Mukaddas ruxning siri (Robert Charlz Spraul) 9 bob

Роберт Чарльз Спраул. Мукаддас рухнинг сири - (9 боб) Ўзбек тилида

Mukaddas ruxning siri (Robert Charlz Spraul) O‘zbek tilida Audiokitob

МУНДАРИЖА

Сўзбоши

1 боб. Сен Кимсан, Муқаддас Руҳ?

2 боб. Муқаддас Руҳ – Худо

3 боб. Учликнинг сири

4 боб. Моҳият ва шахсият: Учлик сирини тадқиқ этиш

5 боб. Муқаддас Руҳ ижодда

6 боб. Янгиланган ибтидо: Муқаддас Руҳ ва қайта туғилиш

7 боб. Муқаддас Руҳ шарофати билан омон ва бешикаст

8 боб. Муқаддас Руҳ билан чўмдирилиш

9 боб. Муқаддас Руҳ самараси

10 боб. Бошқа Юпатувчи

ТЎҚҚИЗИНЧИ БОБ

РУҲНИНГ МАҲСУЛИ

Худо Муқаддас Руҳнинг инъомини берганда

Сени шу инъомларга муҳрлаб қўйди.

Бу муҳр Худонинг ҳар қайси фарзандида бор,

Унда Муқаддас Руҳнинг Ўзи яшайди.

ТОМ РИЗ

Муқаддас Руҳнинг инъоми жалб этувчи ва ғаройибдир. Иқтидорли одам бўлиш дўстлар томонидан ютуқларимиз ёки қобилиятларимизнинг эътироф этилишимизни англатади. Шу ва бошқа сабабларга кўра, жамиятимизда Руҳнинг инъомларига Руҳнинг маҳсулидан кўпроқ даражада эътибор қаратилади. Гўё Руҳнинг маҳсули Руҳнинг инъмлари билан таққослаганда Унинг соясида қолиб кетиб енгилаётганга ўхшайди. Шундай бўлсада, Руҳнинг айнан маҳсули – покланишдаги ўсишимизнинг кўрсаткичидир. Муқаддас Руҳнинг бизга берган инъомларидан виждонан фойдаланишимиз, шубҳасизки, Худога манзур бўлади. Бироқ менимча, Худога Унинг халқи Руҳнинг маҳсулини кўпайтираётганини кўриш кўпроқ ёқади.

Павлус галатияликларга насиҳат қилади:

Яна шуни айтайин: Руҳ етакчилигида ҳаёт кечиринг, шунда худбин истакларингизни қондирмайсиз (Галатияликлар 5:17).

Масиҳийлик ҳаёти – бу биз пиёда кезадиган йўллар, бу саёҳатдир. Юриш – ҳаракатланишнинг секин усулидир. Бизларнинг аксариятимиз шиллиқ қурт тезлигида ҳаракат қиламиз. Биз барча елканларни ёйиб учмаймиз ва васваса тўсиқларидан сакраб ўтмаймиз. Ҳаракатларимизни турли тўсиқлар ушлаб қолади. Ҳар бир бурилишда пешонамизни уриб оламиз. Павлус яна ёзишда давом этади:

Ахир, ўшандай инсоний истаклар Руҳга қарши, Руҳнинг истаклари эса инсоний худбин истакларга қаршидир. Буларнинг иккаласи бир-бирига қарши, шунинг учун сизлар хоҳлаганингизни қила олмайсизлар (Галатияликлар 5:17).

Бу энди жанг ҳисобланади. Эски одам янгисига қаршилик кўрсатади. Одамнинг гуноҳкор табиати Руҳнинг амрини бўғиб ташлашни истайди. Гарчи бу кўринмас уруш бўлсада, ички курашимизнинг ташқи аломатлари кўриниб туради. Агар Руҳ ғалаба қозонса, биз бу ғалабанинг самарасини кўрамиз. Тана енгиб чиққанида эса, бунинг ташқи аломати дарҳол намоён бўлади.

Руҳнинг самаралари ҳақида батафсил тўхталиб ўтишдан аввал Павлус тананинг ишларини бирма-бир санаб ўтади. Тананинг ишлари Руҳнинг самаралари билан кескин фарқланиб туради.

