Сен уддалайсан (Макс Лукадо) 13 bob

Макс Лукадо. Сен уддалайсан - (13-боб) Узбек тилида

Sen uddalaysan (Maks Lukado) Audiokitob Uzbek tilida.

МУНДАРИЖА

1 БОБ. Сен уддалайсан

2 БОБ. Мисрга жойлашиш

3 БОБ. Ёлғиз, лекин бутунлай эмас

4 БОБ. Аҳмоқликни аҳмоқлик билан тузатиб бўлмайди

5 БОБ. Э-ҳа, бу бор-йўғи тайёргарлик эдими?

6 БОБ. Худо ҳаракат қилганда кутиб тур

7 БОБ. Масхарабоз

8 БОБ. Ҳаётда ҳамма нарса яхши бўлмаса ҳам, Худо барибир яхшими?

9 БОБ. Илтимос, озгина бўлса ҳам миннатдор бўл

10 БОБ. Оилавий хафагарчиликлар ҳақида гаплашамиз

11 БОБ. Қасос олиш ёқимли, лекин кейин…

12 БОБ. Олий Ҳукмдор – сенинг Аканг

13 БОБ. Хайрлашишлар билан видолаш

14 БОБ. Тинчлан ва бардам бўл

15 БОБ. Офат. Худо. Яхшилик

13 БОБ. ХАЙРЛАШИШЛАР БИЛАН ВИДОЛАШ

Жон Гленн қирувчи самолётни қандай бошқаришни билади. У Иккинчи Жаҳон уруши вақтида эллик тўққиз марта ҳамда Корея билан бўлган урушда тўқсон марта ҳарбий учишларни амалга оширган. У калта оёғи билан 1957 йилда бўлиб ўтган қитъалараро мусобақада рекорд ўрнатган. Жон Гленн бўлди (1). У яна сайловларда ғолиб чиқишни ҳам билган: 1974 йилдан 1999 йилгача Огайолик сенатор бўлган.

Жон Гленнинг қўлидан кўп ишлар келарди: қизғин нутқлар айтишга уста эди, бошқарув комиссияси етакчиси эди, китоблар ёзарди. Бироқ, қобилиятлари ва эришган ютуқларига қарамай, у қила олмайдиган нарсалар ҳам бор эди: У ҳеч қачон хотини билан Хайрлашишни ўрганмаган.

Улар бир-бирларини деярли болаликдан билишган, чунки улар Огайо штатининг Нью-Конкорд шаҳарчасида бирга катта бўлишган. Ишонавер, бутун мамлакатга машҳур севикли астронавт ва сенатор Жон Гленн оиласидаги ҳақиқий қаҳрамон – 1943 йилда у уйланган қиз эканини айтади.

Энни дудуқланишнинг оғир шаклидан қийналарди ва нутқининг 85 % тушунарсиз чиқарди. У телефонда ҳам гаплаша олмас, ресторанларда буюртма бера олмас, такси ҳайдовчисига керакли манзилни айта олмасди. Савдо дўконларида ёрдам сўраш ҳақида гапирмаса ҳам бўлади. Шунинг учун Энни ҳеч ким билан гаплашмаслик учун керакли маҳсулотни топишга соатлаб вақт сарфлашга тайёр эди. Оилада бўладиган фавқулодда ҳодисалар уни чўчитар эди, чунки 911 га қўнғироқ қилгани билан Қутқарув Хизмати операторига воқеани тушунтириб бера олишига ишонмасди.

Хайрлашиш билан боғлиқ муаммо ҳам шунда эди. Хотини билан Хайрлашиш Жон учун оғир эди, шунинг учун иккаласи Хайрлашишнинг ўзгача усулини ўйлаб топишди. Ҳар гал парвоздан олдин ёки хизмат сафарига кетишдан олдин эр-хотин қуйидагча Хайрлашар эдилар.

Мен бурчакдаги дўконга сақич олиб келиш учун кетяпман, - дерди Жон.
Узоқ қолиб кетма, - деб жавоб берарди Энни.

