Xudoga qay tarzda manzur bolish mumkin (Robert Charlz Spraul) 3 bob

Роберт Чарльз Спраул. Худога қай тарзда манзур бўлиш мумкин - (3 боб ) Ўзбек тилида

Xudoga qay tarzda manzur bolish mumkin (Robert Charlz Spraul) O‘zbek tilida Audiokitob

МУНДАРИЖА

Сўзбоши

1-боб Нафис иноят

2 боб Масиҳийлик ҳаётининг мақсади

3 боб Фарзийларнинг хамиртурушидан эҳтиёт бўлинг

4 боб Дунё билан кураш

5 боб Тана билан кураш

6 боб Шайтон

7 боб Шайтон – туҳматчи

8 боб Қўрқув ва айбдорлик мажмуи

9 боб Ҳақиқий кечирим

10 боб Шаҳвоний масиҳий

11 боб Мағрурлик гуноҳи

12 боб Ялқовлик гуноҳи

13 боб Ёлғон гуноҳи

14 боб Доктрина ва ҳаёт

15 боб Ҳеч қачон таслим бўлманг

УЧИНЧИ БОБ

ФАРЗИЙЛАРНИНГ ХАМИРТУРУШИДАН

ЭҲТИЁТ БЎЛИНГЛАР

“Эҳтиёт бўлинг!” Анчайин даҳшатли янграйди. Цезарь ҳам кунлардан бирида томирларидаги қонни музлатиб қўйган огоҳлантиришни эшитган: “Март ойининг Ид кунидан эҳтиёт бўл!”.

“Эҳтиёт бўлинг! Ҳовлида қопағон ит бор!” Бундай огоҳлантирув ўғрини уй дарвозаси олдида тўхтаб, ўйлантириб қўйиши учун етарли. “Эҳтиёт бўлинг” сўзларини бизга қандайдир хавф таҳдид қилиши мумкин бўлган жойларда тез-тез учратиш мумкин.

Исо бу сўзлардан Ўз издошларини даҳшатли хавф-хатардан огоҳлантириш учун фойдаланган. “Фарзийларнинг хамиртурушидан, яъни уларнинг иккиюзламачилигидан эҳтиёт бўлинглар!” (Луқо 12:1). Исо эҳтиёткорлик кўрсатишга даъват этиб, Жамоатга кўрсатма берган. Бу хамиртуруш у ҳақда шубҳа қилмайдиган одамларни заҳарлаши мумкин. У руҳият либосига ўраниб, ўлдириш учун келадиган худди оч йиртқичлар каби қўй терисини ёпинган бўрилар ҳақида гапирган.

Бу хавфли хамиртуруш аста-секинлик билан ўлдиради. У майда-майда бўлиб қуюлади, аммо муқаррар ўлдиради. “Наҳотки озгина хамиртуруш бутун хамирни ачитишини билмасангизлар?” (1 Коринф 5:6).

Исонинг сўзлари бутун масиҳийлик ҳаётига зарар етказиши мумкин бўлган юқумли касалликдан огоҳлантиради. Ҳаммаси оз-оздан бошланади. Бу огоҳлантирув бошқа даҳшатли огоҳлантирувлар билан мувофиқ келади. Исо айтган: “Агар сизларнинг солиҳлигингиз Таврот тафсирчилари ва фарзийларнинг солиҳлигидан устун келмаса, сизлар ҳеч қачон Осмон Шоҳлигига киролмайсизлар” (Матто 5:20).

Агар биз ҳовлидаги қопағон ит ҳақидаги огоҳлантиришга эътибор бермасак, нисбатан анча осон қутулишимиз ҳам мумкин. Саёз фикрлашимизнинг оқибати фақат йиртилган шимлар бўлиши мумкин. Бироқ Исо бироз қон йўқотиш ва шимга ямоқ солишдан кўра жиддийроқ оқибатлар ҳақида огоҳлантиради. Мен Осмон Шоҳлигини йўқотиб қўйишни назарда тутяпман.

