Қароқчиларникидай эмас (Марк Урусла) 13 bob

Марк Урусла. Қароқчиларникидай эмас - (13 - саргузашт) Китоб Ўзбек тилида

Qaroqchilarnikiday emas (Urusla Mark) O‘zbek tilida Audiokitob

Катталар ва болалар учун ўн тўрт саргузашт

МУНДАРИЖА

Биринчи саргузашт

Ғаройиб ўзгариш

Иккинчи саргузашт

Биринчи шоҳлик

Учинчи саргузашт

Ўғил билан танишув

Тўртинчи саргузашт

Нотабиий жанг сабоқлари

Бешинчи саргузашт

Зулмат шоҳлигига биринчи ташриф

Олтинчи саргузашт

Том учун сурприз

Еттинчи саргузашт

Сотувчининг кутилмаган таклифи

Саккизинчи саргузашт

Юқори талаб

Тўққизинчи саргузашт

Кечирим қувончи

Ўнинчи саргузашт

Биринчи вазифа

Ўни биринчи саргузашт

Фақат ўз кучи билан эмас

Ўн иккинчи саргузашт

Ўз устида ишлаш

Ўн учинчи саргузашт

Сирли топшириқ

Ўн тўртинчи саргузашт

Озодлик

Ўн учинчи саргузашт: Сирли топшириқ

Шундай қилиб, кечқурун улар йўлга отланишди. Жуда кеч эди. Ҳеч қандай озиқаларсиз, қуролсиз ва йўлни билмасдан. Бир тўда ўсмирлар. Улар душман уларнинг устидан кулганини эшитганда қўрқишб кетишларига сал қолди, аммо ўзларининг қуроллари ёдига тушиб. шоҳга қўшиқ куйлашни бошладилар. Шу тарзда, уларнинг овозлари баландроқ бўла борди, қадамлари илдамроқ, юраклари эса довюракроқ. Ашуладан шунчалик ишончни ҳис қилишдики, гўё улар йўлни билгандек. Ўсмирлар шу тарзда бутун кечани босиб ўтдилар.

Эртадлабга яқин улар қалин ўрмонзорга келишди, у ерда улар яшириниб бироз ухлаб олишлари мумкин эди. Шу пайтда Роберт ва бошқа гуруҳ бошқарувчиларини қўриқчиси, атрофни кузатиб юрганида ,улар ўзлари қора ва кўзлари яшил рангдаги нуқсалар лагерга яширинганини кўришди. Улар бошқаларни уйғотишди.

–Биз юришда давом этишимиз керак. Биз вақтимизни йўқотмаслигимиз лозим. Душман бизни топди. У бу ҳақида қароқчиларга хабар беради!

Ўсмирлар сесканиб ўринларидан сакраб туришди. Ҳа, энди қароқчилар жангга тайёр бўлиб улгурмасидан олдин, биз шошилишимиз керак!

Улар энди олдинга юрмоқчи ҳам эдики, Дженни бирдан эътироз билдирди:

–Тўхтанглар, биз бирор нарса қилишимиздан олдин шоҳдан сўрашимиз

керак эмасми?

Том унчалик рози бўлмасдан бошини орқага қилди. Улар айни пайтда вақтларини йўқотмаслиги керак ахир. Аммо, гуруҳ бошлиқлари жавоб беришди:

Раҳмат Дженни. Бу ягона тўғри қарор!

Улар хўжайинини ўраб олишгандек думалоқ бўлиб туришди.

Ҳа, у кўринмас эди, бунга қарамасдан, улар подшоҳ бу ердалигини билишарди. У ахир ўзи ваъда берди! Шунинг учун улар унга қўшиқ айтишди, бироқ душман эшитиб қолмаслиги учун қўрқиб ёки секин эмас, балки баланд ва хурсандчилик билан. Кейин яна бир қўшиқ. Яна битта!

Буни улар вақтларни бекор ўтказишлари керак бўлмаса ҳам қилишди! Кейин бир зум сокинлик чўкди. Бироз вақтдан ўтгач, ўсмирлар бир бирларига бу сокин вақтда нималар содир бўлганини айтиб беришди. Уларнинг баъзилари, уша қора шакллар қўрқиб қочиб кетганини кўришди. Дженнининг бир дугонаси эса, тушида ўсмирлардан бири ердан бир нарса кавлаб қочиб кетганини кўрганлигини айтди. Баъзи болалар унинг эртаги устидан кулмоқчи эдилар, аммо Роберт бунга жиддий қараб, отадан бу айтилганлар тўғрими ёки йўқми деб сўрашларини айтди. Бу тушдан шундай хулоса қилишди: улардан бири қароқчилар лагерига кириб, ерни қазиб, олиб келиши керак бўлган нарсани топиши керак. Кимдир, у ерга Том бўлиши кераклигини айтди. Бошқарувчилар бироз ўйланиб, Томдан буни қилишга тайёрлиги сўрашди.

