Джош Макдауелл. Саботли инсон - (11-боб) Китоб Ўзбек тилида
Sabotli inson (Djosh Makdauell) O‘zbek tilida Audiokitob
Оғир хотиралардан ақл бовар қилмас марҳаматгача бўлган йўлни босиб ўтган инсоннинг ҳақиқий тарихи
МУНДАРИЖА
Муаллифдан
Биринчи боб - Ер юзидаги ҳамма нарса ажойиб
Иккинчи боб - Азалда
Учинчи боб - Уэйн
Тўртинчи боб - Меньшойнинг хиёнати
Бешинчи боб - Мактаб
Олтинчи боб - Ҳарбий ҳаво кучлари
Еттинчи боб - Янги уфқлар
Саккизинчи боб - Буюк Британия
Тўққизинчи боб - Саёҳат давом этади
Ўнинчи боб - Ҳаммаси бошқатдан
Ўн биринчи боб - Уитон ва келажак
Ўн иккинчи боб - Уйга қайтиш
Ўн учинчи боб - 1961 йилнинг ёзи
Ўн тўртинчи боб - Битирув курси
Ўн бешинчи боб - Унаштириш ва ўқишнинг тугаши
Ўн олтинчи боб - Сўнгги ёз
Ўн еттинчи боб - Ғарбга
Ўн саккизинчи боб - Даъват
Ўн тўққизинчи боб - Зангори океан
Хотима
Ўн биринчи боб. Уитон ва келажак
Мени Уитон коллежининг учинчи курсига қабул қилдилар. Мен 1960 йилнинг кузида — коллежнинг юз йиллиги юбилейида машғулотларга киришдим. Ўқув дастурим иқтисодиёт, тарих, давлат ва ҳуқуқ, инглиз тили ва илоҳиёт фанларини қамраб оларди. Энди ўқиш, яна ярим кун иш менинг вақтимни тамомила банд қиларди, шу боис Мичиганга Линнга телефон қилиб мулоқот қилишим учун аранг вақт ажратардим. Барибир, мен ўзимни бахтиёр ҳис қилардим ва келажакка умид билан қарардим.
1961 йилнинг январь ойида Джон Ф. Кеннеди Қўшма Штатларнинг ўттиз бешинчи президенти сифатида қасамёд қабул қилди. У инаугурация мактубида дунё халқларини «инсониятнинг умумий душмани — зўравонлик, қашшоқлик, хасталик ва урушлар»га қарши кураш олиб боришга даъват этди. Ҳа, бу олижаноб туйғулар бўлиб, буларга тўлиқ қўшилдим, аммо менинг тушунишимча, Исо Масиҳнинг Хушхабарини бутун дунё бўйлаб ваъз қилмасдан бу мақсадларга эришиб бўлмас эди.
Ўқишга бўлган ғайратим сусаймади, мен илгаригидай юрист бўлишга қатъий қарор қилган эдим. Уитондаги машғулотлар грамматика ва нутқ маданиятига, қоғозда ўз фикрларимни баён қилиш лаёқатига ва тадқиқотчилик кўникмаларига аста-секин сайқал беришимига ёрдам қилди. Менга иккита масиҳий бизнесмен келиб, коллежни тамомлаганингдан кейин икковимиз ҳам юридик мактабда ўқишинг учун ҳақини тўлаймиз, деб таклиф қилди.
Узун қиш, гарчи секинлик билан ва истамаса ҳам, чекинди. Худо ҳам, ҳаётнинг ўзи ҳам энди мен томонда бўлиб туюларди.
Шунда фавқулодда, тасаввурга сиғдириб бўлмайдиган ҳодиса юз бериб қолди.
Мен машинада темир йўлни кесиб ўтиш жойида ўтирибман. Радиони тинглаб турганимда, юк машинаси бор тезлиги билан машинамга шундай куч билан урилдики, автомобилим ағдарилиб, рельснинг устига бориб тушди. Менимча, юз берган воқеани поезддаги машинист кўрмади, агар кўрганда ҳам ҳеч нарса қилолмаган бўларди. У бу тезликда поездни тўхтата олмас эди. Тамом. Мен ҳозир ўламан.
Автомобилим елдек учиб бораётган поездга бир қарич қолганда тўхтади. Агар бир неча сантиметр олдинга тушганда эди, тамом-вассалом, алвидо. Кейин маълум бўлдики, пикап ҳайдовчиси маст экан.
Зарба мени орқага улоқтириб ташлади, ҳайдовчи ўриндиғини машина салонидаги полга маҳкамлаб турган пўлат пружина йигирма сантиметрча букилиб кетган экан. Шу зоҳоти юз берган воқеага гувоҳ бўлган кўплаб одамлар бизни ўраб олди. Етиб келган полиция кўрсатмаларни ёзди. Бир нотаниш одам менинг оғир аҳволда қолганимни сезиб, мени ётоқхонага олиб бориб қўйишга чоғланди.
Унинг машинасидан тушганимдан кейин, у мендан яна «Аҳволинг яхшими? Бирон жойинг оғримаяптими? Ишониб кетаверсам бўладими?» деб қайта-қайта сўради. Бу пайтда шилинган жойларимни ва асабийлашганимни ҳисобга олмаганда, ҳаммаси жойида эди. Аммо эртаси куни мен ҳушимдан кетибман, тез ёрдам машинаси мени касалхонага олиб кетибди. Маълум бўлишича, мен қаттиқ шикастланган эканман: машинамнинг ўриндиғида бош қўядиган ёстиқчаси бўлмагани сабабли бошим билан ўриндиқнинг суянчиғидан зарба билан орқага урилган эди, бунинг оқибатида бўйин пайлари ва елкамнинг юқори қисми қаттиқ шикастланган экан.
