Джон Стотт. Хакиат асоси (11 боб) Ўзбек тилида
Мундарижа
Кириш
Тогри ендашув
1 кисим. Масихнинг шахси
Исонинг фел атвори
Масихнинг тирилиши
2 кисим. Инсон мухтожлиги
Гунохнинг окибати
3 кисим. Масихнинг иши
Масихнинг нажоти
4 кисим. Инсон жавоби
Карорга ендашиб
Масихий болиш
11. Масиҳий бўлиш
Бу охирги боб Исо Масиҳга ўз ҳаёт эшикларини очиб берганлар учун ёзилган. Улар ўзларини Исога топширганлар. Шу тарзда улар масиҳийча ҳаётни бошладилар. Масиҳий бўлиш бу бир нарса, лекин масиҳийча яшаш бошқа нарса. Энди биз «масиҳийча яшаш» деган сўзлар нимани англатиши билан танишиб чиқамиз.
Сиз иккинчи қадамни босдингиз: Масиҳни ўзингизнинг Нажоткорингиз сифатида келишни таклиф қилдингиз. Ўша пайтда ғаройиб нарса бўлди, буни фақат мўъжиза деб аташ мумкин. Унинг инояти билан сиз тавба қилган ва ишонган Худо сизга янги ҳаёт берган. Сиз қайта тирилдингиз. Сиз Худонинг фарзанди бўлдингиз ва Унинг оиласига кирдингиз. Балки, сиз жисмоний туғилганингизда ҳеч нарсани англамаганингиздек, бўлиб ўтган нарсаларни ҳам англамагандирсиз. Ўзлигини англаш, сиз кимлигингизни тушуниш, бу шахсий ривожланиш жараёнининг бир қисмидир. Шунга қарамасдан, туғилганингизда сиз дунёга янги ва мустақил шахс сифатида чиқдингиз, бу ерда ҳам шундай: сиз қайта руҳан туғилганингизда, сиз Масиҳда янги ижод бўлдингиз.
Аммо (сиз ўйлашингизча) Худо барча инсонларнинг Отаси эмасми? Барча инсонлар Худонинг фарзандлари эмасми? Ҳа ва йўқ. Албатта, Худо барча инсонларнинг Яратгувчиси ва уларнинг ҳаммаси Унинг наслидир ва ўзларининг мавжудлигини Ундан олганлар (Масалан, Ҳав.17:28 га қаранг). Лекин Муқаддас Китоб Яратувчининг мавжудотларга бўлган муносабатидек Худонинг бутун инсонларга бўлган муносабатини аниқ ажратади ва отанинг фарзандга махсус муносабатидек, У Исо Масиҳ орқали янги ижод бўлганлар билан муносабат қуради. Юҳанно ўзининг Хушхабари муқаддимасида қуйидагиларни ёзиб тушунтиради: «У (яъни Исо) Ўз юртига келди, лекин Ўз халқи Уни қабул қилмади. Аммо Уни қабул қилганларнинг ҳаммасига, Унга имон келтирганларга, У Худонинг фарзанди бўлиш ҳуқуқини берди. Улар... Худодан туғилган фарзандлардир» (Юҳан 1:11-13).
«Улар» сўзи билан бошланадиган эргаш гап бир хил одамларни тасвирлайди. Худонинг фарзандлари — булар Худодан туғилганлар, Масиҳнинг ҳаётини қабул қилган ва Унинг исмига ишонганлардир.
Худонинг фарзанди бўлишнинг маъноси нима? Ҳар бир оилада аъзолик каби имтиёздек масъулият ҳам назарда тутилади. Уларни кўришимиз учун биз қарашни давом эттиришимиз лозим.
Масиҳийлик имтиёзлари
Худонинг оиласида қайта туғилганларнинг ягона имтиёзи — уларнинг Худо билан боғлиқлигидир.
Келинг бу муносабатларни кўриб чиқамиз.
