Джош Макдауелл. Саботли инсон - (15-боб) Китоб Ўзбек тилида
Sabotli inson (Djosh Makdauell) O‘zbek tilida Audiokitob
Оғир хотиралардан ақл бовар қилмас марҳаматгача бўлган йўлни босиб ўтган инсоннинг ҳақиқий тарихи
МУНДАРИЖА
Муаллифдан
Биринчи боб - Ер юзидаги ҳамма нарса ажойиб
Иккинчи боб - Азалда
Учинчи боб - Уэйн
Тўртинчи боб - Меньшойнинг хиёнати
Бешинчи боб - Мактаб
Олтинчи боб - Ҳарбий ҳаво кучлари
Еттинчи боб - Янги уфқлар
Саккизинчи боб - Буюк Британия
Тўққизинчи боб - Саёҳат давом этади
Ўнинчи боб - Ҳаммаси бошқатдан
Ўн биринчи боб - Уитон ва келажак
Ўн иккинчи боб - Уйга қайтиш
Ўн учинчи боб - 1961 йилнинг ёзи
Ўн тўртинчи боб - Битирув курси
Ўн бешинчи боб - Унаштириш ва ўқишнинг тугаши
Ўн олтинчи боб - Сўнгги ёз
Ўн еттинчи боб - Ғарбга
Ўн саккизинчи боб - Даъват
Ўн тўққизинчи боб - Зангори океан
Хотима
Ўн бешинчи боб. Унаштириш ва ўқишнинг тугаши
Мен автомат телефонда кўп эмас — беш минут гаплашиш учун майда пул тўпладим. Бу зиқналикдан эмас. Балки жаноб Меррик билан узоқ гаплашиш учун менга жасорат етишмаслигидан эди. Телефон трубкасини Меррик хоним олди ва дарров эрини чақирди.
— Алло?
— Жаноб Меррик?
— Лаббай, эшитаман.
— Ассалому алайкум, жаноб. Бу — Джош Макдауэлл.
— Салом, Джош. Овозингни эшитганимдан хурсандман. Уитонда ишлар қалай?
— Яхши, жаноб, жуда яхши.
— Сендан хурсандман. Баҳоларинг қалай?
— Баҳоларим… ёмон эмас, жаноб. Ҳамма баҳоларим яхши.
— Жуда зўр. Юридик мактабга кириш ҳақидаги режаларинг қандай? Аниқ бўлиб қолгандир?
— Ҳа, жаноб! Режаларим ўзгаргани йўқ. Мен ҳозирда турли юридик мактабларни қараб чиқяпман.
— Ниҳоятда хурсандман, Джош. Менимча, Линн билан гаплашмоқчи бўлсанг керак?
— Албатта, жаноб. Албатта… мен сиз билан ҳам гаплашмоқчи эдим.
— Марҳамат. Қулоғим сенда.
— Жаноб Меррик… мен қизингизнинг қўлини сўрамоқчиман. Нима дейсиз?
Телефоннинг нариги томонидаги жимликдан юрагим қинидан чиқиб кетай дерди. Мен ҳаяжонланган ҳолда, кафтимдаги тангаларни бир–бирга ишқалар эдим. Тангалар қизиб, қўлим терлаганидан шилимшиқ бўлиб қолган эди.
— Нима ҳам дердим, Джош, — деди ниҳоят, жаноб Меррик, — қизим сени яхши кўришини биламан. Мен Линнга, никоҳ— бу ҳар қандай ҳис–туйғулардан каттароқ нарса эканини тушунтиришга ҳаракат қилдим.
— Гапингизга қўшиламан, жаноб.
— Бу ҳали ҳаммаси эмас. Мен сени биринчи марта кўрганимда, Линн сен билан учрашишига тамомила қарши бўлган эдим.
— Биламан, жаноб, хабарим бор.
— Энди гапимни эшит: мана шу бир ярим йил давомида сенга муносабатим тамомила ўзгарди, қизимга уйланишингга мамнуният билан жавоб бераман.
— Раҳмат, жаноб.
— Менимча, энди кичик хоним билан гаплашмоқчидирсан?
— Албатта. Жаноб, бўлмасам–чи. Катта раҳмат. Сизга.
— Овозингни эшитганимдан хурсандман, — жаноб Меррик телефон трубкасини қўйди. Шу зоҳотиёқ Линн трубкани олди. Аммо майда чақаларим тугаётган эди.
— Салом! — деди у.
— Линн, менга турмушга чиқишга розимисан?
— Бажонидил, чиқаман! — деди у.