Ва Жон Япониягами, Кореягами ёки космосгами жўнаб кетарди.

Интенсив даволаш туфайли йилдан йилга Эннининг нутқи яхшиланиб, тушунарли бўлиб борди ва унинг ўзига ишончи ортди, лекин эр-хотиннинг ўзаро мулоқотидаги “Хайр” сўзи бир умр таъқиқланганича қолди. 1998 йили Гленн астронавтика соҳасида энг кекса астронавтга айланди, яъни “Discovery” боритда яна космик парвозни амалга оширди. Парвоз олдидан у анъанага кўра, «Мен бурчакдаги дўконга сақич олиб келиш учун кетяпман» - деди Жон хотинига. Фақат бу сафар у хотинига совға – бир қути сақич берди. Энни бу сақични Жон уйга қайтиб келгунича юрагига яқин жойда, кўкрак чўнтагида асради (2).

Хайр. Ҳеч ким бу сўзни айтишни истамайди: астронавтнинг хотини ҳам, боғчага борадиган боланинг онаси ҳам, келиннинг отаси ҳам, касалхонага хотинини кўргани борган эр ҳам, эрининг қабри устида у билан видолашаётган хотин ҳам.

Сўнгги ҳолатда “алвидо” сўзи биз учун айниқса оғир. Ўлим – энг оғир видолашув. Мен бу сатрларни қалбимда видолашувнинг оғир азоби билан ёзяпман. Охирги етти кун ичида жамоатимизда чақалоқнинг дафн маросимидан бошлаб, тўқсон тўрт ёшли дўстимизнинг дафн маросимигача бўлган бешта хотирлаш мароси ўтказдик. Бу қайғулар қалбимда чуқур из қолдирди – тушкунликка тушиб, йиғлай бошладим. Тасалли топиш мақсадида, ўзим шундай дедим: “Қўй, Макс. Чида. Ахир ўлим – ҳаётимизнинг ажралмас қисми-ку”.

Лекин шу заҳотиёқ ўзимга эътироз билдирдим: “Ҳечқиси йўқ!” Бу туғилиш – ҳаётнинг бир қисми, яна нафас олиш, кулиш, меҳрли қучиш ва уйқу олдидан ўпишдир. Ўлимнинг бунга нима алоқаси бор? Биз “алвидо” дейиш учун яратилмаганмиз. Худонинг илк режасида ҳеч қандай Хайрлашиш бўлмаган, чунки Унинг режасида ўлим олдидан сўнгги нафасни чиқариш ёки юракнинг сўнгги бор уриши деган нарсалар йўқ эди.

Ўлим – Лувр асарларидан қалам ёрдамида ноқонуний нусха кўчирувчи устага ўхшайди. Ўлим – қоидага зиддир. Мен билан бирга балиқ овлайдиган дўстни бериб, кейинчалик мени ундан маҳрум қилишни Худога нима кераги бор? Аёл кишига оналик бахтини бериб, кейин аёлни бу бахтдан, болани эса ҳаётдан маҳрум қилишнинг Худога нима кераги бор? Буни қандай изоҳлашингдан қатъий назар, барибир видолашишда ғайритабиий нимадир бор.

Ёқуб ва Юсуф. Иккаласи ҳам бир-бирлари билан видолашиш онлари келишидан чўчиб яшашган. Юсуфни ўлди деб Ёқубни алдаб, акалари уни ёввойи ҳайвон еб кетганига ишонтириш учун отасига унинг қонга беланган кийимини кўрсатишади. Бу нохуш хабардан Ёқубнинг дили вайрон бўлиб, “…қайғудан кийимларини йиртиб, қанорга ўранди. Ўғли учун узоқ вақт аза тутди” (Ибтидо 37:34).