Худбин истакларга эрк бериш қуйидагиларни келтириб чиқариши ҳаммага аён: фаҳш-зино, ҳаром-ҳаришлик, аҳлоқий бузуқлик, бутпарастлик, фолбинлигу иссиқ-совуқ қилишлар, душманлик, жанжалкашлик, рашк, жаҳлдорлик, ғаламислик, низолару ҳар хил гуруҳларга бўлиниш, айш-ишратга берилиш ва шуларга ўхшаш ишлар. Сизларни олдин огоҳлантиргандим, яна огоҳлантиряпман: бундай ишларни қилувчилар Худонинг Шоҳлигидан баҳраманд бўлмайди (Галатияликлар 5:19-21).

Тана ишларининг рўйхати иккита сабабга кўра ўта муҳим. Биринчидан, у Руҳнинг самараси билан қарама-қаршиликни аниқлайди; иккинчидан, ҳаворийлар қайд этишганидек, угуноҳкорона амалиётни тасвирлаб берувчи қайта туғилмаган ва йўқотилган одамни таърифлайди. Албатта, гуноҳи ювилган одам ҳам қайсидир вақтда бу гуноҳлардан бирортасига тушиб қолиши мумкин. Бундай гуноҳлар баъзан ҳаттоки энг улуғвор азизларда ҳам намоён бўлган. Бироқ бу гуноҳлар масиҳий учун хос эмас. Агар одамнинг ҳаёт тарзи фақат вужуд истак-майллари билан белгиланадиган бўлса, у ҳали покланмагани кўриниб турибди.

Демак, мазкур рўйхат шундай ёмонликлар ҳақида огоҳлантирар экан, ҳарҳолда қайд этилган гуноҳлар ҳақида қисқача бўлсада тўхталиб ўтиш муҳим.

Хиёнат. Биринчи қайд этиладиган гуноҳ – бу еттинчи амрдаги таъқиқ. У никоҳнинг муқаддаслигини ғайриқонуний жинсий алоқа туфайли бузилишини назарда тутади.
Зино. Никоҳ ришталари билан боғланмаган одамларнинг бетартиб жинсий алоқаси. Бу одатда никоҳгача бўлган жинсий алоқаларга тааллуқли. Бироқ бу ўринда ғайриқонуний жинсий алоқалар бу сўзнинг кенг маъносида назарда тутилмоқда. (Бесоқолбозликни ҳам қўшган ҳолда.)
Нопоклик. Бу ерда ҳам шаҳвоният маъноси кўзда тутилмоқда. У халқ тилида “ифлослик” деб аталадиган муайян ҳатти-ҳаракатларни акс эттиради.
Номақбул ишлар. Яъни тийиқсиз ва бошқарувсиз ҳаёт тарзи ҳамда имкони етган даражада барча ҳайвоний ҳатти-ҳаракатларни амалга ошириш.
Бутпарастлик. Бутларга ёки сохта худоларга мажусийлик нуқтаи назаридан сажда қилиш. Бутпарастликка моддий буюмларга сиғиниш ҳам тааллуқли.
Жодугарлик. Спиритуализм, фолбинлик, астрология ва шу каби таъқиқланган тажрибаларни ва жодугарликни ўзида акс эттиради.
Душманлик. Бу бадхоҳлик, норозилик хусусиятига эга бўлган муносабатлар.
Низо. Ҳар қандай масалани муҳокама этишга қаратилган инжиқ, қайноқ ўзаро муносабатлар.
Рашк (Ҳасад). Бошқа одамларнинг ютуқлари ёки ғалабаларининг аҳамиятини пасайтириб, назар-писанд қилмайдиган худбин қалбни акс эттиради.

Ҳойнаҳой, 7, 8 ва 9-рақамлар остида масиҳийларнинг энг “севимли” гуноҳларларидан айримлари келтирилган бўлса керак, чунки уларни осонгина ниқоблаш ёки бу гуноҳларни умуман тан олмаслик мумкин.

