17 - боб
Энди Амин Файёдни қўриқлаш - бош оғриғим бўлди. Вақти-вақти билан мен КФХФнинг арзимас топшириқларини бажариб юрардим, лекин Файёд федерация учун “тилла балиқ” эди – бундай мижозни улар қадрларди. Саудия Арабистон ҳукумати КФХФга унинг хавфсизлиги учун яхшигина пул тўларди. Файёдни қўриқлаш жуда қалтис иш, аммо барибир бу доимо ўзгариб турувчи сиёсат конъюктурасига ва уни қайси қитъага жўнатишига боғлиқ эди. Мени беш кишидан иборат гуруҳнинг бошлиғи қилиб тайинлашди ва мен хавфли ишни Лондон, Неапол ва Лимассоледаги ниҳоятда қимматбаҳо резиденцияларда узоқ дам олиш билан галма-гал олиб бориб, бутун дунёни айланиб чиқдим.
Амин гардкамчи одам эди. У қийинчиликлардан асло қўрқмасди, аксинча, уларни ахтариб топарди ва ҳеч бир нарсадан ўзини қисмасди. Чунки у бой–бадавлат, ўзига ниҳоятда ишонган одам эди. Баъзида ундан қарздор бўлган одамларни қарзидан кечиб юборарди, аммо тоқати тоқ бўлган вақтда, бу ёруғ оламда ундан ёмон одам топилмасди. Уни одат тусига кириб қолган бир фазилати бор эди: у ҳеч қачон ўз танқўриқсини камситмасди ва хўрламасди. Муддати ўтиб кетган қарзларни ундиришимиз учун Файёд ҳар биримизга каттагина пул тўларди. Бироқ орамизда хасис ва тамаъгирларга ўрин йўқ эди. Қолаверса, биринчи навбатда, бизга яхшигина маош тўлайдиган кун-фу Халқаро федерацияси раҳбарларининг талаб ва топшириғини адо этардик.
Бу вақтга келиб мен КФХФнинг энг юқори ҳақ тўланадиган танқўриқчиларидан бирига айландим. Паддингтонда* ҳашаматли уйни ижарага олдим. У ерда ота-онам мен билан яшашарди. Улар менинг қарамоғимда эди. Ваниҳоят, онам қачондир ҳавас қилган ҳаётга эришганга ўхшайди.
1987 йилнинг ёзида мен бир неча ҳафтага таътилга чиқдим. Амин ўша вақтда тўлиқ бехавотирликда эди. Ҳар ҳолда у Саудия Арабистонида юргандай, ўзини хатардан анча йироқда деб ҳис қиларди. Шунинг учун мен Лондонга қайтдим. Келишимдан отам жуда хурсанд бўлишини билардим. Сўнгги пайтларда у оғир бетоблиги туфайли ҳеч қаерга чиқмай уйда ўтирарди. Унинг ёлғизлигини бир неча кунга бўлса ҳам билинтирмасликни хоҳлардим. Қолаверса, қадрдон дўстларим билан кўришиб, кўп нарсалар ҳақида суҳбатлашишни истардим.
Кунларнинг бирида хитой дўстим Жерри билан Гайд боғида учрашдик. Ажойиб ёз кунларининг эрта тонги эди. Жерри билан жаноб Чжон мактабида танишгандим. У ҳам мен каби кун-фу жанговар санъатини ўрганарди. Биз қайиқни сувга тушуриб қирғоқ бўйидан сузиб кетдик. Жерри роҳатланиб эшкак эшарди, мен эса кеманинг қуйруқ томонига ётиб, қуёш ва кўлнинг сокинлигидан баҳра олардим.
-Ҳой Тони, ўнг тарафингга бир қарагин!
Мен қуёшдан кўзларимни тўсиб ўтирдим. Биздан сал нарироқда учта малласоч қиз ўтирган қайиқ турарди. Уларнинг эшкаги сувга тушиб кетибди. Қизлардан иккитаси эшкакни тутиб олмоқчи бўлишарди, аммо эшкак борган сари нарироққа силжиб кетарди. Қизлар қий-чув қилиб кулишарди. Уларни қизиқиш билан кузатардик.
-Ҳа-ҳа-ҳа, бунинг фойдаси йўқ! – хоҳоларди Жерри, сувга тушган бир эшкакни бошқа эшкак билан олмоқчи бўлган қизнинг беҳуда уринишини кўриб. Қайиқ тинмай чайқаларди, қиз эса хандон отиб куларди. Шундай қилиб, қиз иккинчи эшкакни ҳам сувга тушириб юборди. Ана энди қизлар кўлнинг ўртасида қаровсиз, ўз ҳолига ташлаб қўйилди.
-Жерри, тезроқ бўл! – дедим мен ғайратланиб. – Уларни қутқаришимиз керак.
-Мана жасур қаҳрамонлар ҳам етиб келишди! – деб кулиб юборди қизлардан бири..