У кўзида ёш қолмагунча, қалби соғинчдан бўшаб қолмагунча йиғлади. У учун энг қадрли икки инсон уни ташлаб кетганди: Роҳила оламдан ўтди, Юсуф ҳалок бўлди. Яна бироз вақтдан кейин отанинг ўзи ҳам уларнинг ортидан кетадигандек эди. “Ўғиллари, қизлари унга тасалли беришга ҳаракат қилишарди. Лекин у тасалли топишни истамасди. “Ўликлар диёрига, ўғлимнинг олдига боргунимча аза тутаман”, деб айтарди. Шундай қилиб, Ёқуб ўғлига аза тутаверди” (35 оят).

Юсуф ҳам худди шундай мотам тутди. Орадан йигирма йилдан кўпроқ вақт ўтди, лекин ота уйидан ҳеч қандай хабар келмади. Туғилган кунлар, тантаналар, ҳосил байрамлари… У ҳеч қачон яқинларини унутмади.

Акаларига ўзини танитганидан кейин энг аввал, “отам ҳалиям ҳаёт эканда?” деди (Ибтидо 45:3). “Отам қандай?” – унинг биринчи саволи шу бўлди. Оилани қайта тиклаш – унинг асосий вазифасига айланди. Акаларига Канъондан бола-чақаларини олиб, Мисрга кўчиб келишларини ва у билан бирга яшашларини айтди.

Фиръавннинг кўрсатмасига биноан, Юсуф уларга аравалар берди. Шунингдек, уларга йўл учун озиқ-овқат ҳам ғамлаб берди. Юсуф акаларининг ҳар бирига бир сидрадан янги кийиб-бош, Беняминга эса беш сидра кийим-бош ва уч юз бўлак кумуш берди. Отамга деб ўнта эшакка Мисрнинг энг яхши ноз-неъматларидан, ўнта эшакка дон, отаси учун йўлда егани озиқ-овқат юклаб жўнатди. Юсуф ака-укаларини йўлга кузатиб қўйди. Улар йўлга чиқаётганларида Юсуф: “Йўлда жанжаллашиб юрманглар”, деди. Шундай қилиб, улар Мисрда Канъон юртига – оталари ҳузурига қайтиб келдилар”.

21-25 оятлар

Ёқуб ўғилларининг Канъонга қайтиб келиши мўъжизали бўлди. Ҳеч қандай латта-путта ёки озғин эшаклар йўқ эди. Теридан тикилган кийимлар ва тимсоҳ терисидан тикилган этиклар кийиб, бир дунё совға-саломлар билан сўнгги русумдаги пикап машиналарида кириб келишди. Хотинлари ва болалар узоқдан уларни кўришди. “Мана, ниҳоят эрларимиз ва оталаримиз қайтиб келишди!”. Ҳамма бир-бирларини қучиб, елкаларига дўстона уриб қўйишди.

Ёқуб чодирдан ташқарига нигоҳ ташлади. Сочлари елкасига тушган, қадди букилган, юзи ажин босган эди. Кўзларини сузганча, қўлини пешонасига қўйиб, қафти остидан қуёшда қорайган ўғилларига ва улар олиб келган мўл-кўл ҳадяларга назар солди. Бунча нарсаларни қаердан ўғирлаганларини сўрамоқчи бўлганида, ўғилларидан бири деди: “…Юсуф тирик экан! У бутун Миср юртининг ҳокими экан! Ёқуб бу янгиликдан ҳанг-манг бўлиб қолди, ўғилларининг гапига ишонмади” (26 оят).

Қария юрагини ушлаб, ерга ўтириб қолди. Леах эрига сув келтирди ва ўғилларига узоқ тикилиб, қариган отасига бундай қаттиқ ҳазил қилмасликни тайинламоқчи бўлди. Аммо бу ҳазил эмасди. “Лекин ўғиллари Ёқубга Юсуфнинг ҳамма гапларини айтиб бўлиб, “Отамни Мисрга олиб келинглар”, деб Юсуф юборган араваларни кўрганда, Ёқубнинг руҳи тетиклашди” (27 оят).