Хўш, фарзийларнинг бу даҳшатли хамиртуруши нима ўзи? Бу хамиртуруш – иккиюзламачилик. Бу сохта тақводорликнинг хамиртуруши. Бу солиҳлик ниқоби остига яширинган, ҳақиқий тақводорликнинг қалбакиси бўлган ёлғон ва айёрлик хамиртурушидир.

“Агар солиҳлигингиз... устун келмаса...”. Исо бизнинг солиҳлигимиз Таврот тафсирчилари ва фарзийларнинг солиҳлигидан устун бўлиши ҳақида огоҳлантиради, акс ҳолда биз Шоҳликка туша олмаймиз.

Бу огоҳлантириш кўпинча инкор қилинади. Замонавий масиҳий атрофида ҳеч қандай аниқ хавф-хатар кўрмай, уни осонгина унутиб қўяди. Охир-оқибат, нимадан ташвиш тортишимиз керак? Биз фарзийлар қиёфасида Масиҳни ўлдириш мақсадида фитна тузган хоинларни, бузуқи ва бетайин одамларни кўрамиз, холос. Хўш, қўрқинчли нима бўлиши мумкин? Ҳойнаҳой, Исонинг энг катта душманларидан тақводорликда ўзиб кетиш унчалик оғир вазифа бўлмаса керак. Фарзийлар биз учун порахўрлик (коррупция) тимсолига айланишган. Биринчи қарашда энг заиф масиҳий ҳам тақводорликда фарзийлардан осонгина ўзиб кетиши ва Исонинг огоҳлантирувига қийинчиликсиз жавоб қайтариши мумкиндек бўлиб туюлади. Биз айтишимиз мумкин: “Биз хавотир оладиган ҳеч нима йўқ. Биз масиҳийлар тариқасида имон билан оқланганмиз. Биз имон бўйича Масиҳнинг солиҳлигини қабул қиламиз. Ахир, Масиҳнинг солиҳлиги фарзийларнинг солиҳлигидан устун-ку. Агар бизда Масиҳнинг тақводорлиги бор экан, нимадан ҳам ташвиш тортамиз?”

Бироқ бу жавоб эмас. Ҳа, агар биз Масиҳда ҳақиқий имонлилар бўлсак, Унинг солиҳлигига эга бўламиз. Биз Худо олдида оқланганмиз. Худонинг Шоҳлиги бизга тегишли. Масиҳнинг солиҳлигига кимки эга бўлса, Худо Шоҳлигига кириши ҳақидаги далилдан кўра ишончлироқ ҳеч нима йўқ. Биздан Исо Масиҳнинг солиҳлигидан бошқа ҳеч нима талаб этилмайди. Масиҳий имонда сақлаган солиҳликдан ҳеч нима ўзиб кетолмайди. Шу маънода, ушбу мадҳия муаллифи мутлақо ҳақ: “Менга керак ҳамма-ҳаммаси – бу Сенсан”.

Бу осон жавоб. Аммо савол қолади: Масиҳнинг нажоткор солиҳлигига чиндан ҳам эга эканлигимни қандай билишим мумкин? Ҳақиқий қадр-қийматга эгаман деб ҳисоблаганим ҳолда, аслида қадр-қийматим сохта бўлиб, алданиб қолмадимми? Одамнинг Масиҳга гўёки имон келтиргани ҳақидаги далил нажоткор имон берилганини асло кафолатламайди, чунки имон-эътиқодимиз борлигини унинг маҳсули билан исботлаймиз. Худо Масиҳни чинакамига улуғлайдиганлардан мамнун бўлишини биламиз. Биз қувонч билан ўз имонларини таъкидлайдиган, аммо Унга бутун ҳаётини бағишлашни талаб этадиган садоқатдан қочадиган одамларни Худога манзур бўлмайди деб ишонамиз. Исонинг қўрқинчли огоҳлантириши айнан ана шундан иборат.

ОГОҲЛАНТИРИШ ВА ИТ

Уйи дарвозасига ҳовлисида қопағон ит борлиги ҳақида огоҳлантирувни илиб қўядиган, аслида ити бўлмаган одамлар бор. Бундай огоҳлантирувлар замирида ҳеч қандай асос йўқ. Исонинг жиддий сўзлари ўзи муносиб бўлмаган унвонни ўзлаштириб олган одамлар ҳақида. Бу огоҳлантирув тақводорлиги қалбаки бўлган хавфли одамлар ҳақидадир.