Яқин муносабатлар. Олдин кўрганимиздек, бизнинг гуноҳларимиз Худодан ажралишга олиб келади. Улар бизнинг орамизда тўсиқ каби бўлди. Бошқача қилиб айтганда, биз бутун жаҳон Ҳакамининг адолатли айблови остида бўлгандик. Лекин ҳозир бизнинг гуноҳларимизни олган ва биз имонда бирлашган Масиҳ орқали «оқландик», яъни Худо бизни қабул қилган ва солиҳ деб эълон қилинганмиз. Бизнинг Ҳакамимиз — бизнинг Отамиз бўлади. Ота бизга қандай севгини берганлигига қаранг, шунинг учун биз Худо фарзанди деб аталганмиз; «биз айнан шундаймиз», деб ёзган Юҳанно. «Ота» ва «Ўғил» — бу икки унвонни Исо Худога ва Ўзига берган. У бизга ҳам шу номларни ишлатишимизга ижозат беради! Исо билан иттифоқда бўлишимиз, Унинг Ота билан шахсий яқин муносабатидан имтиёзларга эга бўлиш ижозат этилган.
Ниҳоят, биз Худонинг ибодатини иккиюзламачиликсиз айта оламиз. Авваллари сўзлар қандайдир маъносиз эди; энди эса улар янги ва шукрона маъноларига эга. Худо – чиндан ҳам бизнинг Самовий Отамиздир. У муҳтожликларимизни билади ва ҳеч қачон ўз фарзандларини марҳаматлашдан чарчамайди.
Балки баъзан Унинг қўллари билан биздаги баъзи нарсаларни тўғирлаш керак бўлади, чунки «Эгамиз яхши кўрган бандасини тарбиялайди, Фарзанд қилиб олган ҳар бир одамни жазолайди» (Ибр.12:6). Аммо шунда ҳам У бизга ўғилларидек муносабат қилади ва ўз манфаатимиз учун бизни жазолайди. Шундай севувчи, доно ва кучли Ота билан биз ҳамма қўрқувларимиздан халос бўлишимиз мумкин. (Самовий Отамизнинг ғамхўрлиги ҳақида ўқиш учун: Мат.6:7-13, 25-34 ва 7:7-12 га қаранг, Унинг жазоси ҳақида ўқиш учун эса Ибр.12:3-11 га қаранг).
Ишончли муносабатлар. Масиҳийнинг Худога муносабати худди боланинг отасига муносабатидек нафақат яқин, балки ҳақиқий ҳамдир. Кўпчилик яхшироқ нарса бўлишга умид қиладигандек туюлади; лекин буни фақат тахминан билиш мумкин.
Бу мумкин бўлгандан ҳам ортиқроқ. Бу Худонинг бизга очган Иродасидир. Биз Худо билан муносабатимизда фақат ўз онгимизнинг тинчлиги ва бошқаларга ёрдам бериш учунгина эмас, балки Худо бизда ишонч бўлишини хоҳлагани учун ишонишимиз керак. Юҳанно ўзининг биринчи мактубини ёзишдан мақсади айнан шу бўлганини қатъий тасдиқлайди: «Эй Худонинг Ўғлига ишонганлар, сизлар абадий ҳаётга эгасизлар. Шуни билиб олинглар деб, сизларга бу мактубни ёзяпман» (1Юҳ.5:13).
Аммо ишончи комил бўлиш – бу фақат ишончни сезиш эмас. Кўпчилик масиҳийлик ҳаётининг бошидаёқ шу хатони қилишади. Улар кўпинча ўзларининг ташқи ҳисларига ишонадилар. Бугун улар Худога яқинлигини сезадилар, кейинги кун улар яна узоқлашадилар. Улар ҳис–туйғулар ўзларининг руҳий ҳолатини акс эттиради, деб ўйлайдилар ва шунинг учун телбаларча ишончсизликка тушадилар. Уларнинг масиҳийлик ҳаёти худди арғимчоқ учаётгандек, гоҳо баландлик завқига чиқади, кейин яна руҳий тушкунлик гирдобига тушади. Шунга ўхшаб ҳаёт доимийсизликка, ўзгарувчанликка айланади.