Ҳудди атайлаб қилгандек яна Том! У аввалги, қароқчилар билан анчайин қайғули хотиралари бор жойга бориши керак. У ўзини ёмон ҳис қилди. У ўйланиб қолди. У нима дейиши керак эди? Бу бола ҳудди бола тилида ўзига ўзи гапиргандек, шоҳга чиғаноқ орқали гапирди. Шунда у жуда секин ва таниш овозни эшитди:

Том, буни мен учун қилишни истайсанми?

Шунда у тетиклик билан қўрқувини енгиб, баланд овоз билан деди:

–Яхши, мен бораман.

Болалар енгиллик билан хўрсинишди ва хурсанд бўлиб, Томни ўраб олиб йўлга керак бўлган нарсаларни беришди. Ўзларининг хўжайинидан Томни ҳимоя қилишини ва йўл кўрсатишини сўрашгандан кейин Том йўлга отланди.

Кетаётиб, Роберт унинг қулоғига деди:

Сен шоҳ ўғли эканлигингни эсда сақла!

Бу сўзлар уни янада қувончли ва ўзига ишончлироқ ҳис қилишига ёрдам берди.

Бир вақтдан кейин унга бир даҳшатли манзара дуч келди: бир неча километр узоқликдаги ўрмон ёниб кетган эди. Ҳама нарса қоп қора. Қалин ўрмон ўрнига ёнган тўнкалар турар эди, уйчалар ҳам ёниб, деворлар кул бўлган эди. Том у тарафга бошқа қарай олмади, у ерда бир нечта мурдалар ётарди. Юзлари таниб бўлмас ва куйган, бу даҳшат эди! Наҳотки қароқчилар шунчалик ғазабланган? Бу уйларнинг қолган яшовчилари қани? Том энг ёмонини гумон қиларди. Бечора одамлар!

Энди унинг ўзи ҳам хавф остида эди! Ҳар қандай киши уни узоқдан пайқай олади, чунки фақатгина у қора рангда эмас ва ёлғиз у қимирлаётган зот эди. Том ўзини юқотиб қўйганидан тўхтади ва сесканиб атрофга қаради. У қилиши лозим бўлган иш нимада ўзи? Кеч тушмасидан аввал орқага, ўрмонга қайтсинми? Унда болалар яна вақтни юқотишади!

Вақтни йўқотмаслик керак! – деб Том йўлида давом этди.

Ҳақиқатдан ҳам у узоқ юролмасди, чунки бу қийноқли чарчоқ уни ерга тортарди. Ҳар бир қадам қийинлашиб борарди, баданининг аъзолари чўяндек оғир туюларди. Унинг юрак уриши қаттиқроқ ураётгани бошида сезарди. Том етиб келди. У бутунлай кучсиз, ёлғиз, ҳимоясиз бўлиб ерга йиқилди...

Йўқ, у ёлғиз эмас эди! Ахир унинг хўжайини у билан боришга ваъда қилган эди.

Ота, сен шу ердамисан? – деб шивирлади Том.

–Албатта! – деган овоз баланд ва аниқ эшитилди. Том кўзларини қўрқиб кўтарди. Ҳеч ким кўринмас эди. Ҳа, Том энди хўжайини у билан биргалигини биларди. У дарҳол подшоҳдан йўлда давом этиш керакми деб сўради.

Ҳа, лекин менинг ҳимоям остида юргин!

Ота нимани назарда тутди экан? Эҳ, ҳа шоҳ ўғли кеча кечқурун ҳимоя ҳақида гапирган эди. Том диққат билан эшитганида эди! У бир икки сўзларни эслади:

–Мен сизлар билан эканлигимга қаттиқ ишонинглар. Сизларнинг ҳимоянгиз мана шунда!

Мустаҳкам ишониш? Нимадан бошлаш керак? Яхшиси у бу сўзларни эсдан чиқармаслиги учун бир икки марта қайтариб кўради:

Мен сизлар биланман, мен сизлар биланман...

Том туриб, йўлида давом этди, ичида доим қайтарарди: “Сен мен билан, сен мен билан, сен мен билан”. Том бир мунча вақт буларни қайтарар экан, у жуда енгил тортди.

