Марк Урусла. Қароқчиларникидай эмас - (14 - саргузашт) Китоб Ўзбек тилида
Qaroqchilarnikiday emas (Urusla Mark) O‘zbek tilida Audiokitob
Катталар ва болалар учун ўн тўрт саргузашт
МУНДАРИЖА
Биринчи саргузашт
Ғаройиб ўзгариш
Иккинчи саргузашт
Биринчи шоҳлик
Учинчи саргузашт
Ўғил билан танишув
Тўртинчи саргузашт
Нотабиий жанг сабоқлари
Бешинчи саргузашт
Зулмат шоҳлигига биринчи ташриф
Олтинчи саргузашт
Том учун сурприз
Еттинчи саргузашт
Сотувчининг кутилмаган таклифи
Саккизинчи саргузашт
Юқори талаб
Тўққизинчи саргузашт
Кечирим қувончи
Ўнинчи саргузашт
Биринчи вазифа
Ўни биринчи саргузашт
Фақат ўз кучи билан эмас
Ўн иккинчи саргузашт
Ўз устида ишлаш
Ўн учинчи саргузашт
Сирли топшириқ
Ўн тўртинчи саргузашт
Озодлик
Ўн тўртинчи саргузашт: Озодлик
Том вазифасини тугатмасданоқ, узоқдан момақалдироққа ўхшаш ғазабли қичқириқ эшитди.
–Бу ердан қоч! Бу тарафга! Бу ерда ип! Кучинг борича югур! – ваҳима билан чол қичқирди.
Қўллари билан тиканли симни кўтардида, Томга кўтарилишни айтди. У узун эди ва югуришга ҳалақит берарди. Унга бу ип девордан ошиб ўтиш учун керак эди. Том қирлар орасидан кучи борича югурарди.
Ниҳоят қирлар ортда қолди. Том узоқдан баланд деворни фарқлай оларди. У ҳеч бўлмаса бир дақиқа дам олишни истади. Кейин у яна югуришда давом этади. Аммо бу товушлар яқин эди. Нима қилиш керак? Бирданига унинг тагидаги ер қимирлади ва баланд товуш билан девор қулаб тушди. Том енгиллик билан ипни қўйиб юборди. Энди у унга керак эмас эди.
–Бу баланд ва қалин чанг ўтиргандан кейин яна йўлимни йиқилган тошларнинг орасидан давом этаман, – деган фикр Томнинг бошидан ўтди.
Шошилганидан у сирпаниб тушди, унинг ўнг оёғи синган тошлар орасига тиқилди!
- Мана сенга э..., – деди у.
Бу қароқчилар тилидан қолган сўз эди. Шу пайт буйруқ билан унга учта ит ташланди, улар унинг кйимини йиртар ва қаттиқ вовилларди. Том уларнинг тишлаганини сезди ва қўрқинчли кўзларини ва очиқ оғизларини кўрди. Улардан қочаркан, у хўжайини номини чақирди, улар шу заҳотиёқ уни тинч қўйишди ва вовиллаб қочиб кетишди. Аммо Том унинг олдига бир гуруҳ қароқчилар яқинлашаётганини кўрди. У кўзларини юмди ва деди:
- Менга ёрдам бер, раббим!
Шунда у унинг сокин овозини эшитди:
–Ҳеч нарсадан қўрқма! Мен сен биланман. Бошингдан ўтаётган нарсаларни сабр билан ўтказгин!
Қуваётганлар етиб келишди. Улар бечора болага ташланишди:
–Ҳа, сен йигит қўлга тушдинг. Мана ип ҳам олиб келибсан. Ха ха ха! Кулгидан ўлиш мумкин!
Қароқчилар чолни бойлаб қўйишди, ўнг оёғини чиқариб, тўғри бошлиқларининг олдига олиб кетишди.
Бошлиқ янаям семириб, кучайиб ва жафокаш бўлиб кетган эди. У ўзининг хивичи билан турарди ва Томни дарҳол таниди:
–Эҳ, ҳа бу сенмисан, қўрқоқ? Сен меҳрибон бўлишни истаб қолдингми? Биз буни сендан сиқиб чиқарамиз!
У Томнинг юзига хивич билан урди. Унинг боши айланиб кетди. Бу жудаям оғриқли эди, аммо оёғида тура олганига ҳайрон қолди.
