтимос, етимхонага яқин жойдаги бошқа ҳар қандайини танлаб олинг. Улар ёқимли оилавий муҳити билан донг таратишган. Ёки бизнинг етимхонамиз ошхонасидан фойдаланишингиз мумкин, – деди тарбиячи норози оҳангда.
– Мен онаман ва унга нима кераклигини ўзим яхши биламан, – бидирлаб ташлади онам. Шу заҳотиёқ у бир қатор талаблар рўйхатини баён қилди: – Уни махсус ёстиқлар билан таъминланг. Ҳеч қандай жунли адёл бўлмасин. Мен мана бу варақда ёзган парҳезга қатъиян мос ҳолда овқатлантиринг.
Нола бошини чайқади, кейин эса индамай бош ирғаганича унинг ҳамма талабларини қабул қилди.
– У тайёрлов синфига бора бошлаганида, уни таксида олиб боришсин ва олиб келишсин. Ҳеч қандай спорт тўгараклари керак эмас. – Чўнтагини кавлаб, у яна бир варақ чиқарди. – Мана, Муқаддас Китобдан бир неча оятлар, мен қайтиб келгунимча, у буларни ёд олган бўлиши шарт!
«Уйга қачон кетарканмиз–а? – ўйлардим мен. – Нола билан гаплашиш етар, тезроқ кетайлик. Биз Жижи қатнайдиган поездга улгуришимиз мумкин».
Онам мен томонга кескин ўгирилди ва деди:
– Кетадиган вақтим бўлди!
У хайрлашишдан олдин мени қучоқламади ва ўпиб қўймади, ўгирилди–ю, чиқиш эшиги томон зинадан тез тушганича, темирйўл бекати томонга кетди.
«Мени ташлаб кетаяпсизми? Янами?»
На бир оғиз сўз айтдим, на кўз ёши қилдим. Лол қолганимча, нигоҳимни Нолага қаратдим. Нола секин қўлимдан ушлади ва биз жимгина меҳмонларни кутиш хонамизга қайтдик.
Бир неча кун мен ҳеч ким билан гаплашмадим ва ўйнамадим. Мен ўйин майдончасининг энг узоқдаги бурчагига биқиниб олдим, у ерда бир нуқтага тикилгунимча, онам ўзини қанча вақт шундай тутиш ниятида эканлиги ҳақида ўйлардим.
Етимхонанинг бошқа тарбияланувчилари мени безовта қилишмасди. Биз каби болалар кимдир ёлғиз қолиши зарурлигини ҳис қилишади.
Бу онамнинг тўсатдан ташриф буюришининг охиргиси эмасди. Кейинги икки йил давомида шунга ўхшаш саҳналар яна ва яна такрорланаверди.
Унинг бетартиб бостириб келишлари ўзининг вайронкорлиги билан қуюнни эслатарди. У келишини хабар қилиш учун ҳеч қачон олдиндан қўнғироқ қилмаслиги боис, мени меҳмон кутиш хонасига келтириш учун Нолага бир муддат вақт керак бўларди. Биз пайдо бўлганимизда онам Нолани ва етимхонанинг бошқа ходимларини онадан ўғлини яшираётганликда айблаб, Нолага қичқирарди.
Бу ғазабли узундан–узоқ иборалар вақтида онам мутлақо менга эътибор бермаслигини кўриб, юрагимни муз қопларди. Кейин у мени худди ўша тушликка, худди ўша тамаки ҳиди қоплаган бильярд залига бошлар, худди ўша марсияни эшитишга мажбур қиларди.
Ҳар гал у мени етимхонада қолдириб, кўздан йўқоларди.
«Балки, бу сафар ҳаммаси бошқача бўлар, – деб уқтирардим ўзимга ўзим. – Балки, энди унинг жаҳли чиқмас ва Нолага бақирмас. Балки, у яхши иш топар ва мени уйга олиб кетар. Балки биз яна бир оила бўлиб яшармиз».