Том дарҳал йўлни топди, хўжайинидан шу йўл тўғрими йўқлигини сўрагач, давом этди. У катта темир дарвозагача йўл юрди. Дарвоза ёпиқ эди. Бу ерда ҳеч ким йўқ. Ўнг ва чап тарафдан тошли, қора ва ўтиб бўлмайдиган дарвоза кўтарилган эди.

Бу ердан қандай ўтаман энди? – деб, Том хўжайинидан сўради.

У яна бир бор шоҳ сўзларини эслашига тўғри келди: “...Сизнинг янги исмингиз сизга барча эшикларни очади”.

Бу қандай ном эди? Унинг исми ҳалигача Том эдику! Уни ҳамма шундай деб атарди. Баъзи одамларда фамилия бор, қароқчиларда ҳам шундай. Аммо у энди уларга тегишли эмас. У шоҳга тегишли. Эҳ, ҳа унинг фамилияси шундай эди, энди эса, янги исм! У баланд ва фахрланиб:

Мен шоҳ ўғлиман! - деди.

Шу пайт дарвоза ўз ўзидан, ҳудди юз йил очилмагандек қаттиқ ғириллаган ва қўпол товуш билан очилди. Ичкаридан чидаб бўлмайдиган ҳид келди, ўлим ҳиди, бундан у бўғилиб қолишига сал қолди. Узоқдан Том қароқчиларнинг жойини таниди. У ҳеч нарсага қарамасдан у ерга кириши керак.

Менинг олдимда юргин, илтимос! – деди Том чиғаноққа.

Ва шу лаҳзада ҳудди хўжайининикидек порлаётган изларни кўрди. Том дарвозадан ўтишга қарор қилди. Яхши, у изларини йўқотмаслиги учун ерга қараб юриши керак эди. Агар Том унинг чап ва ўнг томонларида қўрқитмоқчи ва пўписа қилмоқчи бўлган қотиб турган шахсларни кўрганида эди, у бошқа юролмас эди.

Шу орада кеч ҳам кирди. Том дарахт остида тўхтади, қароқчилар ичиб, ўйнаб, чапиллаб олов атрофида ўтиришарди. Баъзилари ўқ ва нишонлар ясаб, бир бирларига бақиришарди, улар булар ёрдамида бечора болаларни йўқ қилишарди. Ҳақиқий қароқчилар руҳи ҳукмронлик сурарди. Том нафрат билан тескари қаради. Бу яхши бўлди, чунки у порлаётган изларни кўрди. Том олов атрофида йиғилиб ўтирганларни кенг айланиб, лагернинг орқа қисмига қараб йўл олди.

У аллақачон, узоқдан даҳшатли йиғи ва фарёдларни эшитарди. Том яқин борган сари у ердаги овозларни аниқроқ фарқлай оларди. У дарҳол тушунди: булар ёниб кетган ўрмонда тирик қолганлар эди. Улар заржирбанд бўлиб, ярадор ва оч ҳолда, у яхши билган қоронғи ғорда эдилар. Эҳ, қани энди Том ёрдам бера олса уларга!

Аммо бу кичик одам шунча кўплаб асирларга қандай ёрдам бера оларди? Ахир у одамларни занжиридан озод қила олмас, катта тошли юк ва мустаҳкам темирларни олиб ташлай олмас эдику. Аммо бир нарса қила оларди! Ўшанда хўжайини билан отда чиқаётгандагидек: Том хўжайинининг номини баланд ва дадиллик билан айтди. Азоб чекаётганлар шу онда жим бўлишди ва Том ғордан ғорга, темир қафаслардан юриб шивирларди:

Дадил бўлинглар! Яқинда сизларни озод қилишади!

Том унга ишонаётганликларини биларди, чунки ғорда енгил тортган овозлар, қувонч, пичирлаш билан секин йиғилар эшитилди.

Том ўгрилиб қараганда қандайдир қора нусха турганини кўрди. Том қўрқиб кетди!

–Шундай қилиб, қароқчилардан бири уни сезиб қолди! Аммо у Томни итармади, ушлаб ҳам олмади ва бошқаларни чақириш учун шовқин ҳам солмади. Эй бола, бу сенмисан? – деган хириллаган овоз эшитилди. Наҳотки бу товуш унга таниш бўлса? Ҳа бу ўша кекса чол, Дженнининг отаси эди, у олдин шифо топиб, аммо қароқчилар ёнига қайтмоқчи бўлган эди.

