15 - боб
Шунда, Генри олди ўриндиққа сакраб ўтиб, рулга тирмашиб олди. Энди бизда қандайдир имкон пайдо бўлди. Генри КФХФнинг экстремал машина бошқариш бўйича усталаридан бири эди. Биз чанг кўчалардан елдек учиб борардик, кўчалар борган сари тор бўлиб кетарди. Кўчада одамлар, савдо расталари ва турли ҳайвонлар изғиб юришарди. Шунинг учун ҳам машинамиз гоҳ у ёққа, гоҳ бу ёққа бурилиб, қаерга кетаётганимизни билмасдик. “БМВ” изимиздан бостириб келарди. Бир сония ҳам вақтни йўқотмай, Генри моҳирона ва усталарча тор кўчалар бўйлаб машинани бошқариб борарди. Бизни кўрган одамлар ўзларини четга урарди, оломон шу заҳотиёқ сийраклашиб қоларди. Биз имиллаётган транспорт ўртасидан юқори тезликда чап бериб ўтиб кетардик. Одамларни босиб кетмаслик мақсадида, машина илонизи қилиб юриб, баъзида эски араваларга урилиб кетарди.
-Эҳтиёт бўлинглар! – қичқирди Генри, йўл чеккасида турган дўкончага урилганимизда.
Қўрқиб кетган араб сотувчи жуда вақтида дўконидан сакраб чиқди, машинамизга ёмғирдай анжир ва ҳурмолар сочилди. Дўконнинг кўк матодан қилинган пардаси машинамиз олд ойнасига осилиб қолди, шунинг учун ҳам Генри машинани кўр-кўрона бошқарарди. Бир неча сониядан кейин шабода пардани йўлнинг четига учириб юборди.
Уильямга бошини чиқаришга рухсат бермай, харитадан қаерда кетаётганлигимизни ҳали аниқлай олмаган Омарнинг бошига пистолетни тирадим. Биз қаердалигимиз ва қаерга бораётганимиздан бехабар бўлган Омар, ўзини йўқотиб қўйди.
-Элчихонага олиб борадиган йўлни қидир! - бақирдим мен, - Буюк Британия ёки Америка элчихонасигами, бизга барибир! Ҳой йигит, каллангни ишлат!
-Бу ёққа, энди бу ёққа, чапга... – деди шу заҳотиёқ йўл кўрсатувчи араб. Жонидан айрилиб қолишдан қўрқди, шекилли.
Генри машинани тор кўчадан учириб кетди.
-Йўқ, йўқ, бу ёққа эмас! – бақирди овозини борича йўл кўрсатувчи. – Бу ёққа юриб кўр!
Генри катта йўлга чиқиб олди, бу йўл кенгроқ эди.
-Бу ерда машиналар тиқилиб ётибди, тиқилинч! – деб эътироз билдирди Генри.
Мен пистолетимни Омарнинг бошига қаттиқроқ тирадим. Наҳотки у ҳам сотилган бўлса? Генри “мерседес”ни тўқсон градусга бурди ва қоронғу кўчага олиб борувчи тор йўлакчадан юрди.
-Қани, дадил бўлинг!
Машина ёнбошидаги ойналар деворга қирилиб синди, аммо Генри газни пасайтирмади. Сўнгра кундузги чироққа урилдик. Яна битта гавжум, тўполон кўча. Бу вақтда қўрқувдан Омар дир-дир титрарди. Мен орқага қарадим. “БМВ”дан қочиб қутулганга ўхшаймиз.
-Тормозни бос! – дедим Генрига.
“Мерседес” қоқилган қозиқдай қотиб қолди.
-Тўр йўқол! Чиқ машинадан, тезроқ чиқ! – бақирдим мен араб йўл бошқарувчисига.
Омар қалтираганича, эшикнинг тутқичини ушлади. Эшикни очиб ҳаёти учун хавфсираганича, лаънатлар айтиб сўкинди ва машинадан юмалаб тушди. Генри жойидан қўзғалди..
Ваниҳоят биз шаҳарнинг қинғир-қийшиқ тор кўчаларидан катта, кенгроқ йўлга чиқиб олдик. Атрофимиз қуп-қуруқ чўлу биёбон. Шу тарзда биз икки соатча айланиб юрдик.
-“Мерсдан” қутулишимиз керак... – деди Генри. – Бизни излаб юришибди.
Бир неча дақиқага сукунат ҳукм сурди. Мен бирор бир жўяли режа тузмоқчи бўлдим. Уильямни яширин равишда мамлакатдан олиб чиқиш керак. Иорданияда консператив квартирамиз бор эди. Уй эгалари жуда яхши одамлар бўлиб, мен уларни шахсан танирдим, шунинг учун бемалол уларга суянишим мумкин эди. Аммо ҳозир улар биздан саккиз юз километр йироқда. Мен Абдуллага бўлган ҳар қандай ишончимни йўқотдим, унинг агентларидан эса ҳеч қандай фойда йўқ. Қувайт ва Баҳрайнда ҳам консператив квартиралар бор. Ҳозир бизга Баҳрайн яқинроқ. Агарда Сандра билан бир амаллаб боғлансак, бизни чет элда қабул қилишлари учун керак бўлган ҳужжатларни юбориши мумкин. Кутилмаганда, Генри ҳаёлимни бўлди:
-Бензин тугаб қолди. Тахминан яна уч километрга етиши мумкин.
