R.B.Mitchell Tashlandiq bola - (24 bob) Kitob O'zbek tilida
Ташландиқ бола (Р. Б. Митчелл) Ўзбек тилида Аудиокитоб
Мундарижа
Бу тарих ростми
01. Ташландиқ
02. Кичик ёшли ўғил болалар
03. Қуюн
04. Бошқа
05. Ўғирланган
06. Шифокорлар
07. Жижининг совғаси
08. Танлов
09. Атланта
10. Жой топилармикан?
11. Нима учун
12. Молиявий мустақиллик
13. Учрашув
14. Бир неча яхши йигитлар
15. Исёнкор
16. Йўқотишлар даври
17. Қутқарувчи
18. Сен ростдан ҳам бормисан?
19. Янги ибтидо
20. Биринчи курс талабаси
21. Уй
22. Кутилмаган янгилик
23. Африкада
24. Кечириш керакми?
25. Паулина
26. Отам
27. Онам
28. Йўқотилган болалар
29. Сьюзен билан учрашув
30. Ўзаро муносабатлар
31. Ўз қобиғига ўралган
32. Оила қуришдан қўрқиш
33. Ҳаммаси ойдинлашди
34. Хотима
35. Ўқитувчилар учун эслатма
Китобни муҳокама қилиш учун саволлар
Миннатдорчилик
24. КЕЧИРИШ КЕРАКМИ?
Гилфордга қайтишдан олдин мен Жижи билан унинг уйида бир ҳафтани ўтказдим. Мен йўқлигимда бувим 81 ёшга тўлган ва жисмонан заифлашган бўлса–да, ақлий жиҳатдан ҳар доимгидек ўткирлигича қолганди. Биз бирга ажойиб вақт ўтказдик: мен унга саёҳатим ҳақида гапириб бердим, у эса энг кичик тафсилотларигача қизиқарди.
Бундан ташқари, мен «Ковенант уорлд мишенс» идорасига қисқа ҳисобот тақдим этдим. Аммо директор менга сарф–харажатларимга компенсация чекини берганида, ҳайратда қолдим.
– Харажатларимни яна бир бор текшириб кўринг, жаноб, – деб эътироз билдирдим. – Бу мен кетишимдан олдин бор бўлган пулдан анча кўп.
– Бу тўғри ҳисобланган пул, Роб, – ишонтирди у мени. – Сен сафарда бўлганингда, бир нечта ташкилот ва алоҳида шахслар сен бошлаган 3500 доллардан ташқари яна бир неча минг доллар ҳисса қўшишди. Қисқа муддатли шартнома бўйича ишлайдиган ишчиларимиз учун бундай компенсация одатий ҳол. Биз Худо Унинг чақирувига жавоб берганларнинг молиявий фаровонлиги ҳақида қайғураётганига бир неча бор гувоҳ бўлганмиз. Бизни бу энди ҳайрон қолдирмайди.
Миссия идорасидан чўнтагимда чек билан чиқиб кетар эканман, хаёлимда фақат битта фикр айланарди: «Марҳаматнинг яна бир кўриниши. Худога ишониш эса ҳақиқатан ҳам зўр экан!»
Кўп ўтмай, ўтган йил давомида ўзгарган ягона жабҳа ишонч эмаслиги маълум бўлди. Менинг қўрс, кишининг жиғига тегадиган чиранишим хотиржам ишончга айлангандек бўлди.
Эҳтимол, бу ўзгаришнинг энг яхши исботи, мен Арнольд амакини кўргани Атлантада тўхтаб коллежга қайтаётганимда содир бўлган воқеадир. Амакимнинг юздаги тукларни ёқтирмаслиги эсимда бўлса ҳам, ҳали ҳам соқолимни ўстираётган эдим. Мактабда мен буни фақат норозилик учун сақлаган бўлардим, лекин энди бундай қарама–қаршиликнинг менга умуман қизиғи йўқ эди ва соқолимни олиб ташладим.