Шундан кейин телефон ўчди–қолди.
Икки ҳафтадан кейин Линн синглиси Энджи билан бирга Уитонга келди, улар маҳаллий меҳмонхонада бир кечага тўхтадилар. Эртаси куни шанба, май ойининг биринчи дам олиш куни, мен игнанинг устида ўтиргандай эдим. Уитон коллежида азалдан бир анъана бор эди: бу анъанага кўра, турмуш қураётган ёшлар унаштириш маросимини ёки тўйини Бланчард–холлдаги «минорага чиқиш» билан нишонлашар эди. Бу ҳақда бутун кампусдагилар билсин деб, биргаликда қўнғироқ чалишар эди. Ҳафта бошида мен минорада маросим ўказиш учун талабалар комитетидан рухсат олдим. Шанба куни эрталабки вақт тайёргарлик кўришим учун кетди, менга Дик, Фрэнк ва бошқа дўстларим ёрдам бердилар. Минора тепасига торт, бир неча бутилка узумдан қилинган ичимлик, стакан, тарелка, вилка ва салфеткалар олиб чиқиш керак эди.
Соат ўнга бир неча минут қолганда, дастурхонимиз тайёр бўлган эди. Ҳамма йиғилган, фақат Линн йўқ эди. Биз уни кутардик.
Аммо кутиш чўзилиб кетди. Соат ўн бирга занг урилганда, Фрэнк сабрсизланди:
— Бу ерга соат нечага келишини айтган эдинг? — деб сўради у.
— Соат ўнда, —деб жавоб бердим мен.
— Биринчи сабоқ, — деб гапирди Дик хунук оҳангда. — Аёллар доим ўзларини куттиришади.
— «Унинг фазилатларига эътиборли бўл, нуқсонларига марҳаматли бўл».
— Ўзинг тўқидингми? — деб сўрадим.
— Йўқ, — истеҳзо билан кулиб деди Дик, — бир француз шоирининг шеъридан... унинг исми нимайди–я?
— Мэтью Прайор, мияси йўқ! У француз эмас, инглиз, — деб тўғрилади Фрэнк.
— Эй, тўхтанглар–чи! — деб қўлим билан «жим» деган ишорани қилдим. Ҳаммамиз қулоқ солдик. Ҳақиқатан, зинапоядан кимдир кўтарилаётган эди. Бир лаҳзадан кейин бизнинг қаршимизда мен уйланаётган қиз пайдо бўлди. Линнинг орқасидан унинг синглиси Энджи ва уларнинг Уитондаги иккинчи курсда ўқийдиган дугонаси чиқиб келди.
— Хўш, маросимни бошлайлик, — деди Дик. Сўнг узум шарбатларини очиб, стаканларга қуйди. — Мен қадаҳ сўзи айтмоқчиман.
У сабрсизлик билан ҳаммани кўздан кечириб чиқди ва ҳар ким улушини олиб, унинг қадаҳ сўзини эшитишга тайёрлигини кутиб турди.
— Джош, Линн, сизлар учун! Сизларни олдинда оилавий бахтиёрлик йиллари кутсин. Оилавий бахтнинг ягона сирини унутманглар…
— Ўзинг биласанми ўша бахтни? — деди киноя билан Фрэнк.
— Оилада эркак шундагина бахтли бўлиши мумкинки, қачон хотинининг айтмаган сўзларини сўзсиз тушуна олса!
— Бундан нима келиб чиқади? — деб сўради Фрэнк, кейин томоғини қириб олди–да, қадаҳ сўзини айтди: — Джош! Линн! Бугун сизлар оилавий ҳаётга қадам ташлар экансизлар, биз сизлар учун жуда хурсандмиз. Энг муҳими — унутмангларки, сизлар шунчаки бирга яшаш учун эмас, балки бирга турмуш қуриш учун оила қуряпсизлар. Доим бирга бўлинглар, бир–бирингиздан асло айрилманглар, чунки бир–бирингизсиз сизлар учун ҳаёт йўқлигини биласизлар.
— Мана бу тўғри гап! — деди барала овоз билан дўстим Джим Грин стаканни кўтарар экан. Меҳмонларимиз ҳам бошлари билан тасдиқ ишорасини қилдилар.
Атрофдагиларнинг маъқулловчи хитоблари остида мен Линнинг кафтларини қўлимга олдим, бир–биримизнинг кўзларимизга тикилиб қолдик. Шунда мен нотўғри қарор қилганимни англадим, бунга асло шубҳам йўқ эди.