Жаҳл. Яққол акс этган норозиликнинг тийиқсиз қўзғалиши, “қайноқ қонлик” белгиси.
Жанжал. Бошқалар зарари ҳисобига шахсий манфаат кўриш истаги туфайли пайдо бўладиган қарама-қаршилик.
Келишмовчилик. Ҳурмат доирасидаги “ихтилоф”дан ташқаридаги ўзаро муносабатлар. Бу кўпроқ гуруҳларга бўлиниб курашиш кайфиятини туғдирадиган жанговор душманликка ўхшайди.н
Бидъат. Ҳақиқатга яққол қарама-қарши бўлган фикр. Бу ўринда илоҳиётга тааллуқли хатолардан кўра каттароқ нарса назарда тутилмоқда. Бу ҳар қандай вазиятда сохта йўналишга ўз ҳолича, қайсарлик билан амал қилишдир.
Ҳасад (кўролмаслик). Бошқага тегишли бўлган нарсани эгаллаш истаги. Бунга жамиятда нуфузи билан ажралиб турадиган одамларга яқин бўлишга ҳаддан ортиқ даражада интилишни ҳам киритиш мумкин.
Қотиллик. Ўз моҳиятини кўрсатиб турадиган ҳаракат. Албатта, аксарият масиҳийлар қотил эмас, лекин Масиҳнинг яқин кишига нисбатан ғазаб ҳақидаги сўзларини (Матто 5:22) ҳамиша ёдда тутиш керак.
Мастлик. Бу майл ичкиликни меъёрида истеъмол қилмасликка сабаб бўлади. Бунга гиёҳвандликни ҳам қўшиб қўйиш мумкин.
Бебошлик. Бундай ҳаёт тарзи аҳлоқсиз зиёфатлар, ёввойи оргиялар, сурункасига ичкиликбозликни ўзида акс эттиради.

Павлус тана ишларининг бу рўйхатига Руҳнинг маҳсули бўлган ишлар рўйхатини қарама-қарши қўяди:

Руҳнинг самараси эса қуйидагилардир: муҳаббат, севинч, хотиржамлик, сабр-тоқат, меҳрибонлик, эзгулик, ишонч, мулойимлик ва ўзини тута билиш. Бу хислатларга қарши бирон қонун йўқ (Галатияликлар 5:22-23).

Ҳаворий бу ерда ҳақиқий ҳалоллик образини тасвирлайди: У Руҳнинг бизда ўсадиган маҳлиси сифатида тасвирланган. Биз ўз ҳолимизча фақат танамиз. Тана фақат танани вужудга келтиради. Тананинг иши – мана шу тананинг маҳсулидир. У ҳеч нима эмас. Мартин Лютер бу “ҳеч нима эмас”ни – қандайдир “кичкинагина ҳеч нима” эмаслигини таъкидлаган.

Ўхшашлик ўхшашликни ҳосил қилади: ишлаб чиқарувчи қандай бўлса, маҳсулоти ҳам шунга яраша бўлади. Насл-насабда онтогенез акс этади. Фақат Муқаддас Руҳгина пайдо қилиб, руҳнинг маҳсулини беришини мумкин. Биз иноятдан ташқарида Руҳсиз илоҳиётнинг роҳиблари ва даҳолари, жўшқин нотиқлари бўлишимиз мумкин. Бироқ Руҳ маҳсулининг ягона манбаси – бу Муқаддас Руҳнинг ботинимиздаги ишидир.

Руҳнинг самараси сафларимизда ҳалолликнинг олий андазаси сифатида улуғланиши бежиз эмас. Бизда танага хосликлар ҳали шунчалик кўп яширинки, биз бошқа андазани маъқул деб биламиз. Руҳнинг маҳсулини текшириш жуда қимматга тушади, биз бунга бардош беролмаймиз. Шу боис масиҳийлик субмаданиятининг ичида ўзимиз ўлчаган ва назаримизда ўзига жалб этадиган бўлиб туюладиган қуйироқ андазаларни қўллаймиз. Ва ҳаттоки биз-биримиз билан рақобатлашамиз: вужудни Руҳга нисбатан қўллаб, буни осонгина бажариш мумкин.

Севгининг бизни текширувдан ўтказиши қанчалик оғир! Ва илтимос, мени эзгулик ўлчови ёрдамида баҳоламанг. Боз устига, ёшимга мос равишда сабр-тоқат кўрсатолмайман, чунки ўта бесабр одамман. Амалда сабр-тоқатни намоён этишдан кўра ваъз қилишим осонроқ. Тинч-тотув яшашдан кўра тинчлик ҳақида китоб ёзишим енгилроқ кечади.