Бироқ, такси ҳайдовчиси мени Арнольд амакининг уйи олдидаги йўлакда тушириб қолдирганида, яна бир ноодатий ҳолат мени ҳайратда қолдирди. У мени кутиб олгани чиқди, у ҳеч қачон бундай қилмаганди. Амаким индамай, ёшланган кўзлари билан мени бағрига босиб, узоқ вақт қўйиб юбормади – бу, мени иккинчи марта қучоқлаши эди.
Коллежга қайтганимдан сўнг, мен ижтимоий ёрдам бўйича мутахассисликни танлашга қарор қилдим. Ўзим омон қолишга муваффақ бўлганим учун бошқаларга ҳам ёрдам беришни хоҳлардим.
Психология севимли фанларимдан бирига айланди. Ушбу маърузаларда мен баъзи бир руҳий касалликлар ва ғайриижтимоий хатти–ҳаракатлар ҳақиқий ва хаёлий ҳақорат ҳамда адолатсизликдан кейин хафагарчилик билан изоҳланиши мумкинлигини билиб олдим. Профессорларим «ўтмиш билан келишиш» муҳимлигини таъкидладилар.
Аммо улар кечирим тушунчасига эътибор бермаганга ўхшайди. Қайсидир маънода мен ҳам шундайман. Мен ўтмишим билан келишишим кераклигини билардим. Аммо ҳақиқатан эса буни амалга оширмоқчи эмасдим.
Бироз вақт ўтгач, мен голландиялик масиҳий аёл Корри тен Боом* ҳақидаги ҳикояни эшитиб қолдим. Корри ва унинг синглиси Бетси, уларнинг отаси ва бир қанча дўстлари 1944 йилда яҳудийларни газ камераларидан ҳимоя қилиб бошпана берганлари учун ҳибсга олингандилар. Бетси ва унинг отаси Равенсбрюк концлагерида вафот этишди, аммо Корри тирик қолди ва ҳозир Америка Қўшма Штатларида яшаб, ўзининг тажрибаси ҳақида бўлишарди.
* Қаранг: The Hiding Place by Corrie ten Boom, Elizabeth Sherrill, and John Sherrill (Chosen Books, 2006).
У тез–тез чиқиш қиладиган жамоатда бир одам унга яқинлашиб, қўлини узатганлиги ҳақида гапирарди. Корри Равенсбрюклик собиқ нацистлар қўриқчисини таниди. Бетси билан уни душ хонасига зўравонлик билан киритиб, қурол ўқталиб, масхара қилаётган немис аскарлари олдида яланғоч ҳолда ечинишга мажбурлашганида, у эшик олдида қоровул бўлиб турганди. Энди у Корридан уни кечиришини сўрарди.
Корри тингловчиларга ўша пайтда у заррача илиқлик ёки раҳм–шафқат учқунини ҳис қилмай, тош бўлиб қолганини айтди. «Исо, – деб ёлворди у, – мен уни кечира олмайман». Лекин Худо уни кечиримли бўлишга чақирди ва у Унинг чақириғига жавоб берди.
Ўз нутқининг охирида Корри тингловчиларга нафақат севги, балки ундов билан мурожаат қилди: «Сиз–чи, сиз кимни кечиришингиз керак?»
Мен бу саволга жавобни билардим ва ўзимнинг кичик рўйхатимни осонгина туза олдим.
«Исо бизга ўргатган ибодат сўзларини эслайсизми? – давом этди Корри. – Худонинг адолатсизлик азобига шифо бериши бизни хафа қилганларни кечиргандан кейин келади».
Корри оғриқ, азоб ва шармандаликни ифодалаган одамни кечиришга чақирилди. Худо менинг ҳам худди шундай қилишимни хоҳлаётганини билардим.
Лекин мен буни қилишни хоҳламаcдим. Заҳарли илонлар ва кўчманчи чумолиларига тўла чакалакзорда сайр қилиш менга жозибалироқ туюларди.
Кунлар ўтиши билан Коррининг саволи мени суғуриб бўлмайдиган зирапчадек таъқиб қиларди: «Сен–чи, сен кимни кечиришинг керак?»