Қачондир бир маҳаллий газетада эгалари дам олишга кетган кимсасиз уйни излаган ўғри ҳақидаги ҳикояни чоп этишганди. У бир куни шундай уйни топиб, хонадон эгалари машинага юкларини ортиб жўнаб кетишларини узоқ кузатиб турган. Ўғри қоронғи тушгач, эшик олдига келиб қўнғироқни босган. Жавоб бўлмаган. Ўғри мос келадиган калитни топиб, эшикни очиб кирган. У қоронғулик ичида қичқирган: “Эй, уйда бирор киши борми?” У қўрқувдан жойида музлаб қолган, чунки шундай овозни эшитганди: “Мен сени кўряпман ва Исо ҳам сени кўряпти”. Қўрқувга тушган ўғри қичқириб юборган: “Бу ерда ким бор?” Ва яна ўша овоз янграган: “Мен сени кўряпман ва Исо ҳам сени кўряпти”. Ўғри қўлчироқни ёқиб, овоз келган томонга йўналтирган. У қўлчироқ ёғдуси такрор-такрор шу сўзларни айтаётган қафасдаги тўтини кўриб енгил тин олган: “Мен сени кўряпман ва Исо ҳам сени кўряпти”. Ўғри баланд овозда кулиб, хона чироғини ёққан. У фақат ана шундагина бошқа нарсаларни ҳам кўрган. Тўтининг қафаси остидаги полда йирик доберман-пинчер ётган экан. Тўти ана шунда қичқирган: “Уни ушла, Исо!”

Исода энг ажойиб доберман бор. Унинг тишлаши ҳуришидан кўра жиддийроқ. Исо чиндан ҳам солиҳ бўлгани учун Унинг издошлари ҳам шундай бўлишлари керак. Қопағон итнинг борлиги ҳақидаги огоҳлантирув ҳақиқий хавфдан огоҳлантиради. Бу сўзлар амалда тасдиқланган. Ит бу ҳолатда мавжуд ва у огоҳлантирувни мутлақо ҳақиқий қилади.

“Эҳтиёт бўлинг, ҳовлида қопағон ит бор!” – бундай огоҳлантирув асосли, агар хавфли кўппак бўлса, албатта. “Биз, масиҳийлар, Худонинг фарзандларимиз ва Масиҳнинг солиҳлигига эгамиз” – бундай эълон асосли, агар биз Унинг солиҳлигига чиндан ҳам интилсак, албатта. Чинакам солиҳликка, унинг фақат кўринишига эмас.

Тақводорлигимиз маҳсули Таврот тафсирчилари ва фарзийлар тақводорлигининг ташқи сохта жилвакорлигидан ўзиши керак. Биринчи қарашда фарзийлар ўз солиҳлигида юқори марраларга етишгандек бўлиб туюлади. Аммо уларнинг тақводорлиги юзаки бўлган. Бу яхшиликни кўз-кўз қилиш бўлган. У кўплаб одамларни чалғитган, лекин энг қайғулиси шуки, фарзийлар ўз иккиюзламачиликлари билан ўзларини алдашган. Улар ўзларида ҳаммаси ҳақиқий эканига ўзларини ишонтиришган. “Бизнинг отамиз Иброҳимдир” – дейишган (Юҳанно 8:39). Улар Мусонинг қонунларини бажараётганларини таъкидлашган. Улар Шоҳликда яшаётганларига ишонишган. Бироқ улар Худога манзур бўла олишмаган, негаки У айёрликдан нафратланади.

Келинг, фарзийларни кеккайтирган ўша тақводорликни кўриб чиқайлик. Фарзийлик – Исроилда ислоҳотлар учун курашган пуританлар ҳаракати эканидан бошлай қолайлик. Қадимги Аҳдда фарзийлар бўлмаган. Улар Қадимги ва Янги Аҳд ўрталаридаги даврда пайдо бўлишган. Бу одамлар гуруҳи Исроил халқи ҳаётига мажусийлар ҳужумидан ташвишга тушган жамият қатламининг кайфиятини акс эттирган.