Ёқубнинг бошига тушган тушкунлик уни бир томчи қувончдан ҳам маҳрум қилган эди. Аммо ўғиллари унга Юсуфнинг сўзларини етказиб, отаси ҳақида сўраганини, отаси ва акаларини Мисрда яшашга таклиф қилганини айтганларидан кейингина Ёқуб тетиклашди. Ўғиллари олиб келган совғалар ва уларнинг янги кийимларининг ўзи гапларининг ҳақиқат эканлигини исботлаб турарди. Ёқуб кўзлари қувончдан порлаб турган ўғилларига қаради ва сочлари оқарган ота йигирма йилдан бери биринчи марта ўғлини яна кўришига ишонди.

Қувончдан унинг кўзлар чақнади, эгилган қомати тикланди. “Худога шукур, ўғлим Юсуф тирик экан, менга шунинг ўзи кифоя, - деди Исроил, - ўлмасимдан бурун бориб, уни кўриб қолай” (28 оят). Эътибор бер: ҳикояда бирдан Ёқубнинг иккинчи исми тилга олинади! Оилани қайта тиклаш умиди нималарга қодир-а. Умид бизни ўзгартиради – биз тушкунлик ҳолатидан чиқиш йўлини топиш томонга, ёлғизлик ҳолатидан сафарга чиқиш томонга ўзгарамиз. Ёқубнинг (товонни ушлаган) исми ҳам Исроилга (Худонинг шаҳзодаси) ўзгаради.

“Шундай қилиб, Ёқуб бутун мол-мулкини олиб, йўлга чиқди. У Бершабага етиб келиб, отаси Исҳоқнинг Худосига қурбонликлар қилди” (Ибтидо 46:1). Ўша пайтда Ёқуб 130 ёшда эди, яъни анча қариб қолганди. Бундан ташқари, қариликдан бошқа яна бир нарса – бўғимларидаги оғриқ унга қийинчилик туғдирарди, бироқ ўғлини яна кўришишдан уни ҳеч нарса тўхтата олмади. У қўлига таёғини олиб, буйруқ берди: “Ҳамма юкларни ортинглар! Мисрга борамиз!”

Мана шу жойда Муқаддас Каломдаги ҳикоя бизга ўзгача манзара бахш этади, яъни Ёқубнинг бутун оиласини қуш парвоз қиладиган баландликдан туриб кузатиш имконини беради. Рўйхат сабабли оиланинг ҳеч бир аъзоси унутиб қолдирилмайди: хотинлар, ўғиллар ва уларнинг болалари – ҳеч бири қолиб кетмаган. Бир сўз айтганда, етмиш кишидан иборат оила йўлга чиқди.

Ушбу сафар чоғида улар эҳромлар, саройлар, суғориладиган далалар, минораларни кўришди. Ёқубнинг оиласи бунақа нарсаларни ҳеч қачон кўрмаганди. Ва ниҳоят, ҳамма орзиқиб кутган онлар келди! Уфқда мисрлик чавандозлар, от ва жанг араваларидан иборат фиръавннинг шахсий қўшини кўринди.

Бу улкан қўшин Ёқубга яқинлашганида, ҳаммадан олдин унга пешвоз келаётган аравадаги одамни яхшироқ кўриш учун Ёқуб олдинга бўй чўзди. Суюкли ўғлини кўриб ва таниб, у: “Юсуф, ўғлим…” деб пичирлади.

Миср ҳокими Юсуф извошчига отларни тезроқ чоптиришни буюрди, кўпчилик йўловчилардан иборат икки карвон тўқнаш келганида, сабри чидамай, аравадан сакраб тушди ва отасининг аравасига қараб югурди. “Юсуф отасини кўриши биланоқ, уни қучоқлаб, бўйнига осилиб, узоқ йиғлади” (29 оят).

Тантанали расмиятчиликлар бекор қилинди, одоб-аҳлоқ меъёрлари унутилди. Юсуф отасининг елкасига бошини қўйиб, “узоқ йиғлади”. Ёқубнинг кийимлари кўз ёшлар сабаб ҳўл бўлиб кетганида, улар бир-бирларига ортиқ ҳеч қачон “алвидо” деб айтмасликка қарор қилишди.