Биринчи қарашда, Руҳнинг самараси ўзида умумий қабул қилинган фазилатларни акс эттираётгандек бўлиб туюлади. Жан Кальвин қайта туғилмаган мажусийлар ҳам муайян даражада кўрсатишга қодир бўлган яхшиликлар ҳақида гапиради. У инсоний вужуд орқали эришиладиган “фуқаролик ҳалоллиги” ҳақида ёзади. Худонинг инояти билан тубан тушган мавжудотлар ҳам ҳалолликнинг ташқи кўринишини намоён этадилар.

Ташқи ҳалоллик кўринишдан Худонинг қонунига мувофиқ келади, лекин унда Худонинг севгиси ўрнашган самимий асос мавжуд эмас. Имонда бўлмаганлар табиий боғланиш шарофати билан севишади. Имонда бўлмаган эрлар ўз хотинларига нисбатан табиий интилишни ҳис этишади. Имонда бўлмаган оналар фарзандларига табиий равишда боғланиб қолишади. Дунёвий мусиқа севгининг афзалликларини улуғлайди.

Шунингдек, Руҳнинг самараси сифатида қайд этилган бошқа фазилатлар ҳам имонда бўлмаган одамлар ўртасида улуғланиши мумкин. Адольф Гитлер қайсидир паллада меҳрибон бўлган, ҳатто Сталин юмшоқликни намоён этган, Миср фиръавни эса Мусо даврида сабр-тоқат кўрсатган. Бизнинг давримизда мормонлар қатъий меъёрга амал қилишлари билан ажралиб туришади.

Мана шу ерда муаммо яширинган. Агар эътиқодсиз одамлар Руҳнинг самараси сифатида қайд этиладиган фазилатларни кўрсата олсалар, бу афзалликлар Муқаддас Руҳнинг ҳаётимиздаги иштироки билангина таъминланишини қандай билишимиз мумкин? Руҳ маҳсулининг ҳеч қандай ташқи кўриниши қайта туғилишнинг исботи бўлолмайди.

Ҳойнаҳой, Руҳнинг самарасини “фуқаролик ҳалоллиги” сифатида қабул қилмаслик учун, масиҳийлар ҳамма жойда ҳақиқий покликни изласалар керак. Бироқ Муқаддас Китоб бундай майл-ҳавасларга берилишимизга йўл қўймайди. Руҳ ҳақиқий самарани ҳосил қилади. Бу Унинг меҳнати бўлиб, биз уни ҳаётимизга сингдиришимиз лозим. (Эътиқодсиз одамлар ҳам меҳрибон, илтифотли, тинчликпарвар бўлишлари мумкинлиги боис, масиҳийлар кўпинча ваъз, мактублар ва шу каби фаолият турларини танлашади. Руҳнинг маҳсулини аста-секин ривожлантириб яхши инсонга айланиш камроқ обрў келтириши мумкин, лекин бу сўзамол ваъзгўй, диний асарлар муаллифи, Хушхабар куйчиси ва ҳ.к.з. бўлишдан кўра Худога кўпроқ ёқади.)

Биз фуқаролик ҳалоллиги ва Руҳнинг самараси ўртасидаги фарқни белгилашни ўрганиб олишимиз шарт. Бунинг фарқи даражага боғлиқ эмас. Бу сифат тафовути.

Руҳнинг самараси ғайриоддий ва ўзига хос. Оддий севги ва ўзига хос севги, табиий севги ва илоҳий севги ўртасидаги фарқ айнан ана шунда.

Муқаддас Руҳ ҳосил қилган севгининг самараси – трансцендент (ҳодисаларни тажриба билан эмас, балки фақат ақл-идрок билан тасаввур қилиш) севгидир. У умумий қабул қилинган фазилатлардан ўзининг табиий яқинлиги боис устун туради. Бу Коринфликларга Биринчи мактубнинг 13-бобида мадҳ этилган каломий agape, яъни севгидир. Севимли инсонни севиш бошқа гап, душманини севиш эса мутлақо бошқа масала. Табиий севги паст сифатли олтинга ўхшайди. Унга худбинона манфаатлар қўшилган, ҳасад қўрғошини ва пасткашлик тошқоли аралашган. Бу беқарор севги.