Исроил парчалана бошлади. Яҳудийлар Худо уларнинг оталари билан тузган Худога садоқат ва итоат аҳдидан юз ўгира бошладилар. Бундай одамлар фарзийлар деб аталди, чунки бу сўз “бўлинганлар” маъносини англатарди. Бу одамлар мажусийликнинг қўшилишига мойил бўлганлардан ўзларини ажратишди. Улар ўзларини тақводорликка сари жон-жаҳд билан интилиш учун бағишладилар. Улар Худога бўйсунишга интилишларида деярли мутаассиблар эди. Уларнинг тақводор бўлиш истаклари тасодифий ёки юзаки эмасди. Улар чиндан ҳам Худога манзур бўлиш учун ҳамма ишни қилдилар.

Фарзийлик ҳаракатининг мақсади олижаноб бўлган. Бироқ улар тез орада ўз-ўзича тақводорликдан келиб чиқадиган солиҳликнинг ташқи шаклига диққатларини қаратишди. Улар ўзларининг хайрли ишларига тобора ишониб боришди ва Нажоткор келганида нафақат нажотга бўлган имкониятларини бой беришди, балки Унга қарши фитна ҳам уюштиришди. Уларнинг қалтис хатоси ўзларига Масиҳнинг керак эмаслиги ҳақида чиқарган қарорлари эди. Улар Худо одамларга юборган Покловчини қабул қилмай туриб, Худога манзур бўлиш ҳақида ўйладилар.

Фарзийлар Исо даврида қанақа эдилар? Мана, фарзийларнинг биринчи асрдаги фарқли хусусиятлари ҳақида қисқача баён.

ФАРЗИЙЛАР ХУШХАБАРЧИЛАР БЎЛИШГАН

Исо фарзийларга айтган: “Ҳолингизга вой, эй тафсирчилар ва фарзийлар! Сизлар иккиюзламачисизлар! Ахир, сизлар ҳеч бўлмаса бир кишини динингизга киритиш учун денгизу қуруқликни кезиб чиқасизлар. Ниятингизга эришганингизда эса, уни ўзингиздан беш баттар дўзахи одам қиласизлар” (Матто 23:15).

Биттагина одамни имонга киритиш учун денгиз ва қуруқликларни кечиб ўтишга тайёр Хушхабарчи одамларнинг ғайрат-шижоатини бир тасаввур қилинг-а. Бу олий мақомдаги миссионерлик шиддатидир.

Мен саёҳат қилишни ёмон кўраман. Худо менинг хизматимни қадрдон шаҳрим яқинидаги жойлар билан чеклаб қўйишини жуда истайман. Аммо ўз ишимни бажарган ҳолда, улкан масофаларни босиб ўтишимга тўғри келади. Бироқ мени ваъз айтишим учун таклиф этишганида, одатда аудиториянинг тахминий ҳажмини аниқлаб оламан. Шу боис кимгадир ваъз айтиш учун ҳеч қачон Қўшма Штатлар чегарасини кесиб ўтмаганман. Шу маънода ўзимни фарзийлар билан таққосласам уялиб кетаман. Улар Хушхабарчилар бўлишган. Биз масиҳийлар учун бу ҳолат маломатли. Бироқ Исо уларни дўзах хабарчилари деб атаган.

Аммо огоҳлантирув аниқ билдирилган. Гарчи масиҳийлар хушхабарчилар ва миссионерлар бўлишга даъват этилган бўлсалар ҳам, бу амрнинг бирини бажариш бизнинг фарзийлар солиҳлигидан ўтиб кетишимизни кафолатламайди. Агар биз хушхабарчиликка ва миссионерликка фарзийлар каби интилишимизни намоён этмасак, бу ҳолат бизни ташвишлантириши керак, аммо биз ҳаттоки шижоатли бўлсак ҳам, бу эътиқодимизнинг ҳақиқий эканлигини ўз-ўзидан исботлай олмайди.