–Шундай қилиб сен мени яна танидинг! Агар сен нима учун келганингни айтсанг, мени янада яқинроқ билиб оласан. Сен жудаям мулойим кўринасан, бизнинг олдимизга келдинг, демак сен ниманидир ўйлаб қўйгансан, Қани, тан олчи!
У пўписа билан яна хивичини кўтарди, аммо Том бу сафар жойидан ҳам жилмади. У кулиб юборишига сал қолди, чунки унинг қудратли хўжайинининг олдида унинг кучи ҳеч нима эмас эди! Бу бошлиқни ўзидан кетишига сабаб бўлди ва ғазаб билан буюрди:
–Уни бу дарахтга гапирмагунича бойлаб қўйинглар. Аксинча бу муттаҳамни очлик ўлимига ҳукм қиламиз.
Хайирлашиб, ўзининг хивичи билан бир урди.
Бу хивич унинг баданига теккан бўлса ҳам, оёғи жуда оғриди, унинг қўлларида ва белида излари бор бўлиб юзи ҳам жуда оғрирди, аммо Том жуда сокин эди. Унинг устидан кулишганда, жаҳлига тегиб, уни кўргани келган собиқ дўстлари ва аёллар, болалар унинг юзига тупуришганда, у индамасдан турар эди.
Шу пайтгача унинг кўзлари олдида тожли залда кўрган расм турарди: шоҳ ўғли дарахтда осилиб турарди. Юзлари холдан тойган эди. Бу Томнинг бошидан ўтганларидан ҳам қўрқинчлироқ эди. Буни у Том учун қилган эди! Том ҳаётини хавф остида бўлишига қарамай, ўз хўжайини учун ҳамма нарсага чидашга тайёр эди.
Ниҳоят, тўпланганлар чарчашди ва уй уйларига тарқалишди. Том бунга хурсанд бўлди. Унинг хўжаини у билан бирга эди, демак, у бу кечадан ўтишга бардош бера олади. Шунингдек очликнинг ҳам уддасидан чиқиш мумкин. Ахир у рўза тутишда машқ қилиб, бунга охирги пайтлар ўрганган. Том бу вазиятда ҳам хўжайинига қараб ҳайрон бўлди. Шу тарзда у бироз дам олди.
Кечаси бирданига кимдир унинг қаршисида пайдо бўлди. Том уни таниди. Бу атаман, яъни бошлиқнинг ўғли эди. Унинг қўлида пичоқ ярқирарди. Аммо Том унинг кўзларига ҳеч ховотирланмай қарарди. Бола пичирлади:
–Сен менга ёқасан! Сен менинг отамдан заррача ҳам қўрқмадинг! Яшавор! Бу менинг кўзларимни очди! Агар сени ўлдиришганда, мен жуда ачинардим. Умуман Дженнининг отаси менга сен ҳақингда айтиб берган. Мен сенинг шоҳинг билан танишишни истайман. Мени ўзинг билан олиб кетасанми?. У пичоғи билан тезгина арқонни кесдида, Томни озод қилди.
Атаманнинг ўғли бу жойдан кетишнинг энг қисқа йўлини биларди ва олдинда борарди. Том чўлоқланиб унинг орқасидан борди. Ташқарида дарахтга от бойланган эди.
–Бу менинг отим, – деб тушунтирди бола, у бизни икковимизни ҳам кўтара олади.
Том у ухлаяптими ёки уйғоқми, билмас эди. Аммо у ашулаларни эшитиб уларга қарши келаётган ўсмирларни кўрганда, бу ҳақиқатдан ҳам содир бўлаётганини билди. Улар Том ва болани отда кўришганда ҳайрон бўлмадилар.
Том ўзининг саргузашти ҳақида иштиёқ билан айтиб берардию, аммо шу пайтда Роберт келиб, муҳим нарса ҳақида эълон қилишни сўради. Биринчи навбатда: у ўзи билан кавлаб олган наса ўзидами? Том кўйлагини остидан барчасини чиқарди. Шунда ҳамма жим бўлди.
Баъзилари йиғлар, аммо нима учун йиғлаётганликларини билмас эди. Шу пайтда гуруҳ бошқарувчилари шоҳдан вазифа олишди. Том тезгина бу боланинг суяк қолдиқларини саройга олиб бориши керак эди. Атаманнинг ўғли эса бошқаларга қароқчиларнинг лагерига йўл олиб борадиган йўлни кўрсатиши керак эди.
