Матто 14 bob
1 Шу орада вилоят ҳукмдори Ҳирод Исо тўғрисидаги хабарларни эшитиб,
2 амалдорларига деди: “Бу Яҳё чўмдирувчи эканлиги аниқ! У тирилиб келган, шунинг учун мўъжизалар кўрсатиш қудратига эга.”
3 Унинг бу гапни айтишига сабаб шу эди: бундан анча вақт олдин Ҳирод Яҳёни ҳибсга олганди. У ўз укаси Филипнинг хотини Ҳиродия дастидан Яҳёни кишанлаб, зиндонга ташлаган эди.
4 Чунки Яҳё унга: “Бу хотин билан яшашингиз қонунга зид”, деб айтар эди.
5 Ҳирод Яҳёни ўлдиришни хоҳлаган бўлса–да, халқдан қўрққан эди. Чунки одамлар Яҳёни пайғамбар деб билишарди.
6 Ҳироднинг туғилган куни бўлганда, Ҳиродиянинг қизи ўртага чиқиб рақсга тушди. Қизнинг рақси Ҳиродга шунчалик ёқдики,
7 Ҳирод унга: — Онт ичаман, сўраган нарсангни муҳайё қиламан, — деб ваъда берди.
8 Қиз эса онасининг гапига кириб: — Менга Яҳё чўмдирувчининг бошини лаганда келтириб беринг! — деди.
9 Шоҳ айтган гапидан афсус чекди, аммо меҳмонлари олдида қасам ичгани учун қизнинг илтимосини бажаришни буюрди.
10 У зиндонга одам юбориб, Яҳёнинг бошини олдирди.
11 Унинг бошини лаганда келтириб қизга бердилар, қиз эса онасига олиб бориб берди.
12 Яҳёнинг шогирдлари келиб, устознинг жасадини олдилар, уни дафн этдилар. Сўнг бориб, Исога хабар бердилар.
13 Яҳё ҳақидаги хабарни эшитгандан кейин, Исо қайиққа тушиб, ёлғиз Ўзи кимсасиз жойга сузиб кетди. Оломон эса бу ҳақда эшитиб, шаҳарлардан пиёда Унинг орқасидан эргашди.
14 Исо қайиқдан чиққанда, катта бир оломонни кўрди. Уларга ачиниб кетиб, хасталарига шифо берди.
15 Кеч кирганда, шогирдлар Исонинг олдига келиб дедилар: — Бу жой кимсасиз экан, бунинг устига, жуда кеч бўлиб қолди. Халқни жўнатиб юборинг, токи улар атрофдаги қишлоқларга бориб, ўзларига егулик сотиб олишсин.
16 Исо уларга деди: — Кетишларига ҳожат йўқ, сизлар уларга овқат беринглар.
17 — Бизда бор–йўғи бешта нон ва иккита балиқ бор, — деб жавоб берди шогирдлар.
18 — Ўша нарсаларни Менга олиб келинглар, — деди Исо.
19 У одамларга майсалар устига ўтиришни буюрди. Сўнг бешта нон билан иккита балиқни олди–да, осмонга қараб шукрона дуосини ўқиди. У нонларни синдириб, шогирдларига берди, шогирдлар нонларни одамларга тарқатишди.
20 Ҳамма еб тўйди. Ортиб қолган нон бурдаларини йиғиб олишганда, тўла ўн икки сават чиқди.
21 Аёллар ва болаларни ҳисобга олмаганда, тахминан беш мингга яқин одам нон еган эди.
22 Исо вақт ўтказмай, шогирдларини қайиққа тушириб, кўлнинг нариги томонига кетишга мажбур қилди. Оломонни эса уйларига қайтариб жўнатиб юборди.
23 У одамларни кеткизиб юборгандан кейин, ибодат қилиш учун бир Ўзи тепаликка чиқди. Оқшом тушди, У ҳамон ўша ерда ёлғиз эди.
24 Қайиқ эса қирғоқдан анча узоқлашиб қолганди. Шамол қайиққа қарши эсаётгани учун тўлқинлар қайиққа келиб уриларди.
25 Эрта саҳарда Исо кўл устида юриб, шогирдлари ёнига келди.
26 Шогирдлар эса кўл юзида юриб келаётган Исони кўриб, қаттиқ ваҳимага тушишди. Қўрққанларидан: — Бу арвоҳ–ку! — деб бақириб юборишди.
27 Лекин Исо ўша заҳоти уларга: — Дадил бўлинглар! Қўрқманглар, бу Менман! — деди.
28 Шунда Бутрус: — Ҳазрат, агар ҳақиқатан бу Сиз бўлсангиз, амр беринг, мен сув устида юриб Сизнинг олдингизга борай, — деди.
29 Исо: — Кел! — деди. Бутрус қайиқдан чиқиб, сув устида юрганича Исо томон йўл олди.
30 Аммо шамолнинг кучли эканлигидан қўрқиб кетди. У сувга чўка бошлаб: — Ҳазрат, мени қутқаринг! — деб бақирди.
31 Исо шу заҳоти қўлини чўзиб, Бутрусни ушлади–да: — Эй имони суст, нега иккиландинг?! — деди.
32 Улар қайиққа тушганларидан кейин, шамол тинди.
33 Қайиқдагилар Исога сажда қилиб: — Сиз ҳақиқатан ҳам Худонинг Ўғлисиз! — дедилар.
34 Улар кўлдан сузиб ўтиб, Генисарет ўлкасига келдилар.
35 У ердаги одамлар Исони танидилар ва атрофга хабар юбориб, ҳамма хасталарни Исонинг олдига олиб келдилар.
36 Хасталар Исодан: “Ҳеч бўлмаса кийимингизнинг этагига қўл теккизайлик”, деб илтимос қилишарди. Унга қўл теккизганларнинг ҳаммаси шифо топишарди.