ФАРЗИЙЛАР УШР БЕРИШГАН

Исо бир пайтлар фарзийлар қурбонлик ҳақидаги амрни астойдил бажараётганларини тан олганди. Улар ҳамиша ушр беришади. Исо бу ҳақда шундай деган:

Ҳолингизга вой, эй тафсирчилар ва фарзийлар! Сизлар иккиюзламачисизлар! Сизлар ялпиз, шивит ва зирадан ушр берасизлар, аммо қонуннинг адолат, шафқат ва имон каби энг муҳим таълимотларини писанд қилмайсизлар. Буларнинг барини бажара туриб, иккинчисини ҳам ташлаб қўймаслигингиз керак эди (Матто 23:23).

Фарзийлар тузоққа тушиб қолишди – улар майда-чуйдаларга ботиб қолишди. Улар учун ташқи ҳолат устун аҳамиятга эга бўлди. Улар муҳимроқ нарсаларда содиқ бўлишга лаёқатсизликларини ниқоблаш учун майда масалаларни юқори ўрингача кўтаришди. Аммо, ҳеч бўлмаганда ҳам, ушр бериб туришди.

Исроилда ушр одатда қишлоқ хўжалик маҳсулотлари ёки чорва моллари билан тўланган. Биринчи ҳосил ва энг яхши мевалар Худога қайтарилган. Исонинг сўзларидан кўриниб турибдики, фарзийлар ҳатто ялпиз, шивит ва зирадан ушр бериб, ушр ҳақидаги амрни астойдил бажаришган. Бундай нозиклик кўчада ўн тийинлик танга топиб олиб, Худога албатта бир тийинни қайтарадиган, берадиган ушри билан аниқ ҳисоб-китоб юритадиган замонавий одамни эслатиб юборади.

Биз фарзийлардан ушрга нисбатан анчагина муносабатларни ўрганишимиз мумкин. Сўнгги тадқиқотларнинг кўрсатишича, жамоатларда Хушхабар масиҳийларининг фақат 4 фоиз аъзолари ушр беришар экан. Агар бу тадқиқотлар тўғри бўлса, демак, Хушхабар масиҳийларининг 96 фоизи мунтазам равишда Худони талон-тарож қилишади. Бу жабҳада бизнинг тақводорлигимиз фарзийларникидан анча орқада қолади. Эътироз билдириб айтишимиз мумкин: “Аммо биз муҳимроқ нарсаларга диққатимизни қаратамиз. Эҳтимол, биз ушрни бермаётгандирмиз, лекин адолат ва раҳм-шафқат масаласида бефарқ эмасмиз”.

Аммо бу эътирозларнинг аксарият қисми асоссиз. Биз каттароқ ишларда улғайишдан аввал кичик масалаларда садоқатли бўлишга даъват этилганмиз. Ҳатто катта ишларда содиқ бўлиб, сўнгра ушр каби кичик масалаларни бой бериб қўйсак, бизни оқлаб бўлмайди, негаки биз Худодан ўғирлаяпмиз.

Бошқа томонлама, агар биз ушр берадиган одамларнинг кичик гуруҳига тегишли бўлсак ҳам, мақтанадиган ҳеч нимамиз йўқ. Биз шунчаки қилишимиз шарт бўлган ишни бажаряпмиз. Ушр ўз-ўзидан катта вазифа ҳисобланмайди, лекин фарзийлар бу бурчни астойдил равишда бажаришган.

Биз нафақат фарзийларнинг хамиртурушидан, балки улар устидан чиқариладиган ўта қаттиқ ҳукмдан ҳам эҳтиёт бўлишимиз кераклигини қайд этишимга изн беринг. Улар тақводорлик масаласида Худога манзур бўлиш учун кичик (ва кўринарли) ишларга катта эътибор қаратишди, ҳолбуки бу кичик ишларга етарлича баҳо беришни биз унчалик истамаймиз. Аммо биз кичик ишларга ҳам, катта ишларга ҳам менсимасдан қараб гуноҳ қиламиз. Агар биз ҳаммага илтифотсизлик қилсак, Худога фарзийлардан кўра кўпроқ манзур бўла олмаймиз.