Бир тарафдан Том бу топшириқни олганидан хурсанд бўлди, чунки унинг синган оёғига раҳми келди. Бошқа тарафдан, у жангда қатнашишни ситқи дилдан истарди! Аммо у шоҳнинг олдига келганида худди бошқалар сингари қизиқ ва охирги қарор гувоҳи бўлди: шоҳ кичик бир боғламни тиззаларига қўйди, уни ечиб йиғлаб юборди. Унинг кўз ёшлари суякларга тушди ва улар бирданига қимирлаб, кетма кет саф бўла бошлади. Шоҳ ўзининг нафасини унга уфургач, уларни оқ қалин туман қоплади. Бу булут тарқагандан кейин, ҳамманинг кўз олдида кичик, ажойиб ва чиройли бир чақалоқ пайдо бўлди. Шоҳ уни қўлларига олдида, ерга қўйди. Шунда у қимирлай бошлагач, ҳамма қачонлардир қароқчилар ўлдирган ва Том қолдиқдарини олиб келган болани шоҳ тирилтирганини англашди. Майинликка тўлган шоҳ, тирилган болани ўпдида, ундан унинг фарзанди бўлишга ва қароқчиларни кечиришни хохиши бор йўқлигини сўради. Бола тушунгач, бошини силкитди.
Кейинги дақиқада Том занжир овозини, тарсиллаш ва гумбурлашни, қувонч ҳайқириқларини эшитди. У кўпинча шоҳнинг, душманлар лагерини ойнадан бошқа қизил ранг йўқлигини кўрди. Бу лагерда тасаввур қилиб бўлмас нарса содир бўларди: қамоқларнинг темир дарвозалари бузилиб, қароқчилар қўрқувдан йиқилар, бечора аҳволда у четдан бу четга қочарди. Ҳаттоки лагернинг атамани содир бўлаётганларни тушунмас эди. У майдон ўртасида турар ва ваҳшийларча ҳаммага бақирарди. Шунда ўсмирлар армияси атрофни бирдамлик қўшиқлари билан тўлдириб, ҳар тарфдан олға боришарди. Ҳамма қароқчилар оёқларини қўлига олиб қочишни бошлади.
Дженни биринчи бўлиб атаманнинг олдига келиб дадиллик билан деди:
–Менинг Раббим номи билан буюраман, бу ердан юқолгин!
Шу сўзлардан сўнг атаманнинг кучи ғойиб бўлди ва у бўш қопдек ерга йиқилди.
–Биз шоҳ фарзандларимиз. У бизни зулмат кучидан озод қилди. Сиз у билан танишишингиз керак. У сизларни ўзининг саройида кутаяпди. Бизга қўшилинг. Биз сизларни унинг олдига олиб борамиз!
Бу аниқ ва равшан Карлнинг овози эди. У лагернинг ўртасидаги тўнкада турарди. Ҳа, унинг дўсти ҳақиқатдан ҳам дадил эди!
Ҳамма озод бўлган асирлар, хурсандчилик билан болаларга қўшилишди. Шунингдек кўпгина қароқчилар ҳам, эркаклар ва аёллар, кўп ўйлаб ўтиришмади. Улар ер қизил рангини юқотганидан кейин жуда ўзгариб кетишди. Улар атаманга эътибор ҳам бермай, қароқчилар қишлоғидан чиққан оломонга эргашдилар. Фақатгина атаман ва унинг бир неча дўстлари жойларида қолишди. Улар тўлиқ саросимада ерда ўтиришар, ҳеч нарсани англолмай атаманга бақрайиб қараб туришарди.
Дженнининг отаси унинг ҳаётини бузган ҳар бир қароқчининг олдига бориб, шоҳ ҳақида билганларини айтиб берарди. Чол улардан янги ҳаёт бошлашларини ўтиниб сўрарди. Улардан иккитаси ўринларидан туриб, унинг орқасидан боришди. Бошқалари эса ўзининг атаманига қарарди. У бир нарсани тасдиқларди:
- Йўқ, истамайман!
Бу унинг охирги аччиқ рад жавоби эди, чунки шундан сўнг у турган жой катта ёрилиб, уни ва қолган қароқчиларни ютиб юборди.