Павлус Коринфликларга биринчи мактубида бизга айтадики, “севги ҳасад қилмайди, мақтанмайди, кекккаймайди. Севги одобсизлик қилмайди, худбинлик қилмайди, аччиқланмайди, кек сақламайди”. Бундай севги ўзига урилган зарбаларни ҳисобламайди, хафагарчиликларни кечиради.

Ҳақиқий севги – бу мастлик, рақслар, пардоз-андоз, кино, қарта ўйнаш ва шу кабилардан шунчаки ўзини тийишгина эмас. Ҳасад – мана шу хочнинг келишига сабабчи бўлган, лаб бўёғи эмас; очкўзлик покланишга эҳтиёжманд бўлган, қарта ўйини эмас, мағрурликка раҳм-шафқат зарур бўлган, асло кино эмас.

Айримлар ҳақиқий севгини “шартсиз севги” дея тасвирлашади. Бу тушунча тоза олтиндан танга ёки кўзбойлоқчининг қопидаги тилла суви югуртирилган майда тош ҳам, чин ҳақиқат ёки қўпол ёлғон ҳам бўлиши мумкин. Барчаси нима назарда тутилаётганига боғлиқ. Ўз меҳробининг тепасидан илтифот билан жилмайганича, “Худо сизларни қандай бўлсангиз, шу ҳолингизча қабул қилади”, деб уқтираётган руҳоний даҳшатли ёлғонни айтмоқда. Осмон Шоҳлиги ўз талабларида жаноб Роджернинг қўшничилигидан кўра анча қаттиққўл. Хушхабар севгисини шакарли иноят билан ширин қилиб бўлмайди. Худо димоғдор одамни унинг мағрурлиги билан қабул қилмайди. Қатъий ишонаверинг, Худо тавба қилмаганлардан ўгирилади. Худо Ўзининг тубанликка тушган ижодига севгини намоён этади, лекин бу севгининг муқаддас талаблари бор. Биз Унинг олдига тиз чўкиб, чин қалбдан тавба қилган ҳолда келишимиз керак.

Жонатан Эдвардс севги ҳақида шундай деган:

Агар севги – бу масиҳийликнинг натижаси бўлса, бу ҳолда севги рад этадиган нарсалар масиҳий учун мутлақо тўғри келмайди. Ҳасадгўй, жаҳлдор, совуқ ва тош юракли масиҳий – улкан бемаънилик ва қарама-қаршиликдир. Бу худди хира ёруғликка ёки сохта ҳақиқатга ўхшайди.

Устозим, доктор Ж.Жестнер бир куни ҳаворий Павлуснинг ҳаётида agape намоён бўлгани ҳақида гапирганди. У одамнинг феъл-атворини тасвирлаш учун ҳаворийнинг исмидаги тўрт ҳарфдан (PAUL) кроссворд сифатида фойдаланган. P ҳарфи polluted (ифлосланган) маъносини билдирган, чунки Павлус ўзини энг катта гуноҳкорлардан бири дея ҳисоблаган. A ҳарфи ҳаворийлик хизматини англатган. Бироқ бу ўринда айнан U ва L ҳарфлари кўпроқ мос тушади. U ҳарфи ҳақиқатга муросасиз (uncompromissing) садоқатни акс эттирса, L ҳарфи Павлус севгисининг сифатини билдиради. Жестнер буни шу тарзда изоҳлайди: “Биз Павлуснинг муросасиз ва севадиган одам бўлганини гапирмаяпмиз. Гап ҳатто унинг муросасиз, аммо севувчи одам бўлгани ҳақида ҳам эмас. Биз аслида Павлуснинг муросасиз, ўз навбатида эса, севадиган инсон бўлгани ҳақида айтмоқдамиз”.

Руҳий севги Худо томонидан яратилади. Биз Уни севишга қодирмиз, негаки дастлаб У бизни севган. Айнан Унинг севгиси юракларимизга қуйилган. Бу севги табиий яқинликдан устун туради. Бу севги Худо-Муқаддас Руҳ томонидан қайта шакллантирилган қалбдан қуюлиб келади.