Алвидо. Бу сўз баъзилар учун тақдирдаги катта ўзгаришларни англатади. Уни енгиш учун тушкун кайфиятдаги ёлғизликдан ва ғам-аламлардан қутулишимизга тўғри келади. Икки кишилик ётоғинг бир ўзингга ҳам торлик қилиб қолади. Уйингда сукунат ҳукмронлик қилади, хаёлингда эса шу онда хотининг сени чақириб қоладигандек ёки хонангга эринг кириб келадиган туюлади. Қачонлардир Ёқубнинг қалбини тилка-пора қилган айрилиқ сенинг қалбингни ҳам вайрон қилди. Атрофда эса гўё ҳеч нима бўлмагандек, ҳаёт қайнайди, сен эса ўзингни ёлғиз ва ташлаб кетилгандек ҳис қиласан, чунки шунчаки “алвидо” деб айта олмайсан.

Шундай ҳолларда руҳингни туширма. Худо сенинг қайғуингни билади. Бизнинг барча видолашувларимизни У яратган, қум соатдаги қум каби белгилаб қўйилган. Агар самовий тахт турган хона деворига календар осилган бўлса, унда албатта битта кун қизил доирага олинган ва сариқ ранг билан ажратиб қўйилган бўлади. Худо сенинг оилангни қайта тиклаш санасини белгилаб қўйган.

“Зотан, Раббимиз Исо Масиҳ буюк бир садо, бош фариштанинг овози ва Худонинг карнайи садоси остида самодан тушиб келганда, биринчи бўлиб Унга ишонган ҳолда ўлганлар тирилади. Сўнг, биз – ҳали тирик бўлганлар ҳавода Раббимизни қаршилаб олиш учун улар билан бирга булутларда кўтариламиз. Шундай қилиб, ҳаммамиз Раббимиз билан абадий бирга бўламиз. Шунинг учун мана шу сўзлар билан бир-бирингизга далда беринг”.

1 Салоникаликлар 4:16-18

Ўша кун эътибордан четда қолиб кетмайди. Қолаверса, ўша кун – буюк кун бўлади. Бош фаришта карнай садолари билан ўша кун келганини билдиради. Минг-минглаб фаришталар осмонда зоҳир бўлади (Яҳудо 14-15 оятларга қара). Қабрлар ва денгиз тубсизликлари ўзидаги ўликларни чиқаради.

“Бу сафар У гуноҳларни ювиш учун эмас, балки Уни интизорлик билан кутаётган одамларга нажот бериш учун келади” (Ибронийлар 9:28). Унинг иккинчи келиши ноёб ҳодиса бўлади, бунга бутун инсоният гувоҳ бўлади. “…Ҳар бир кўз Уни кўради…” (Ваҳий 1:7). Мусо ҳам Уни кўради. Наполеон ҳам бурилиб қарайди. Мартин Лютер ва Христофор Колумбнинг кўзлари ҳайратдан катталашади. Жаҳаннамдаги ёвуз ҳоким ҳам жаннатдаги оппоқ либос кийган инсонлар ҳам, ер юзининг барча аҳолиси – Одам Атодан тортиб, бир дақиқа аввал туғилган чақалоқ ҳам Исо Масиҳнинг карнай садолари остида келаётганига гувоҳ бўлишади.

Лекин ҳамма ҳам У билан бирга қувонмайдилар. “Ўшанда Инсон Ўғлининг аломати осмонда намоён бўлади. Ер юзидаги барча қабилалар қайғуради. Шунда ҳамма одамлар Инсон Ўғлини кўради. Инсон Ўғли қудратга ва буюк улуғворликка бурканиб, булутларда келади” (Матто 24:30). Ёқуб оиласининг барча аъзоларини исмлари Ибтидо китобида ёзилгани каби, Худо оиласининг барча аъзоларининг исми ҳам Ҳаёт Китобига ёзилган. Худо Унинг таклифини қабул қилган инсонларнинг ҳар бирини исмини айтиб чақиради ва Уни рад қилган одамларга ҳурмат билан муомала қилиб, Ўзи билан абадий бирга бўлиш имтиёзидан маҳрум қилади. Ўша куни Исога ишонганларнинг орзуси амалга ошади ва Самовий Ота Ўз оиласини бирлаштириш учун ҳаммасини бир жойга тўплайди.