Фақатгина унинг учта ҳамроҳи тирик қолишди. Чунки улар қўрқувдан қимирламай қотиб қолишган эди. Шунда Дженни уларнинг олдиларига югуриб бордида, биттасининг қўлларидан ушлаб олиб кетди. Унинг отаси иккинчисини ушлади. Шунда атаманнинг ўғли ҳам келди. У учинчисини ушлади. Қароқчилар ҳаттоки уларни ҳам шоҳ ўзининг шоҳлигига киритишларини эшитиб, ўсмирлар уларни олиб боришларига ижозат беришди.
Том бўлиб ўтаётган воқеалардан нигоҳини олиб, отасига қаради. Подшоҳ қувончдан қуёшдек порларди. Бола ҳам у билан хурсанд бўлишни истади, аммо уни яна бир нарса:
–Улар қаерда яшайди, ахир бизнинг қурилишимиз ҳали тайёр эмаску? – деган савол безовта қиларди.
Ота эса кулиб, бошқа тарафни кўрсатди:
- Буни кўргина, шу пайтгача мен нима қилиб қўйдим!
Қурилиш майдони энди йўқ эди. Унинг ўрнига юксак ва саройга ўхшаш ажойиб бино турарди,. Том ҳайратда эди.
–Сен буни бизнинг камтарона бошлаган биномиздан қилдингми! – сўради Том.
–Эҳ, биласанми Том, мен сенинг қароқчиларингдан, яъни менинг янги фарзандларимдан жуда хурсандман! Шунда мен ҳам улар учун бирор нарса қилиб қўйишга қарор қилдим! – деди шоҳ роҳатланиб.
Том ўзининг хўжайини билан фаҳрланарди.
Орқа жилт:
Ёш қароқчи Том ўзининг кўзларига ишонмади, бир куни у шоҳ саройида уйғонди. Уни кимдир, қароқчилар охирги марта қамаб қўйган қоронғи ғордан бу ерга олиб келишди. Уни саройга олиб келган шоҳнинг ўзи эди.
Энди Том кўп нарсани бошқатдан ўрганиши керак эди, чунки у бундан кейин шоҳнинг асраб олинган ўғли бўлди ку. Саройдаги ҳеч нарса қароқчиларникига ўхшамас эди, аммо қизиқлиги бўйича қолишмас эди. Томнинг янги ҳаёти саргузаштларга тўла ва шоҳ ўғли билан у ҳикояларни бошдан кечиради.
Қароқчи бола, Томнинг тарихи ўсмирлар ва ёшлар учун рангли ҳикоя бўлиб, унда мен ва сендек инсонларга қийин вазиятларда ўзини назорат қилишга ёрдам беради. Бу ҳикояларни ўқиган инсонлар, ҳайрон бўлиб, лол қолишади ва илҳомланишади. Бу китобни ўқиб чиққан инсон масиҳий бўлиш нима эканлигини англай бошлайди. Чунки шоҳ ҳақиқатдан ҳам мавжуд. Бу имон билан дарсни ўқиб олиш ва энг муҳим бўлган воқеаларни юракка жойлашдир.
“Эммануил Равенсбург” жамиятининг аъзолари бу китоб орқали минглаб одамларга тирик, улуғ оталик ғамҳўрлигини кўрсатаётган Худонинг қувончини етказишга эришдилар.
Книга на Узбекском языке: - Не так, как у разбойников (Марк Урусла)
Юный разбойник Том едва ли мог себе представить, что однажды утром проснется в замке царя. Кто-то день назад освободил его из темной пещеры, куда его в очередной раз посадили разбойники. Это был сам царь, который привез его в свой замок. Теперь Тому пришлось многому учиться заново, ведь он отныне стал усыновленным ребенком царя. То, что в замке все устроено совершенно не так, как у разбойников, разумеется, не менее увлекательно. Новая жизнь Тома полна приключений, и с замечательным сыном царя он переживает захватывающие и грандиозные события. История мальчика-разбойника Тома – это красочный рассказ для подростков и молодежи, в котором таким же людям, как ты и я, удается владеть собой во многих сложных ситуациях. Тот, кто читает эти истории – озадачен, удивлен, вдохновлен. Он начинает сознавать, что значит быть христианином. Потому что царь действительно есть. Это достойный усвоения урок веры, в котором самое важное очень доступно вкладывается в сердце. Автору, члену общества «Эммануил Равенсбург», удалось с помощью этой книги передать тысячам людей радость о живом, проявляющем отцовскую заботу Боге.