Қувонч Руҳнинг самараси деб аталган. У бизнинг севимли жамоамиз суперкубокни ютган дамларда биз ҳис этган завқ-шавққа ўхшамайди. Бу “сават ичидаги мушукнинг қувончи” ҳам эмас. Худди трансцендент севги agape бўлгани каби, масиҳийлик қувончи – трансцендентдир. У роҳат-фароғатдан ҳосил бўлган. Эътиқодсиз одам табассум ҳосил қиладиган ижобий туйғуларни ҳис этади, бироқ ҳеч бир эътиқодсиз одам нажотнинг фароғатли қувончини ҳис этмаган.

Руҳнинг қувончи доимий. Бу йилнинг суперкубогини ютиб олган чемпион кейинги мавсумдаги финал мусобақаларида иштирок этмаслиги мумкин. Ва мушукни ҳам саватдан улоқтириб юбориш мумкин. Нажот қувончи – доимий. Масиҳ биз учун эришган ғалаба – биргина мавсум учун эмас. Нажоткорда ҳеч қачон омадсиз йил бўлмайди.

Руҳнинг қувончи ёруғ ва барқарор. Бу азоблар орасида қоладиган қувонч. Унда қалбларга сингиб кирадиган теранлик бор. Бундай қувонч умидсизликни ҳайдайди, рад этилганга умид беради, маъюсликни тарқатади. У гердайишсиз эътимодни, мақтанишсиз жасоратни ҳосил қилади. Носиралик Исо йиғлаши мумкин эди, аммо Унинг кўз ёшлари У Отасининг уйида ҳис қилган қувончни кўмиб юбора олмасди.

Биз умид қилган ҳолда қувонамиз. Бизнинг умидимиз – хаёлпарастнинг тилаклари эмас, балки покланган одамнинг ишончидир. Бу қувонч Нажоткорнинг амрини эшитадиганлар учун берилади: “Лекин дадил бўлинглар. Мен дунёни енгдим” (Юҳанно 16:33).

Руҳнинг тинчлиги ҳам трансцендентли ҳисобланади. Бу шалом – ҳар бир яҳудий қўмсайдиган тинчлик. Бу Мартин Лютер ёлғон тинчлик деб айтган, Исроилнинг сохта пайғамбарлари таклиф этган тинчлик эмас. Бу келишув билан юзага келган “қўрқоқ тинчлик” эмас, балки мутлоқ ғалаба билан эришилган тинчликдир.

Дунёвий урушлар якунланиб, тинчлик сулҳи тузилганида, хавортирли бўлган вақтинчалик тинчлик ўрнатилади. Доимо қиличнинг биргина жаранги ҳарбий ҳаракатлар бошланишига олиб келадиган совуқ уруш сақланиб қолинади. Невилл Чемберлен деразага суянганча, “Биз замонамизда тинчликка етишдик”, деган сўзлари ва Исонинг столдан қаддини ростлаб, “Мен сизларга тинчликни қолдиряпман. Ўз тинчлигимни сизларга беряпман. Мен бераётган тинчлик дунё берадиган тинчликка ўхшамайди” (Юҳанно 14:27) деб айтган сўзлари ўртасида улкан фарқ мавжуд.

Масиҳ бизга тинчликни мерос қилиб қолдирган. Тинчлик бизга олам Шоҳидан мерос бўлиб қолган. Бу тинчлик илоҳий, барқарор ва биздан ажралиб кетмайди.

Муқаддас Руҳ бизга ташқи томонлама тушуниб бўлмайдиган ички тинчликни беради. У бизга берадиган тинчлик онг билан тушуниладиган тинчлик билан таққослаб бўлмайдиган даражада юқори қийматга эга. Масиҳнинг тинчлиги стоикларнинг хотиржамлиги (тинчлиги)дан ва эпикурчиларнинг ataraxiaсидан устун туради. У бизнинг оқланишимиздан сизиб чиқади. Биз, оқланганлар, Худо билан тинчликка эгамиз, биз Хушхабарни – Худонинг яққол даъватини эшитдик ва қабул қилдик: “Юпатинг, халқимни юпатинг... Қуддуснинг руҳини кўтариб, Унга шундай деб айтинг: “Азоб косанг тўлиб бўлди, Айбларинг учун жазо олиб бўлдинг...” (Ишаё 40:1-2). Тарихдаги энг фожеали уруш – бу Муқаддас Худонинг Ўзи яратган исёнкор мавжудотлари билан урушидир. Масиҳий учун бу уруш бутунлай якунланган. Биз гуноҳ қилишда давом этишимиз ва Руҳни ранжитиб, Худонинг норозилигига йўлиқишимиз мумкин, лекин У ҳеч қачон бизга қарши янгидан уруш очмайди. Бу хочда тасдиқланган ва эълон қилинган.