-Нима, ҳазиллашяпсанми?
-Асло. Машинага ўтирганимизда, бензин ярим бак эди холос.
Мен бош чайқадим. Хавфсиз машина ҳайдашнинг биринчи қонуни бузилди – бакда ёнилғи ҳар доим тўла бўлиши шарт. Мен Уильямга қарадим. У жим ўтирарди, қизарган юзларидан тер сув каби оқарди. Қизиқ, у қанча вақт пиёда юриши мумкин? Биз қаердамиз, қаёққа кетяпмиз ва энг яқин шаҳаргача неча километр борлигидан мутлақо бехабармиз. Ташқарида сентябрь ойи эди, аммо саҳрода – ҳақиқий жазирама. Мен қанча озиқ-овқатимиз борлигини текшириб чиқдим. Ихтиёримизда тамадди қилиш учун бирозгина озиқ-овқатимиз ва ичишга тўрт шиша минерал сувимиз бор экан. Кўпга етмайди, айниқса бундай жазирама иссиқда. Уч киши учун камлик қилади.
Бошқа иложимиз йўқ. Қўлимдан нима ҳам келарди!
-Мана, ҳаммаси тугади! – деди Генри машина таққа-тақ тўхтаганида рулга муштлаб. – Ёқилғи нол.
Уильям йўлнинг четига ўтириб олди. Галстугининг тугунини сал бўшатди ва бирозгина бўлса-да қуёшдан беркиниш учун, дастрўмолчасини бўйнига ёпиб олди. Генри иккаламиз “мерседес”ни қандайдир бутазорлар ичига итариб юбордик. Аммо сувсизликдан қақраб ётган ўсимликлар билан машинани тамомила беркитишнинг иложи бўлмади.
Сўнгра биз енгилгина йўлга отландик. Йўлда ҳеч қандай ҳаракат йўқ эди, аммо йўл бизни автомагистралга олиб чиқишига ишончим комил эди.
-Менимча, бу йўл Харадга олиб борса керак, - деди Генри.
Чап томонимизда – ўтлари қуриб, сарғайиб қолган ҳосилсиз ерлар; ўнг томонимизда эса бепоён саҳро.
-Агар йўлдан адашмай тўғри юраётган бўлсак, кечга яқин манзилга етиб борамиз.
-Ишончинг комилми?
-Йўқ.
Мен ҳеч нарса таклиф қилолмасдим, шунинг учун Генрининг инстинктига ишондим. Бир неча қадам қўйганимиздан кейин мен Уильямнинг қўлидан шишадаги сувни тортиб олдим. У шишадаги сувни нафас олмай ичарди, сув унинг иякларидан ва кўкрагидан ерга оқиб тушарди.
-Сувни тежаш керак, - дедим мен Блэкга. – Худо билади, ҳали қанча юрамиз.
Шу йўсинда бир неча соат ҳам ўтди. Биз воҳага кириб келдик. У ерда катта харсангтошлар соясида бирозгина дам олдик.
-Икки соатлардан кейин қоронғу тушади.
Мен учун кечаси бехавотирроқ, аммо кечалари бу ерлар жуда салқин бўлади. Дақиқа ўтгани сари, кўнглим ғаш бўлиб, ташвишли ўйлар босарди.
Ваниҳоят биз қандайдир шаҳарчага етиб келдик.
-Эй дўстим, сенга қойил қолдим! – деб Генрининг елкасини қоқдим.
Бу Харад эди. Бу пайтга келиб қоронғу ҳам тушиб қолди ва Уильям ҳаво ҳароратининг кескин ўзгарганлигидан титрарди. Кўчалар жимжит. Баъзи жойларда одамлар уч-тўрттадан бўлиб туришарди. Улар тинчгина, сигаретларини тутатиб, ўзаро суҳбатлашишарди. Аммо улар бизларни кўришлари биланоқ, дарров ғойиб бўлишга шошиб қолишарди.
-Ёрдам учун катта раҳмат, - деди Уильям заҳархандалик билан.
Юра-юра бензозаправкага ўхшаш қандайдир бинога етиб келдик. Ичкарига кирганимизда, ёшини аниқлаб бўлмас бизга бош – оёқ қараб чиқди. Сотувчининг юзлари шабодадан ёрилиб кетган, қуёшдан кўзларини қисавериб, кўзлари писка, кичкина тешикчага ўхшаб қолган. Генри ва Уильям овқат танлашга кетишди.
-Мен қўнғироқ қилишим керак, - дедим араб ва инглиз тилини аралаштириб.
Араб кар одамдай менга тикилиб турарди. Бироқ у мени тушунганига ишончим комил. Шу вақт катмонини очганича, Уильям келиб қолди. Кўк қоғозларнинг бир пачкасини кўрган арабнинг кўзлари ўйнаб кетди, у шошиб қолди. Араб муғомбирона тиржайди-да, прилавканинг тагидан телефон аппаратини олди ва менга узатди.