Бундай хатонинг мавжуд бўлиши Худодан фарзандларига тайинланмаган. Ҳис-туйғуларимизга унчалик ҳам ишонмасликни ўрганишимиз керак. Улар жуда ўзгарувчан. Улар иқлимга, шароитга ва соғлигимизга қараб ўзгаради. Биз ўзгарувчан, қайсарликка ва кайфиятга бериладиган мавжудотмиз. Бизнинг ўзгарувчан ҳисларимиз руҳий ўсиш билан умуман боғлиқ эмас.
Биринчидан, Худо Каломда ким Масиҳни қабул қилса, унга абадий ҳаёт беришни ваъда қиляпти. «Худонинг гувоҳлиги шундан иборат: Худо бизга абадий ҳаёт берди ва бу абадий ҳаётнинг манбаи Худонинг Ўғли Исодир. Ким Худонинг Ўғлига эга бўлса, ҳаётга эгадир. Худонинг Ўғлига эга бўлмаган одамда эса ҳаёт йўқ» (1Юҳ.5:11–12).
Демак, Худонинг сўзига ишониш бу мағрурлик эмас, балки бўйсунишдир, ўзига ишониш эмас, балки доноликдир. Шубҳа қилиш ақлсизлик ва гуноҳ бўлади, чунки «Худонинг Ўғлига ишонган одам Худонинг гувоҳлигини чин дилдан қабул қилган бўлади. Худога ишонмаган одам эса Худони ёлғончига чиқаради, чунки у Худонинг Ўз Ўғли ҳақида берган гувоҳлигига ишонмайди» (1 Юҳ.5:10).
Муқаддас Китоб Худонинг ваъдаларига тўла. Доно масиҳий уларни эсда тутишга ҳаракат қилади. Кейинчалик у руҳий тушкунликка ва шубҳага тушиб қолганда, у Худонинг ваъдалари билан худди арқондек чиқиш учун фойдаланиши мумкин.
Мана ёдга олиш учун бир неча оятлар. Ҳар бирида Худонинг ваъдаси бор.
Масиҳийнинг олдига келсак, у бизни қабул қилади: Юҳан.6:37
У бизни ушлаб туради ва ҳеч қачон қўйиб юбормайди: Юҳан. 10:28
У ҳеч қачон бизни ташлаб кетмайди: Мат.28:20, Ибр.13:5,6
Худо кучимиздан ортиқ синов бермайди: 1Кор.10:13
Гуноҳларимизни эътироф этсак, у кечиради: 1Юҳ.1:9
Донолик сўрасак у беради: Ёқуб 1:5.
Иккинчидан, Худо бизнинг юракларимиз билан гаплашади. Мана бу тасдиқларни эшитинг: «Муқаддас Руҳ орқали юракларимиз Худонинг меҳр–муҳаббати билан тўлиб–тошади». «Худо бизга Ўз Руҳини берди. Буни яна қул бўлиб, қўрқувда яшашимиз учун эмас, балки Унинг фарзанди бўлиб, Руҳ орқали Худони “Отажон” деб чақиришимиз учун қилди. Худонинг Руҳи бизнинг руҳимизга қўшилиб, биз Худо фарзандлари эканлигимиз ҳақида гувоҳлик бериб туради» (Рим.5:5; 8:15–16). Ҳар бир масиҳий бунинг маъносини яхши билади. Каломдаги Муқаддас Руҳнинг ташқи гувоҳлиги, бизнинг тажрибамиздаги Муқаддас Руҳнинг ички гувоҳлигини тасдиқлайди. Ибодатларимизда Худонинг юзини излаганимизда, Муқаддас Руҳ бизни Худонинг севгисига ишонтиради ва «Ота» деб чақиришимизни айтади. Бу дегани, биз майда ва ўзгарувчан ҳисларга ишонмасдан, юрагимиздаги чуқур тасдиқни кутишимиз керак.