УЗОҚ БАРДОШ (САБР-ТОҚАТ)

Руҳнинг маҳсули – узоқ бардош бериш. Бу фазилат Худонинг феъл-атворини акс эттиради. Бу неврастения касаллигига чалинган одамнинг инжиқлигига асло ўхшамайди. Узоқ бардош ғазабга нисбатан секин жавоб қайтаради, ёмонликни ва бошқалар томонидан ҳақоратни кўтаради, унга бошқаларни муҳокама қилиш кайфияти бегона бўлади.

Аюб мана бу сўзларни айтаётганида ана шундай руҳда эди: “Майли, У Мени ўлдирсин. Бошқа умидим йўқ-ку” (Аюб 13:15). Узоқ бардош кутиш лаёқатини англатади, кутиш эса – қийин масала. Биз самолёт ва автобусларни, почта ва меҳмонларни кутамиз; Масиҳнинг келишини кутамиз, У ваъда қилган оқловни кутамиз.

Масиҳийга прагматизм руҳи бегона. У узоққа кўзланган мақсадлар асосида яшайди, дунёвий манфаат изламайди, Худонинг белгилаган вақтини кутиб, самода хазина тўплайди.

Руҳ одамлар билан сабр-бардошли. У бизга берадиган самара бир-биримизга сабр билан ёндашишимизга изн беради. Биз биродарларимизнинг бир зумдаёқ покланишларини талаб этмаймиз. Қатъият ва узоқ бардош биродарларимизнинг кўзини шамғалат қилиш учун курашмайди. У кўплаб гуноҳларни кечирадиган севги билан боғлиқдир.

Исо кучли ва мулойим бўлган. У кучли ва мағрурлар билан тўқнашганида, ҳеч нима сўрамаган ва бермаган ҳам. У қалби шикастланган заиф одамни кўрганида, мулойим бўлган. У ҳеч қачон синиқ қамишпояни бутунлай синдириб ташламаган. Унинг гуноҳкорга берган таънаси ҳам яхшиликка йўғрилганди: “Мен ҳам сени маҳкум қилмайман. Бор, бундан кейин бошқа гуноҳ қилма” (Юҳанно 8:11), - Унинг хўрланган аёлга жавоби шундай бўлган. Оламдаги барча жонзотларнинг Ҳаками қаттиққўл бўлмаган ва бошқаларни муҳокама қилишдан завқ изламаган. Меҳрибонлик – бу иноятга хос хусусият. Кимга куч-қудрат ва ҳукмронлик берилса, у меҳрибонлик орқали синовдан ўтказилади. Мурувват заифни янчиб ташламайди. У диққат-эътиборли ва меҳрибон, раҳм-шафқат ва адолат билан ҳукм қилади.

Раҳм-шафқат шахсиятнинг бутунлиги каби тушунчани ўзида акс эттиради. Муқаддас Руҳ одамни очиқ ва оддий қалб эгаси қилади. Раҳм-шафқат – нисбий тушунча. Кимдир қайсидир андазага мувофиқ меҳрибонлик кўрсатади. Раҳм-шафқатнинг энг юқори кўрсаткичи – бу Худонинг феъл-атвори ҳисобланади, мана нима учун Исо бадавлат ёш бошлиққа айтган: “ Нега Мени валинеъмат дейсан? Биргина Худодан бошқа ҳеч ким валинеъмат эмас-ку!” (Луқо 18:19).

Муқаддас Руҳ кимда раҳм-шафқатни ҳосил қилса, унинг сифати ўсиб боради. Ҳаттоки энг яхши ишларимиз ҳам гуноҳ билан доғланган бўлсада, аммо бизда асл ўзгариш юз берган. Биз нажотда, худди кечиримда бўлгани каби, шифо топамиз.