Юз берган шунча нохушликлардан сўнг Сандранинг қувноқ, ғайратли ва шодон овозини эшитишим биланоқ қандайдир енгиллик сездим. Бу жойда ҳамманинг кўз олдида шу аҳволда туришимиз хавфли эканлигини ҳис этиб, Сандрага гап нимадалигини қисқача қилиб тушунтирдим.
-Ҳозирда Баҳрайндаги консператив квартирамиздан тахминан юз километрча узоқдасиз, - деб хабар берди Сандра менга. – Шарққа қараб юринг. Мен сизларга паспорт тўғрилаб бераман ва сизлар бемалол Арабистондан чиқиб кетасиз.
Сандрадан манзил ва махфий учрашиш жойи ҳақида кодланган маълумотларни ҳали тўлиқ олиб бўлмасимдан, дераза олдида бизга таниш бўлган “БМВ” ни тўхтаганини кўрдим.
Генри Уильямни ёқасидан тортди-да, қандайдир хизмат хонасига итарди.
-Йўқ, йўқ! – деб бақирди прилавка олдида турган одам.
Мен унинг қўлига юз доллар суқдим, аммо у ҳамон бизга ёрдам беришдан бош тортишини имо-ишора билан тушунтирарди. Генри ва Уильямнинг орқасидан ўзимни отдим ва уларга янада узоқроққа қочиб кетишга буйруқ бердим. Ертўлада тор ва кичкина ўтиш жойи бор экан. Бахтимизга, у жой очиқ эди. Биз қочиб чиққан залдан бақириқ овозлари эшитиларди. Ертўла орқали катта кўчага чиқиб олдик. Уильям у ёқдан–бу ёққа сандироқлаб югурарди. Тез орада орқамиздан келаётган оёқ товушлари эшитилди. Ундан кейин ўқ отилди ва отилган ўқ девордан шиддат билан сакраб, бизнинг бошимиз узра ўтди.
-Орқага қарамай югуринг! – деб бақирди Генри, иккита қуролдан ўқ узар экан.
Мен халлослаб келаётган Уильямнинг енгидан тортдим. Биз йўлак бўйлаб қочардик.
-Бўлди... биз қўлга тушдик... – деди у.
-Ҳечам-да, бекорчи гап, - эътироз билдирдим мен. – Тўхтамай югураверинг!
Отишма яна қайтарилди. Биз ҳамма қонун-қоидага биноан чекинардик. Генри таъқиб қилувчиларга ўқ узиб, бизни ҳимоя қиларди. Бирдан ўқ овози эшитилди, ундан сўнг одамни ларзага келтирувчи қичқириқ. Мен югурганимча ортга қарадим. Генри йиқилди. Мен унга ёрдам беришни хоҳлардим, аммо вазифам – Уильямни қутқариб қолиш. Биз кичкина тахта эшикларни итариб, қоронғу йўлаклардан қаергадир югуриб кетардик. Пастак деворларга суркалиб, боши берк кўчаларга кириб қолардик, ухлаб ётган шаҳар кўчаларида тентираб юрардик.
-Тўхта... бирпас тўхта... мен дам олишим керак... – такрорларди тинмай Уильям. – Ҳой йигит, мен бошқа юролмайман...
Мен тўхтадим. Генри бизни қувиб келаётган қотилларни чалғитди, энди таъқибдан қочиб қутулганга ўхшаймиз. Биз навбатдаги паст девордан сакраб ўтиб, тор йўлакчага чиқдик. Мен Генри учун ўч олиш истагида, ақлдан озаётгандай эдим.
-Бу ерда хавф остидамиз... – дедим Уильямга, уни кимнингдир уйини ўраб олган қалин узум новдаларинг орқасига беркитар эканман.
-Қотиллар тутишолмаса, мен барибир инфарктдан ўлишим мумкин... – жавоб бердим Уильям нафаси қисиб.
Энди қандай йўл тутиш кераклигини ҳал қилиш лозим. Таъқиб қилувчилар эндиликда биз шу ерда, шаҳарда беркиниб олишимизни кутади. Агар саҳрога қочсак-чи? Таваккал қилиб кўрсакмикан? У ерда қачонгача беркиниб ётишимиз мумкин? Лекин бошқа иложимиз йўқ! Бу ерда бизга ёрдам кўрсатишни хоҳловчи одамни топиш амри маҳол.
Кутилмаганда, очилган эшикнинг овози эшитилди. Уйнинг ҳўжайини чиқди – баланд бўйли араб. Эҳтимол, у гапларимизни эшитиб тургандир. Араб ток новдаларини суриб, уйидан чиқиши биланоқ, мен Уильямни гавдам билан беркитдим. Нигоҳларимиз учрашди ва араб бирдан бақириб юборди. Мен имо-ишоралар орқали унинг бақирмаслигини илтимос қилдим, аммо у тинчланмасди. Бошқа иложим йўқ эди. Уни гарданига мушт тушириб, овозини ўчиришга мажбур бўлдим. Бу трахеянинг узилишини англатарди.