Учинчидан, Каломда ва тажрибада биз Унинг фарзандлари эканлигимиз ҳақида гувоҳлик берадиган ўша Руҳ — ўзининг гувоҳлигини бизнинг феъл–атворимизда якунлайди. Агар биз Худонинг оиласида янгидан туғилсак, демак, Муқаддас Руҳ бизда яшайди. Аслида Муқаддас Руҳнинг бизда мавжудлиги ва яшаши — Худо фарзандларининг катта имтиёзларидан биридир. Бу уларни ажратиб турадиган жиҳатдир: «Кимки Масиҳнинг Руҳига эга бўлмаса, у Масиҳга тегишли эмас». «Худо Руҳининг етакчилигида яшайдиганларнинг ҳаммаси Худонинг фарзандларидир» (Рим.8:9,14)
Исо бизнинг ичимизга киргач, жуда кам вақт ичида У ҳаёт тарзимизни ўзгартира бошлайди. Юҳанно ўзининг биринчи мактубида бу ҳақда шафқатсиз тарзда айтади. Агар кимдир Худонинг амрларини бажаришга ва яқинлари олдидаги фарзини бажаришга қайсарлик қилса, у нима дейишидан қатъий назар, масиҳий эмас. Солиҳлик ва севги — Худо фарзандларининг алмаштириб бўлмайдиган жиҳатидир.
Содиқ муносабатлар. Фараз қилайлик, биз Худо билан яқин муносабатга кирдик ва Худонинг Каломидан ишонч ҳосил қилдик, лекин бундай муносабатлар ишончлими? Ҳозир Худо оиласида туғилиб, бир неча сониядан кейин рад этилишимиз мумкинми? Муқаддас Китоб бу муносабатларнинг доимийлигини кўрсатади. «Агар фарзанд бўлсак, демак меросхўр ҳаммиз» – деб ёзади Павлус. — Худонинг меросхўри — Масиҳнинг меросхўри. Кейин Худо фарзандлари ҳар доим қўриқланишини, зеро ҳеч нима ва ҳеч қачон бизни Худо севгисидан айира олмаслигини Римликларга мактубнинг 8–бобида исботлашни давом эттиради. «Лекин гуноҳ қилганимда нима содир бўлади» – деб сўрашингиз мумкин. «Ўғиллик ҳуқиқимдан рад этилиб, унинг фарзанди бўлмайманми?» Йўқ. Буни дунёвий оила билан солиштиринг. Бола ўзининг ота–онасини қўполлик билан хафа қилади. Уларнинг уйига булут тушади. Ота ва бола гаплашмайдилар. Нима бўлди? Бола ўғил бўлмай қолдими? Йўқ... уларнинг ўзаро муносабати ўзгармади: уларнинг мулоқоти бузилди. Муносабат туғилишга боғлиқ, мулоқот ўзни тутишга боғлиқ. Бола кечирим сўраши билан, у кечирилади. Кечирим эса муносабатни тиклайди. Шу вақт давомида уларнинг ўзаро муносабати аввалгидек эди. Балки бола вақтинчалик қулоқсиз ва бўйсунмайдиган ўғил бўлган, аммо у ўғил бўлишини давом эттирган.
Худонинг фарзандлари билан ҳам айнан шундай. Биз гуноҳ қилганимизда гуноҳимизни эътироф этиб, ундан воз кеча олмагунимизча мулоқотимиз бузилган бўлади, аммо биз Худо билан фарзандек муносабатимизни рад этмаймиз (1Юҳ.1:9; 2:1–2).