Худо Масиҳнинг имони орқали бизни оқлайди, У бизни қай тарзда кўришни истаган бўлса, шундай қилиш учун У бизнинг вужудда мавжуддир. Покланиш оқланишдан сўнг келади. Покланиш худди оқланишимиз каби ҳақиқатдир. Унинг маҳсули – раҳм-шафқат ҳисобланади.

Имон – бир вақтнинг ўзида ҳам Худонинг инъоми, ҳам Унинг маҳсулидир. Биз нажот топадиган имон ўз ҳатти-ҳаракатларимиз орқали келмайди. Муқаддас Руҳ бизда имонни ҳосил қиладию Бу Лютер айтган fides viva – итоатга олиб борадиган жонли имондир.

Имон – бу умид бўлиб, Худога шунчаки ишонишдан кўра ортиқроқ ниманидир англатади, бу Худога ишонч ҳосил қилишдир. Руҳ бизни ҳар қандай ҳаётий вазиятларда Худога умид қилишга илҳомлантиради.

Бундан ташқари, биз ўзимиз ишонган Зотга ўхшаб борамиз. Тақводор – нафақат умид қиладиган, балки унга таяниш мумкин бўлган одам. Унинг “ҳа” деб айтгани “ҳа” маъносини, “йўқ” дегани “йўқ” маъносини англатади. У сўзида туради, ўз ҳисоб-китобларини тўлайди, мажбуриятларини бажаради, содиқ ва ишончли. Садоқат – унинг феъл-атворидаги асосий хусусиятдир.

Мулойимлик – муқаддас фазилат. Мулойим одам – бу жентльмен*. Ҳақиқий жентльмен – Масиҳга тақлид қилиш демакдир.

*Инглизча матнда – сўзлар ўйини: a man who is gentle is a gentleman.

Аёллар журналидаги статистик сўровлар доимо шуни кўрсатадики, аёллар эркакларда иккита фазилатни – куч ва мулойимликни – кўришни исташади. Мулойимлик (юмшоқлик)ни заифлик билан аралаштириб юбормаслик керак.

Мусо юмшоқ одам бўлган. Демак, унда итоат каби фазилат бўлган. У жасур эди, аммо мағрур бўлмаган. Дунё айнан мулойимларга ваъда қилинган. Масиҳнинг ваъдасига кўра, улар дунёни мерос қилиб оладилар.

Юмшоқлик – мулойимликнинг бошқа тарафидир. Улар итоат руҳи билан қўшилган ҳолда бирга боришади.

Худо итоатгўйларга иноят беради. Бу иноят янада каттароқ иноятларни ҳосил қилади.

Руҳнинг рўйхатдаги охирги маҳсули – қаноат ёки мўътадиллик – бошқа фазилатлардан ҳосил бўлади. Беадаблик, суллоҳлик ва башанглик мўътадилликка мувофиқ келмайди, бунинг учун унга ўзини чегаралаб қўйиш етишмайди. Руҳ қўпол эмас, қаҳри қаттиқ эмас ва босим ўтказмайди.

Бу Муқаддас Руҳнинг самаралари. Айнан улар – муқаддасликнинг асл гувоҳлигидир. Ва улар баркамол масиҳийларнинг ҳаётида очиқ-ойдин намоён бўлади.

Худо барчамизда ана шу фазилатларни ўстиришимизни истайди. Бу фазилатлар айни вақтда Худонинг инъомлари ҳисобланади. Худо бизни солиҳлигимиз учун бу инъомлар билан тақдирламаган, балки Августин айтганидек, “Худога Ўзининг иноъмлари билан тақдирлаш ҳузур-ҳаловат бағишлайди”.

Книга на Узбекском языке: - Тайна святого духа (Роберт Чарльз Спраул)

Эта книга о третьей Личности Святой Троицы. Она написана для широкого круга читателей, поэтому автор стремился избегать неуместных теологических рассуждений. Изложенная здесь информация может подтолкнуть читателя к глубоким размышлениям, а вопросы, связанные с абстрактными понятиями, заинтересуют тех, кто хочет постичь сущность Духа Святого и обогатить свой духовный опыт, побольше узнав о проявлениях Духа, «Который освящает».