Баъзан ўлим арафасида турган одамлардан, шу лаҳзада бутун ҳаётим кўз олдимдан яшиндай ўтди, деган гапни эшитамиз. Ўша маст ҳайдовчи юк машинасида устимга бостириб келганда, менда ҳам шундай бўлган эди. Ҳозир ҳам мен яна шунга ўхшаш ҳиссиётларни бошимдан кечираётган эдим, фақат бу сафар келажакдаги ҳаётим манзаралари ақл бовар қилмас тезлик билан кўз олдимдан ўтиб борарди. Тўғри, Линн — ажойиб қиз, аммо мен уни зарур бўлган даражада сева олармиканман? Уни қандай севишим керак? Бу нимани англатади? Бу нимани англатишини билмасдим. Фақат шуни билардимки, юрагимнинг тубида бир туйғу бор эди, бу туйғу хато қилиб қўйишимдан мени огоҳлантириб турарди. Юрагимда, мен ҳозир нимадир қиламану умримнинг охиригача афсусланиб юраман, деган қўрқув бор эди. Айнан шу ерда унаштириш маросимини тўхтатмоқчи ҳам бўлдим, аммо жуда кеч эди. Орқага чекинишнинг имкони йўқ эди, акс ҳолда, Линнинг юрагини чилпарчин қилган бўлардим. Мен Бэттл–Крикдан сотиб олган никоҳ узугини олиб, Линнинг бармоғига тақиб қўйдим. Унинг кўзларидан ёш томчилади. Линн ҳам, қолаверса, бу ерда иштирок этаётганлар ҳам ҳозир калламда қандай фикрлар айланиб юргани ҳақида асло тушунчага эга эмас эдилар.
— Қўнғироқ чаладиган пайт келди, Джош, — деди Дик руҳлантирувчи оҳангда. Мен минора қўнғироғи тилида осилиб турган арқонга назар солдим. Шунда бирдан, аблаҳларни осадиган жой шу ер, деган фикр хаёлимдан ўтди. Бир тўйда кўрган эдим: тўйбоши ҳушидан кетиб, ўликдай ерга йиқилган эди. Тағин бутун халқнинг кўз ўнгида. Бунга ўхшаш ҳодиса ҳозир мен билан ҳам юз беришини тасаввур қилолмасдим. Мен бунга бардош бера олмасдим. Зўрға табассум қилдим, сўнг арқонни ушладим ва ҳиссиётларимни босишга ҳаракат қилдим. Кейин кучим борича бир маромда қўнғироқни етти марта чалдим. Сўнгра менинг ўрнимни Линн эгаллади, етти марта қўнғироқ зарби яна замин бўйлаб сузиб кетди. Шу орада қўнғироқ зарбига ҳамоҳанг равишда Уитондаги анъанага мувофиқ, Бланчард–холл минораси остидан ўтаётган йигит ва қизларнинг ҳазилларини эшитдик. Пастда овозлар бизгача етиб келди:
— Дўстим, шундай қилмагин! — деди кимдир узоқдан.
— Алвидо, эркинлик! — деб такрорлади яна бири яқинроқдан туриб.
— Кишанга кўникасан энди!
Уларнинг ҳазилларига жавобан хурсанд бўлиб кулганимизча, мен ва Линн энди арқонни ушлаб, етти марта қўнғироқ чалдик. Етти — мукамаллик рамзи эди.
— Мана, олинглар, — Энджи бизга фломастер узатди, биз бу фломастер билан қўнғироқхона деворларига ёзиб бўяб ташланган юзлаб бошқа исмлар қаторига ўзимизнинг исмимизни ёзишимиз керак эди. Джош ва Линн. 5 май куни никоҳдан ўтдилар. Турмуш қурдилар…
— Қайси числони ёзай, азизам? — деб сўради Линн мендан мовий кўзларини узмасдан ва қўлида фломастерни ушлаб тураркан. — Тўйимиз қачон бўлади?
«Ҳеч қачон, — деб бақиргим келарди. — Сен ажойиб қизсан, Линн, мен билган қизларнинг орасида энг аълоси сенсан. Аммо бундан ҳеч нарса чиқмайди. Сен уй қизисан, мен эса бутун олам бўйлаб сайр қилишни яхши кўраман».
— Кабиса йилига нима дейсан? — деб ҳазиллашмоқчи бўлдим.
Линн «кечиктирмасдан» деб ёзди, кейин биз ўпишдик. Менинг ҳаётим худди қор кўчкисидай тоғдан тушганини сездим.