Гарчанд қизлар биз билан инглиз тилида сўзлашса – да, бир-бири билан скандинав тилининг бирида сўзлашаётганига ишончим комил эди. Биз сувдан қизларнинг эшкакларини олиб беришни хоҳламасдик: майли, қизлар қайиғимизга ўтишсин. Улар ҳамон кулганича, қайиғимизга ўтиришга рози бўлиб, ўзларини опа-сингиллар Лия, Лина ва Айя деб таништиришди. Лия қайиғимизга ўтаётганда, иккала қайиқ ҳам қаттиқ чайқалди. Қайимизга ўтиб олгач, Лия қайрилиб, қўлини Айяга узатди. Айя эса иккала қўли билан қайиқнинг чеккасидан маҳкам ушлаб олганди. Лина Айяни орқасидан тутиб турарди. Шунда мен Айянинг кўзи ожизлигини тушундим. Қиз оёғини кўтарганда, иккала қайиқ ҳам ваҳимали тарзда чайқалди. Айя сувга тушиб кетишидан қўрқиб кетдим. Лия чинқирганча, кулгидан қотаётган Жеррининг устига йиқилди. Айянинг узатилган қўлини ушлаб, уни белидан қучиб олдим. Сўнг хотиржамлик билан ўзимизнинг қайиғимизга ўтказдим. Айнан шу лаҳзада мен билан нимадир юз берди. Айянинг белидан қучганимда, бир неча дақиқага нафасим бўғзимга тиқилиб қолди. Қиз кўр бўлишига қарамай, жуда чиройли ва сирли эди. Уни ёнимга ўтиргизиб, Линага қўлимни узатмоқчи эдим, аммо Жерри олғирроқ чиқиб қолди.
Биз қайиқ станциясига узоқ, айлана йўл билан қайтдик. Қизлар эса бизга миннатдорчилик билдириш мақсадида, кафега таклиф қилишди. Биз тез рози бўлдик. Жерри Лина ва Лия билан қирғоққа сакраб ўтишди, мен эса Айяга ёрдам бериш учун ушланиб қолдим. Уни отамни кўтариб юргандай қўлимга кўтариб олдим. Қизлар ҳиринглаб кулишарди.
-Эҳтиёт бўлинг! – деб огоҳлантирди мени Айя ва қўлларини елкамга қўйди. Бўлди кетдик, дегандай елкамни туртди. Айя қирғоққа дадил чиқиб олди. У қўлини елкамдан олмай, менга қайрилди ва бошқа қўли билан юзимни силади. Мен жилмайганимча, қизнинг чиройли, мовийранг кўзларига қарадим. Айя қаршимда кўзларини катта-катта очганича турарди. Қиз пешонамни силади, сўнгра нозик, лекин мустаҳкам қўли билан юзларимни силади, ниҳоят иягимни ушлаганича қотиб қолди.
-Келишган йигит экансиз! – деди қиз шўхлик билан. Менга унинг тўғри сўзлиги ёқди.
-Менга ишқибоз бўлиб қолдингми? – деб кулиб юбордим.
Жавоб бериш ўрнига Айя мени қўлтиқлаб олди ва иккимиз дўстларимизлар кетидан йўл олдик.
Кофе ва пишлоқли пудинг билан меҳмон бўлиб қанча вақт ўтирганимизни билмадиму, аммо Лина ва Лия Швециядан Айянинг олдига келиб, унинг азиз меҳмони бўлганини билиб олдик. Айя Лондонда юридик факультетнинг биринчи курс талабаси эканини эшитиб, бу гапга ишонгим келмади. Айянинг аччиқланиб деди:
-Кўзим ожиз бўлгани билан, аҳмоқмасман.
Бироқ тинмай ундан кечирим сўраб, айбимни ювишга уринаётганимни билиб, қиз жилмайди.
Ўша куни кечқурун Айя билан хитой кварталидаги яхши кўрган ресторанимнинг бирига бордик. Бир қанча вақтдан сўнг у билан жуда яқин, айрилмас дўст бўлиб қолдик. Ўртамизда қандайдир тушуниб бўлмас, сўз билан ифодалаб берилмайдиган алоқа юзага келди. Мен севгига хос бўлган ҳис-туйғу ва ошиқларнинг алоқаларидан бехабар эдим. Буларнинг ҳаммаси ниҳоятда табиийдай кўринарди. Бироқ Айя умуман бошқача. У бир қарашданоқ қандай эканлигимни билиб олди, вақти келганда нима хоҳлашимни ўзим ҳам тушунмасдим. Қалбимнинг туб-тубига кириб олишга қандай журъат этди – буниси менга қоронғу. У тирикчилик ташвишидан йироқ, яхши ва меҳрибон оиладан экани кўриниб турибди. Кўзининг ожизлигига қарамасдан, юз тузилиши унинг қатъийлиги ва дадиллигидан дарак турарди. Шундай бўлса-да, юрагининг тўрида қиз ёлғизликдан азоб чекаётгани ва баъзида умидсизликка тушиши сезилиб турарди. Ўзим билмаган ҳолатда, мен ҳам тушкунликка тушиб қолардим. Жасурлигим ҳам панд берарди. Бу эса мен хавфсираган севги ҳис-туйғуси эди. Айяга бўлган туйғуларим туфайли шодлик ҳаяжонини ҳис қилардим. Юрагимда ҳаёлан жанг бўларди. Сўзсиз, мен Айяни ташлаб кетишим мумкин эди, аммо қандайдир кўринмас куч унга тортарди. Хуллас, қалбимнинг қоронғу кўчалари бор, у ерга бошқа кишининг у ёқда турсин, ўзим ҳам қарашга қўрқаман.