Ниҳоят, шундай кун келдики, талабалар шаҳарчасидан кетиб бораётиб, мен жавоб бердим. «Яхши! Мен кимни кечиришимни биламан. Рўйхатимни билмоқчимисан? Паулина бувимни, отамни ва онамни. Мана кимларни! Мен сенинг саволингга жавоб бердим. Хурсандмисан? Мени ўз ҳолимга қўй».
Корри менинг жавобимдан хурсанд бўлармиди, йўқми, билмадим. Лекин менга ёқмаслиги аниқ эди ва нима учунлигини Худога тушунтира бошладим.
«Бас! Агар етимхона ходимлари бизни бошимизга ахлат тўккан ёки энг ёмони, бизни калтаклаган катталарни кечиришга мажбурламаса, нега мен кимнидир кечиришга ҳаракат қилишим керак? Улар мени кечиришимни сўрамаяптилар–ку! У нимани ўзгартиради? Паулина вафот этган, отамнинг мияси ўлган, онам ҳам вафот этган бўлиши мумкин. Мен уларни кечирдимми ёки йўқми, буни билишмайди ҳам!»
Сукунат.
Бир неча ҳафта давомида мен қаршилик кўрсатишда давом этдим. Гилфорддаги сўнгги ўқиш йилим қизғин паллада эди ва кечириш вазифаси ўқишим билан қаттиқ рақобатлашарди.
1976 йил кузнинг эрталаб куни ибодат пайтида мен яна Худога эътироз билдирдим. «Ўтмишимни енгиб, ҳақиқий тўлақонли оилага эришиш имкониятига эга бўлиш ҳақиқатан ҳам зарурми? Мен уларни кечира олмайман деб ўйлайман! Шу фикрнинг ўзиёқ мени ақлдан оздиради. Бу учаласидан исталганини кечиришга ҳаракат қилишим учун ақлим ва кучим етишига ишончинг комилми? Ҳақиқатда эса Сен бунга умид қилмайсан, тўғрими?»
Кейин хаёлимга ўзимга тегишли бўлмаган фикр кириб келадиган пайт келди. Бу сафар у фақатгина битта сўз эди. «Бошлагин!»
Балки Худо менинг қаршиликларимдан чарчагандир? Мен билмадим. Аммо ниманидир билиб олган эдим: агар Худо гапирган бўлса, ибодат вақти тугаган бўлса, Унинг хабари ҳақида ўйлаш ва мулоҳаза юритиш вақти келди.
«Бошлаш? Нимадан бошлаш керак?»
Олдиндаги йўлнинг барча хавф–хатарларини тасаввур ҳам қилолмадим. Ва бу масалада менга хабар бера оладиган ягона одам... ўзим эдим.
Книга на Узбекском языке: - Брошенный ребенок (Роберт Боб Митчелл)
Аннотация к книге Брошенный ребенок. В поисках надежды и дома.
В этой автобиографической книге рассказывается удивительная история жизни мальчика, которого в возрасте трех лет мать оставила в детском приюте. Это история горьких разочарований, годами не сбывающихся надежд, отчаянной борьбы за свое человеческое достоинство и в конце концов сокрушительной победы над превратностями судьбы. Книга адресована широкому кругу читателей, но может быть особенно полезна людям, работающим с подростками и воспитанниками приютов, так как она дает надежду тем, у кого в силу горького жизненного опыта ее не осталось.
Цитата из книги Общество считает, что такие, как я, — воспитанники сиротских приютов — обречены на бессмысленное прожигание жизни, раннюю гибель или тюремное заключение. Генетическая предрасположенность толкала меня к повторению несчастной судьбы моих родителей. Я же решил изменить свое представление о том, кем я был и кем мог стать. Обратившись к Богу за надеждой, которую Он предлагает всем и каждому, независимо от национальности, языка или культуры, я узнал, что ничто из сделанного мной или другими людьми, пытавшимися оскорбить или унизить меня, ничто из моего прошлого или даже будущего, включая смерть, не может отлучить меня от любви Божьей. Эта любовь помогла мне простить моих обидчиков и освободила из плена мучительного прошлого — точно так же, как помогла обрести свободу и многим другим.