* * *
Менга тасалли берган ягона нарса шу бўлдики, мен охирги курсни битириб олишим учун, Линн тезда Мичиганга— уйига кетди. У менга бир неча марта мактублар юборди, аммо мен биронтасига ҳам жавоб бермадим, Биз бир неча марта телефонда гаплашдик. Чамаси, Линн нимадир жойида эмаслигини сезган, шекилли. Унинг барча суриштирувларига мен мужмал жавоб берардим — сирли шубҳалар ҳақида ошкора айтишим учун менга жасорат етмишмасди.
Бир марта телефон қилганда, мен Линнга, сени чиндан ҳам севишимга унчалик ишонмаяпман, деб айтдим. Аммо Линнинг жавоби мени тамомила довдиратиб қўйди: «Тушунаман, азизим. Аммо хавотирланишингга ўрин йўқ. Ҳиссиётлар — бу беқарор ва ёлғончи нарса. Вақти келиб, ҳаммаси яхши бўлиб кетади, кўрасан».
Бахтимга, ўқишим, яқинлашиб келаётган имтиҳонларим ва ишлаб пул топишим учун қилаётган барча ҳаракатларим мени чалғитиб турарди, тўй ҳақидаги ўй–хаёлларга вақтим ҳам йўқ эди. Балки, Линн ҳақдир. Эҳтимол, вақти келиб, ҳаммаси жойига тушар. Мен бир нарсани билардим — севги, илгаригидай, менинг тушунчамга сиғмас эди. Аёллар ҳам. Эҳтимол, униси ҳам, буниси ҳам.
Диплом тақдимоти маросимига Билли Грэмнинг ўзи келди. Ўн тўққиз йил илгари у ҳам Уитон коллежини тамомлаган экан, энди Чикагода Инжил йиғинларини ўтказаркан. Июнь ойи кунларининг бирида у бизга қуйидаги сўзларни айтиш учун келибди:
— Сиз билан бизнинг атрофимизда катта бир олам мавжуд. Бутун олам ўзини Худога бутунлай итоат этадиган одамни ҳамон кутмоқда, — деб ўзининг табрик нутқини тугатди. — Бу шунчалик улкан оламки, унинг қайсидир ўлкаларида шифохоналар қуриш лозим, қаеридадир ёшларга билим бериш зарур, қайси жойларидадир Инжил хушхабарини ваъз қилиш керак. Бу олам ўзининг Илёс пайғамбарини ва Яҳё пайғамбарини кутмоқда. Ҳа, олдинда ажойиб меҳнат — чегараларни забт этиш бизни кутмоқда. Бу ишда Худо биз билан бирга бўлади.
Баланд бўйли, қомати келишган, сўзлари ва имони ҳақлигига қаттиқ ишониб катта—катта кўзлари ёниб турган, жанубий акцент билан гапираётган бу одам менга фариштадай бўлиб кўринди. Бу сафар, ўтган йилги кузда бўлгани сингари, мен саросимага тушиб қолганимни яшириш учун, аудиториядан қочиб чиқиб кетмадим. Тенгдошларимга кўз югуртириб, биз ернинг нариги четигача Хушхабарни олиб бориш учун Масиҳнинг ягона танасига мансубмиз, шу йўлда бирга меҳнат қиламиз, деб ўзимга ҳисоб бериб, муваффақиятларимиздан фахр ҳиссини туйдим. Аммо мени бошқа битирувчилардан ажратиб турадиган нарса шу эдики, бўйним илгаригидай безовта қила бошлагани учун, бесўнақай оқ бандажни битирув кечаси маросимига кийиб боришимга тўғри келди.
Книга на Узбекском языке: - Непоколебимый (Джош Макдауэлл)
Джош Макдауэлл считается одним из самых известных в мире проповедников. Невероятно, но в детстве этот человек… не верил в Бога. Ещё, будучи совсем молодым человеком, он взялся доказать, что учение о Божественности Христа - вымысел. С этой целью он исследовал подлинные исторические документы, где говорилось о событиях того времени, беседовал с людьми, которые хорошо знали эту тему, и в конце концом превратился в верного последователя Христа.
Перед вами история этого легендарного человека, написанная широкими мазками, чтобы как можно полнее показать те подъемы и падения, которыми отмечено было начало его пути. Впервые Джош рассказывает о своём удивительном духовном перерождении, когда он вверил свою судьбу в руки всемогущего Бога и познал божественную благодать: даже самые ужасные события, которые с нами происходят, можно перенести с верой в Бога - свободной, глубокой и… НЕПОКОЛЕБИМОЙ.