Бу бирлаштириш нақадар улуғвор бўлади! “Худо уларнинг кўзидаги ҳар бир томчи ёшни артиб қўяди” (Ваҳий 21:4). Самовий Отамиз қиладиган биринчи нарса шу бўлади. У ҳар бир боланинг юзини мулойимлик билан силаб: “Бўлди, энди йиғлаш керак эмас”, - дейди. Умримизнинг узун йўли ўз поёнига етади ва биз Уни кўрамиз.

Ўлим биздан тортиб олган инсонларни ҳам кўрамиз. Ахир, сабр билан шу кунни кутмаган эдикми? “Сўнг, биз – ҳали тирик бўлганлар ҳавода Раббимизни қаршилаб олиш учун улар билан бирга булутларда кўтариламиз. Шундай қилиб, ҳаммамиз Раббимиз билан абадий бирга бўламиз. Шунинг учун мана шу сўзлар билан бир-бирингизга далда беринг” (1 Салоникаликлар 4:17-18).

Стивен Кертис Чапмен ва унинг рафиқаси Мэри Бет бу ваъданинг амалга ошиш умиди билан яшайдилар. 2008 йилнинг май ойида содир бўлган автоҳалокатда унинг беш ёшли қизи ҳалок бўлган. Стивен бутун дунёга машҳур ва барчага бирдек ёқувчи масиҳийча мадҳиялар ижрочиси бўлгани учун унга ер шарининг ҳамма бурчакларидан таъзия ва далда берувчи сўзлар келди. Эр-хотин Чапменлар телефон қўнғироқларига, оддий ва электрон мактубларга кўмилиб кетишди, бироқ улар орасидан бир суҳбат Стивеннинг ҳотирасида қолди. Чўпон Грег Лори ҳам автофалокат натижасида ўғлидан айрилган. У Стивен ҳамда Мэри Бетга шундай деди: “Ёдингизда бўлсин, сизларни кутаётган келажак ўтмишингиздан анча буюкроқ” (3).

Ўлим бизни нафақат яқин инсонимиздан айиради, балки унинг танасига қўшиб фарзандимизнинг ҳеч қачон бўлмайдиган никоҳ тўйини ҳам, ўзимиз сезмаган ҳолда биргаликда яшаган энг яхши йилларимизни ҳам қўшиб дафн қиламиз. Орзуларимизни ҳам қўшиб кўмамиз. Лекин бу орзулар осмонда албатта рўёбга чиқади. Худо бизга “ҳаммаси амалга ошишини” ваъда қилган (Ҳаворийлар 3:21). “Ҳаммаси амалга ошиши” биз йўқотган муносабатларни тиклашни ҳам ўз ичига олади.

Кўричакни зудлик билан олиб ташлаш учун жарроҳликни бошидан ўтказганда Колтон Барпо атиги тўрт ёшда эди. Ота-она қувонди, чунки фарзанди тирик эди, лекин унинг айтган гапларидан сўнг нимани ўйлашни ҳам билмай қолишди. Бир неча ой давомида Колтон наркоз таъсирида бўлган вақтдаги таассуротларини сўзлаб берди ва осмонда кўрган нарсаларини муҳокама қилди. Бола ҳаммасини батафсил айтиб берди: жарроҳлик амалиёти пайтида ота-онаси нима қилганини ҳам, осмонда учратган одамлар ҳақида ҳам айтиб берди. Бу одамларни у аввал ҳеч қачон кўрмаган ва улар ҳақида ҳеч ким унга айтиб бермаганди. Ўзининг “Жаннат мавжуд” китобида Колтоннинг отаси тўрт ёшли ўғли онасига айтган сўзларни ёзган: “Менинг синглим бўлган, у қорнингизда нобуд бўлган. Тўғрими ойи?”