Оғриқ чидаб бўлмас даражада кучли эди.
Мени тўрт кун давомида интенсив даволаганларидан кейин, яна ўн кун шифохонада ётдим. Бир кун эрталаб доктор, бугун сизга жавоб берамиз, энди уйингизда даволанишни давом эттирасиз, деб айтиб қолди.
— Яхши бўлиб кетишингиз учун вақт керак, — деди доктор, — шунинг учун уйга бориб даволансангиз яхшироқ бўлади.
Бир қарашда, бу тўғридай бўлиб кўринарди, аммо доктор уйимдаги аҳвол қандай эканлигини билганда эди, мени уйга жўнатмаган бўларди. Чамаси, доктор буни сезди, шекилли, унинг таклифи мени хижолатга солди:
— Сизни лозим даражада парвариш қилишлари учун, отангиз одам ёллашга ваъда берди.
— Сиз отам билан гаплашдингизми?
— Ҳа, биз ҳамма нарса тўғрисида келишиб олдик.
— Мен билан юз берган воқеадан кейин уни ҳеч ким топа олмайди, деб ўйлаган эдим.
Доктор каравотимнинг бир четига ўтирди:
— Бир неча кун илгари у билан боғланган эдик.
Мен нафасимни ростладим:
— Айтинг-чи, мен уйда қанча вақт бўламан?
— Уч ёки тўрт ҳафта бўлсангиз керак. Аҳволингиз қандай бўлишига боғлиқ.
— Дарсларим нима бўлади? Ҳа демай имтиҳонларим бошланади.
— Билишимча, коллежингиз маъмурияти буни ҳал қилган. Ҳозирги пайтда сиз фақат тезроқ соғайишни ўйлашингиз керак. Бунинг учун эса ўрнингиздан турмай даволанишингиз керак бўлади.
Аммо мени кўндириш осон эмас эди:
— Уйга қандай кетаман?
— Тез ёрдам машинаси олиб кетади.
— Юнион-ситигача-я? Доктор, ахир, икки юз километрдан ортиқ йўл-ку!
— Шунинг учун тушдан кейин жўнайсизлар. Сизни носилкага ётқизиб, йўлда тасодифан силкинмаслигингиз учун яхшилаб носилкага маҳкамлаб қўядилар. — Доктор елкамга қоқиб қўйди. Танам таранглашиб кетганидан бўйнимда яна оғриқ пайдо бўлди.
— Ҳолатингни тушунмаяпман деб ўйламагин, ўғлим, — деб қўшимча қилди доктор, — аммо ҳаракат қилиб кўр... нима дейишни ҳам билолмай қолдим... тасаввур қилгин: бу навбатдан ташқари каникул. Нима дейсан, тўғрими?
— Яхшиси, бу ҳақда умуман ўйламайман.
Доктор охирги эътирозимни эшитган бўлса ҳам, унга асло парво қилмади. У бошқа беморлардан ҳам хабар олиши керак эди, бу пайтда доктор эшик олдига бориб қолган эди. Мен тутқаноғи бор, ҳозир касаллиги хуруж қилиб қоладиган одамдай шипга тикилиб қолдим. Уйга бориш нима эканини мен жуда яхши тушунардим. Аммо бунинг олдини олишга кучим етмас эди. Ўтмишнинг шафқатсиз саҳналари бирин-кетин кўз олдимдан ўтаверди. Мен онамнинг кўз ёшларини кўрдим, унинг инграган заиф овозини эшитдим. Мен, илгаригидай, отамнинг бўйнидан қандай қисганимни ҳис қилдим, отамнинг бошини унитазга бир неча марта ботириб олганимни, ювинди бачогидан қуйилаётган сувнинг шовиллашини эшитдим, қон аралаш тупурган отамни мендан ажратиб олган полициячининг кучли қўлларини эсладим.
Мен ибодат қилмоқчи бўлдим. Бахтимга, энди Исо барҳаёт эканини ва мени эшитишини билардим. У билан дўстим билан гаплашгандай гаплашардим. Илгариги ғазаб ва саросималик йўқ эди. Ҳа, Исо менинг дўстим ва тасалли берувчим эди. Мен аста-секин тинчланиб, юз бераётган ҳодисаларга бошқача нуқтаи назардан қарашга ҳаракат қилардим.
Мен, аввало, отам билан умумий тил топишганимизни ўзимга эслатдим. Мен энди унга нисбатан нафратни ҳис қилмасдим, ҳатто айрим ҳолларда унга қилган қилмишларимдан виждонан қийналардим. Отам билан ярашиш осон кечмади. Лекин менга бу ҳол вақтинчаликдай туюларди. Мен уйга боришни асло истамасдим.
Книга на Узбекском языке: - Непоколебимый (Джош Макдауэлл)
Джош Макдауэлл считается одним из самых известных в мире проповедников. Невероятно, но в детстве этот человек… не верил в Бога. Ещё, будучи совсем молодым человеком, он взялся доказать, что учение о Божественности Христа - вымысел. С этой целью он исследовал подлинные исторические документы, где говорилось о событиях того времени, беседовал с людьми, которые хорошо знали эту тему, и в конце концом превратился в верного последователя Христа.
Перед вами история этого легендарного человека, написанная широкими мазками, чтобы как можно полнее показать те подъемы и падения, которыми отмечено было начало его пути. Впервые Джош рассказывает о своём удивительном духовном перерождении, когда он вверил свою судьбу в руки всемогущего Бога и познал божественную благодать: даже самые ужасные события, которые с нами происходят, можно перенести с верой в Бога - свободной, глубокой и… НЕПОКОЛЕБИМОЙ.