ФАРЗИЙЛАР ИБОДАТГЎЙ ЭРКАКЛАР БЎЛИШГАН

Исо фарзийларнинг қандай ибодат қилишлари ҳақида айтиб берган. Улар омма олдида ўз тақводорликларини кўз-қилишни ёқтирганлар. Улар нуфузли ўринларни эгаллаб, улуғвор ибодатлар қилишган. Улар Довуднинг Худо билан ибодатли ҳаётини ифода этадиган қаттиқ кураши ҳақида ҳеч нима билишмаган. Агар Довуднинг ёстиғи кўз ёшларидан намиқиб кетган бўлса, фарзийларнинг ёстиғи қуп-қуруқ эди. Уларда ибодат хоналари бўлмаган, чунки улардан ҳеч қайси ўзида одамлар гуруҳини тўплай олмасди.

Фарзийларнинг тақводорлиги юзаки эди. Уларни фермер ва ёғоч оёқли чўчқа ҳақидаги воқеа билан таққослаш мумкин:

Якшанба куни эр ва хотин жамоатдан қайтиб, тушлик қилишди. Улар тушликдан сўнг айланиб келиш учун машинада шаҳардан чиқишди. Эр-хотин диққатини йўлнинг ёнгинасида ўтлаб юрган ёғоч оёқли чўчқа ўзига тортди.

– Сен бунга бир қарагин-а! – деди эр хотинига. – Ёғоч оёқли чўчқа!

Эркак бу ердаги фермернинг чўлоқ чўчқага ёғоч оёқ қўйиб, ғамхўрлик қилганидан ҳаяжонга тушганди. У фермернинг уйида тўхтаб, чўчқага сунъий оёқ қўйишга сабаб бўлган ҳолатни сўрамоқчи бўлди. У фермернинг уйи эшигини тақиллатиб, ичкарига кирди ва ўзини таништирди.

– Узр, сизни безовта қилдим, жаноб, аммо мени сунъий оёқли чўчқа жуда қизиқтириб қолди. Бу қандай бўлганини айтиб беролмайсизми?

– Ҳа, албатта, - деди фермер. - Бундан бир неча ой аввал мени кўргани олдимга набираларим келишганди. Улар бир куни тушликдан сўнг ҳўкиз ўтлаётган яйловга боришган. Ҳўкиз уларга ғазаб билан ташланган. Хавфни сезган чўчқа болалар ва ҳўкиз ўртасига тушиб, жаҳлдор ҳайвонни ҳайдаб юборган. Бу чўчқа набираларим ҳаётини сақлаб қолди. Эртаси куни эса набираларимдан бири фермадаги кўлга тушиб кетиб, чўка бошлаган. Чўчқа кўлга сакраб тушиб, уни қутқариб қолган.

– Хуллас, - гапида давом этган фермер, - бу чўчқа биз учун оиламизнинг деярли аъзосига айланди. Шу боис унга ёғоч оёқ қилдим. Ахир, уни бирданига бутунлай еб юборишга ўзимни мажбурлай олмайман.

Меҳрибон фермер ўз ғамхўрлигини шу тарзда намоён этган. У қаҳрамон чўчқага ўта фидойи эмасди, лекин атрофдагилар назарида олижаноб одам бўлиб кўринишни истаган. Ёғоч оёқ ташқи кузатувчилар учун фермернинг ғамхўрлигини акс эттирган, лекин ўтган-қайтган одамлар бутун воқеа ҳақида билишмаган. Унинг чўчқага бўлган ғамхўрлиги фарзийларнинг ибодатга бўлган аниқ севгилари каби чуқур эди. Аммо шундай бўлсада, фарзийлар ибодат қилишган. Улар ибодатларини беҳуда такрорий сўзларга қалаштириб ташлашган, аммо ибодат қилишган. Улардан айримларининг ибодатгўй ҳаёти шунчалик қуруқки, ҳатто ибодат ишоралари учун жой йўқ. Хуллас, биз Худони нафақат сохта ибодатларимиз билан, балки ибодат қилишга умуман лаёқатсизлигимиз билан ҳам таҳқирлаймиз.