Улар ўғлининг олдида ҳеч қачон тушиб қолган ҳомила ҳақида гапиришмаганди. Колтон буни тушунишга жуда ёшлик қиларди. Бу гапдан онанинг юзи ўзгарди.

Менинг ҳомилам бўлганини ва у қорнимда нобуд бўлганини сенга ким айтди? – сўради онаси.
Унинг ўзи айтди, ойи. Синглим қорнингизда нобуд бўлганини айтди… - Ноўрин гапириб қўйганини ҳис қилиб, Колтон секин онасига қаради. – Ҳаммаси жойида ойи, - деди шошиб. Ундан ташвишланманг. Худо уни қабул қилган.

Дивандан туриб, Соня ўғли Колтоннинг олдида тиз чўкди ва унинг кўзига қараб, сўради:

Исо уни қабул қилган, демоқчимисан?
Йўқ, ойи. Отаси уни қабул қилган!

Сонянинг кўзлари чақнаб кетди:

Унинг исми нима? Ўша кичкина қизалоқнинг исми нима?
Унинг исми йўқ. Дадам иккалангиз унга исм қўймагансиз.

Эр-хотин ҳайратда эдилар. Колтон бу ҳақда билиш мумкин эмасди.

Бироқ, боланинг ҳотирасида яна бир нарса бор эди. Ўйнашга чиқиб кетишидан олдин уни ҳам айтди:

Ҳа, айтгандай, у шунингдек, сизни ва дадамни жаннатга боришингизни сабрсизлик билан кутаётганини айтди (4).

Осмонда кимдир сен ҳақингда ҳам худди шу сўзларни айтяпти. Бобонгми? Холангми? Фарзандингми? Ҳаммангиз Худонинг оиласида тўпланадиган кунни улар сабрсизлик билан кутмоқда. Ахир, шунга умид қилишимиз керак эмасми? “Имони бизга ибрат бўлиб хизмат қиладиган ана шу одамларнинг ҳаммаси атрофимизни ўраб олган. Бу катта оломон бизни кузатиб тураркан, тақдиримиздаги мусобақада сабр-тоқат билан чопайлик” (Ибронийлар 12:1). Кўплаб гувоҳлар бизни осмондан кузатиб турибди, жумладан, барча даврларнинг ва халқларнинг Иброҳимлари, Ёқублари ва Юсуфлари ҳам кузатиб турибди. Улар ердаги фаолиятларини якунлаб, осмондан туриб авлодларининг ҳаётда қилаётган ишларини жисмонан бўлмаса ҳам руҳан кузатиб туришибди. Ибронийларга мактубининг муаллифи: “Қулоқ сол ва Худонинг осмондаги болалари сени қандай қўллаётганини эшитасан. «Югур! – деб қичқиришади улар. Югур! Сен уддалайсан!»”

Осмондаги сўнгги маконимизда ҳеч қандай видолашишлар бўлмайди. Муқаддас Каломдаги самимийлик, ишонч деган сўзларни яхши эслаймиз, бироқ видолашиш сўзини бутунлай унутамиз.

Бу башорат дунёқарашимизни ўзгартириб, бизни умидсизликдан қатъиятликка, ғам-аламдан умидга, дунёвий видолашувдан самовий бирдамликка етакласин. Олий Ҳукмдор бизнинг уйга қайтишимизни олдиндан белгилаб қўйди, шунинг учун чўпонлик таёғимизни олиб, Уни қаршилагани чиқайлик.

Книга на Узбекском языке: Ты справишься (Макс Лукадо)

Ты боишься, что не справишься? Все боятся. Мы боимся, что никогда не пройдет депрессия, никогда не иссякнут слезы, никогда не прекратятся страдания. Оказавшись на дне глубокого рва, каждый из нас сомневается, что сможет оттуда выбраться. Автор этой книги предлагает вспомнить историю библейского Иосифа - брошенного в ров братьями, проданного в рабство, несправедливо обвиненного и заключенного в темницу - и научиться доверять Богу, Который любую нашу скорбь обернет нам во благо. Подлинная вера не избавляет нас от страданий, но позволяет нам пройти через них.