–Бу ерга кел – у шивирлаб деди ва Томни яқинда турган бир қоронғи уйчага олиб борди.

Уйча қоронғи ва ноқулай бўлса ҳам, Том бу чолга ишониш керакми йўқми билмас эди, шундай бўлса ҳам у билан бирга ерга бир бурчакка ўтирди. Эндигина у кун бўйи оёқда бўлганини ҳис қилди. У озгина дам олиши мумкин эди, аммо шу билан бирга ҳушёр бўлиши ҳам керак.

Мен сени анчадан бери кутдим, – деди бу киши.

Том ҳайрон бўлиб сўради:

Сен қаердан билардинг...?

–Ҳаммасини кейин бафуржа айтиб бераман. Ҳозир энг муҳими: шоҳ ўғли менинг оёғимга тегиб, мени шифолагандан бери, мен қароқчиларнинг олдига қайтган бўлсам ҳам, у мени ташлаб қўймади. Менга ишонишинг мумкин, бу ерда ҳаммаси ёмон эди. Аммо бир неча ҳафтадан буён анча яхшиланаяпти. Мен бизнинг устимизда нимадир ярақлаганини сездим. Қароқчилар ҳам сезган бўлиши керак, чунки улар ҳар доимгидан ҳам ёмонроқ ишларни қила бошладилар. Мен қалбимда яқинда бир нарса ўзгарганига ишонаман. Мен сен келишингни уч марта тушумда кўрдим. Мен сенга қурбон бўлганларнинг уясини кўрсатмоқчиман. Мен билан борасанми?

Чол ўрнидан турди. Том бир сонияга иккиланиб қолди: хўжайини бунга розимикан? Шунда у яна порлаётган изларни кўрди, чол орқасидан фақат икки изгина бор эди. Том бу белгилигини билди ва чол орқасидан юрди. Улар қирларнинг йўлакчаларидан юрарди. Томнинг эсига тушди: у кичкиналигида бу томонларга ўтиш ман қилинарди. У буни хоҳламас ҳам эди, чунки бу жой ҳақида даҳшатли ҳикоялар эшитганди.

Тикка йўл тепага қараб кетган. Шунда улар эмаклаб тиканзорларда юра бошлашди. Том доим симга урилиб, кийимини йиртиб олар, юзини ва қўлларини қаттиқ тирнарди. Улар ниҳоят етиб келишганда, Том яшил чироқни кўрди. У муздек жуда совуқ эди. Унинг нури ерда чақнарди ва тошлар билан ўралган эди. Қизил қонли ер... Шу пайт Том қасрда шоҳ ўғли кўрсатган қароқчиларнинг пастки жойидаги қизил қонли ерни эслади. Том шу ерни кавлаш кераклигини сезиб қолди. У қўллари билан ерни кавлай бошлади. Буни осонликча қилди, чунки ер эски чириб қолган эди. Том чуқурроқ кавлаган сари чол ўзига ўзи ғуруллаб нималарнидир гапирди:

–Юз йил а... бечора мавжудот... ваҳшийларча қурбон қилинган... эзилган... ўлим...даҳшат!

Том энг ёмон нарсани кутар эди. Ҳа, у боланинг суягини топди. Жуда кичкина. Қалтираган Том, буларни ўзининг рўмолчасига ўради, уни эҳтиётлик билан бойлаб, кўйлагининг ичига яшириб қўйди.

Книга на Узбекском языке: - Не так, как у разбойников (Марк Урусла)

Юный разбойник Том едва ли мог себе представить, что однажды утром проснется в замке царя. Кто-то день назад освободил его из темной пещеры, куда его в очередной раз посадили разбойники. Это был сам царь, который привез его в свой замок. Теперь Тому пришлось многому учиться заново, ведь он отныне стал усыновленным ребенком царя. То, что в замке все устроено совершенно не так, как у разбойников, разумеется, не менее увлекательно. Новая жизнь Тома полна приключений, и с замечательным сыном царя он переживает захватывающие и грандиозные события. История мальчика-разбойника Тома – это красочный рассказ для подростков и молодежи, в котором таким же людям, как ты и я, удается владеть собой во многих сложных ситуациях. Тот, кто читает эти истории – озадачен, удивлен, вдохновлен. Он начинает сознавать, что значит быть христианином. Потому что царь действительно есть. Это достойный усвоения урок веры, в котором самое важное очень доступно вкладывается в сердце. Автору, члену общества «Эммануил Равенсбург», удалось с помощью этой книги передать тысячам людей радость о живом, проявляющем отцовскую заботу Боге.