ФАРЗИЙЛАР МУҚАДДАС КАЛОМНИ ЎҚИШГАН

Исо фарзийларга шундай сўзлар билан таъна қилган: “Сизлар Муқаддас битикларни текширасизлар, чунки улар орқали абадий ҳаётга эга бўламиз, деб ўйлайсизлар” (Юҳанно 5:39). Фарзийлар илоҳиёт борасида дурустгина тайёргарликка эга бўлишган. Улар Каломдан, Янги Аҳддан оятларни иқтибос келтиришлари мумкин эди. (Улар якшанба мактаблари мураббийлари учун ўта қадрли бўлган “Иккита қилич билан кураш” викторинасида ғолиб бўлишлари мумкин эди!) Бироқ улар Худо Каломининг қалби ва юрагини бой беришганди.

Аммо улар Каломни тадқиқ этишга интилишган. Кўплаб масиҳийлар Муқаддас Китобни умуман ўқишмайди. Уларда Каломни қачондир ўқишга бўлган яхши ниятлар бор, лекин ҳамиша бу мақсадларини четга суриб қўяверишади. Илоҳиёт борасида саволлар туғилганида, улар битта оятни у ерда, бошқа оятни бу ерда айтишлари мумкин, аммо жуда камчилиги Каломни жиддий ва ғайрат билан тадқиқ этишади. Биз Муқаддас Китобни ўрганиш машғулотларига қатнаймиз, нозик баҳсларда иштирок этамиз ва мазали егуликлар ташкил этамиз. Муқаддас Китобни ўрганиш машғулотларида кўпинча Каломни тадқиқ этишдан бошқа истаган ишимиз билан шуғулланамиз, аммо барибир тадқиқ этишга келганда, машғулотларимиз сифатини юзаки сўзи билан баҳолаш мумкин.

Исо Худонинг Каломини севган. Калом Унинг егулик-ичимлиги бўлган. У Ўз шогирдларини Каломни астойдил тадқиқ этувчилар бўлишларига даъват этган. Бироқ У Муқаддас Китоб билимларини ўзлаштириб олишдан кўра кўпроғини талаб этган. Бизда Муқаддас Китобнинг соғлом доктринаси бўлиши керак, лекин ҳатто бу ҳам етарли эмас. Худога манзур бўлиши мумкин тақводорлик – тингловчиларнинг эмас, балки Унинг Каломини бажарувчиларнинг солиҳлигидир.

Хушхабарчилик, ушр, ибодатлар, Муқаддас Китобни тадқиқ этиш – бу тафсирчилар ва фарзийларнинг кўплаб кўринишдаги жиддий фаолиятидан айримлари, холос. Улар барча бу жабҳаларда муваффақиятга эришганлар. Аммо уларнинг барча фаолликлари юзаки бўлган. Улар иккиюзламачилар эди. Улар тақводорликнинг ташқи белгиларига амал қилишган, бироқ қалблари Худодан узоқда бўлган. Улар қонун ҳарфини ўрганишган, лекин унинг руҳини ўлдиришган.

Калом бизни огоҳлантиради: (1 Шоҳлар 16:7). Бу Худони қонуннинг ҳарфлари эмас, балки унинг руҳи қизиқтиради дегани эмас. Биз қалбнинг ҳароратига таяниб, ташқи итоаткорликни оқлашимиз мумкин эмас. Худога манзур бўладиган масиҳийлик ҳаёти шундайки, у ички ва ташқи кўринишда ҳам ўзини акс эттиради. Ҳақиқий тақводорлик руҳга ҳам, ҳарфга ҳам итоатгўй. Фақат шундай солиҳликкина тафсирчилар ва фарзийларнинг солиҳлигидан ўзиши мумкин. Биз ана шундай солиҳликка даъват этилганмиз.

Книга на Узбекском языке: - Как угодить Богу (Ричард Чарльз Спраул)

Книга доктора Спраула вводит нас в круг размышлений о том, что такое жизнь, угодная Богу. Содержанием такой жизни является полное и совершенное покаяние, верность Богу и Его заповедям в большом и малом, абсолютное послушание, требующее посвящения Ему всего себя, беспощадная борьба с ветхим человеком в себе, стремление к освящению и исполненности Духом Святым.