Лекин унинг ҳар бир ташрифи янги умидсизлик келтириб чиқарарди. Бир оз бўлсада қалбим оғригини босиш учун менга бир неча кун керак бўларди.
Энди штатдаги ижтимоий ходим мен билан кўпроқ вақт ўтказарди. У фикрларим ва туйғуларимни ўзига ёки Нолага очишимга ёрдам беришга уринарди. Лекин мен айта оладиган бор–йўқ гап шундай эди: «Юрагим оғрияпти. Ўзимни жуда ёмон ҳис қилаяпман».
Тез орада мен онамни “ойижон” деб атамай қўйдим. Бу осон эмасди. У мени яхши кўришини истардим. Лекин сени тўшакка ётқизадиган, эҳтиёт қиладиган ва сен ҳақингда ғамхўрлик қиладиган аёлни “ойижон” деб аташга қарор қилдим. Онажон бу – сен фахралана оладиган кишидир.
Онам ҳеч қачон мен учун ойижон бўлмаган.
– Нега у бошқа оналарга ўхшамайди? – деб сўрардим баъзан Ноладан. – Нега у сенга қичқиради ва ҳақорат қилади? Бу ёмон!
Нола кам гап эди, аммо мен ундан сўрашда давом этдим:
– Нега ундан ёмон ҳид келади? Мен ҳақиқатан ҳам у билан овқатланишим шартми? У фақат чекади, қаҳва ичади ва мен тушунмайдиган гапларни гапиради. – Нола эшитар ва гапириб олишим учун бош ирғарди. – Нола, сен ва Жижидан фарқли равишда у ҳеч қачон мен қандай ўйинлар ўйнай олишимга қизиқмайди. Нега мен унга ёқмайман?
Нола гапимни айтиб бўлганимга қарор қилгач, секин деди:
– Сенинг онанг касал, Робби. Сен бу ерда яшашга мажбур эканлигингда айбдор эмассан. Муаммо сенда эмас.
– У қандай касал? Нега уни шифокорлар даволай олишмайди?
Нола бу саволни жавобсиз қолдирди. Лекин баъзан у олдимда тиззалаб ўтириб, мени бағрига босар ва қаттиқ қучоқларди.
– Сен бу ерда хавфсизликдасан, Робби, – шивирларди у. – Эсингда бўлсин, мен сени яхши кўраман, Худо ҳам сени яхши кўради.
Унинг елкасига бош қўйиб, қучоғини илиқлигидан ҳузурланганимча, ўйлардим: «Нега Худо онамни Нолага ўхшатмаган–а?»
Книга на Узбекском языке: - Брошенный ребенок (Роберт Боб Митчелл)
Аннотация к книге Брошенный ребенок. В поисках надежды и дома
В этой автобиографической книге рассказывается удивительная история жизни мальчика, которого в возрасте трех лет мать оставила в детском приюте. Это история горьких разочарований, годами не сбывающихся надежд, отчаянной борьбы за свое человеческое достоинство и в конце концов сокрушительной победы над превратностями судьбы. Книга адресована широкому кругу читателей, но может быть особенно полезна людям, работающим с подростками и воспитанниками приютов, так как она дает надежду тем, у кого в силу горького жизненного опыта ее не осталось.
Цитата из книги Общество считает, что такие, как я, — воспитанники сиротских приютов — обречены на бессмысленное прожигание жизни, раннюю гибель или тюремное заключение. Генетическая предрасположенность толкала меня к повторению несчастной судьбы моих родителей. Я же решил изменить свое представление о том, кем я был и кем мог стать. Обратившись к Богу за надеждой, которую Он предлагает всем и каждому, независимо от национальности, языка или культуры, я узнал, что ничто из сделанного мной или другими людьми, пытавшимися оскорбить или унизить меня, ничто из моего прошлого или даже будущего, включая смерть, не может отлучить меня от любви Божьей. Эта любовь помогла мне простить моих обидчиков и освободила из плена мучительного прошлого — точно так же, как помогла обрести свободу и многим другим.