Шундай қилиб, бугун нимадир содир бўлган бўлса, уни тузатиш учун кечгача ёки кейинги якшанбагача кутманг. Бунинг ўрнига тиз чўкинг, шу заҳоти тавба қилинг ва камтарона отанинг кечиримини изланг. Виждонингизни тоза ва булғанмаган ҳолда сақлашга ҳаракат қилинг. Бошқача қилиб айтганда биз бир марта оқланамиз, аммо бизга ҳар куни кечирим керак. Исо шогирдларининг оёқларини ювиб, намуна кўрсатди. Бутрус Ундан унинг қўллари ва бошини ювишини ҳам сўради. Лекин Исо жавоб берди: «Чўмилган одам фақат оёғини ювса бас, у тамоман покдир». Қуддусга байрамга борадиган одам боришдан олдин ювинади. У дўстининг уйига етиб келганда, унга яна бир бор ювинишни таклиф этишмайди, аммо хизматкор остонада унинг оёқларини ювиб қўяди. Шу сингари биз Масиҳга тавбага ва имонга келганимизда биз «ванна» қабул қиламиз (бу оқланиш ва сиртдан сувга чўмдирилишнинг рамзи). Буни бошқа қайтаришнинг ҳожати йўқ. Лекин дунёнинг чанг кўчаларидан юрарканмиз, ҳар доим оёқларимизни ювишимиз лозим (бу ҳар кунги кечиримдир).
Масиҳийнинг мажбуриятлари. Худонинг фарзанди бўлиш – ажойиб имтиёздир. Лекин у баъзи мажбуриятларни ҳам кўзда тутади. Бутрус ўзининг биринчи мактубида: «Янги туғилган чақалоқ соф она сутини тусагандай, сизлар ҳам Худо каломига ташна бўлинглар. Калом билан озиқланиб, улғайиб, нажотга эришинглар», деганда айнан шуни назарда тутган (1Бут.2:2)..
Худо фарзандининг катта имтиёзи — муносабат қилиш, буюк масъулият эса ўсиш ва улғайишни назарда тутади. Болаларни ҳамма яхши кўради. Лекин ақли расо одам доимо бешикда қолиб кетишни хоҳламайди. Фожеа шундаки, кўпгина қайтадан туғилган масиҳийлар ўсмасдан эски холича қолиб кетадилар. Бошқа томондан бизнинг Самовий Отамиз «Масиҳдаги гўдаклар»ни «Масиҳда етук» бўлишга чақирган. Туғилиш орқасидан ўсиш бўлиши керак.
Масиҳий ўсиши керак бўлган икки жабҳа бор. Биринчиси – тушуниш, иккинчиси – муқаддаслик. Биз масиҳий ҳаётимизни бошлаган пайтда, балки жуда кам тушунамиз ва Худони эндигина билган бўламиз. Энди биз Худойимиз ва Нажоткоримиз Исо Масиҳни билишда ўсишимиз керак. Бу билим қисман ақлий, қисман шахсийдир. Юқорида айтилганларга боғлиқ ҳолда, мен сизларга нафақат Муқаддас Китоб ўқишни, балки яхшироқ масиҳийча китобларни ўқишни ҳам тавсия этаман. Тушунишда ўсишнинг муҳимлигига эътибор бермаслик, хатар билан ўйнашмоқни билдиради.
Ҳаётимиз муқаддас бўлишда ҳам ўсиш керак. Янги Аҳднинг муаллифлари Худога ишонишнинг ривожланиши, яқинларини севиш ва Масиҳга ўхшашлик ҳақида гапиришади. Худонинг ҳар бир фарзанди феъл–атвори ва хулқида борган сари Исога ўхшаш бўлишини истайди. Масиҳийлик ҳаёти бу солиҳлик ҳаёти.
Биз Худо амрларини ва иродасини бажаришга интилишимиз керак. Муқаддас Руҳ қисман шунинг учун ҳам берилган. У бизнинг танамизни Ўзининг маъбади қилди. У бизда яшайди. Биз Унинг ҳукмига бўйсунганимизда ва Унга эргашганимизда, У биздаги ёмон ниятимизни босади ва «севги, шодлик, тинчлик, сабр–тоқат, эзгулик» бўлган ўз самараларини келтиради (Гал.5:16; 22–23).
Лекин биз қандай ўсишимиз керак? Руҳий ривожланишнинг учта асосий сири бор. Айнан ўша учта сир Худо фарзандларининг асосий мажбуриятлари ҳисобланади.
Бизнинг Худо олдидаги бурчимиз. Бизнинг Худо билан муносабатимиз ишончли бўлса ҳам, турғун эмас. Худо ўз фарзандлари Уни кўпроқ ва яқинроқ билиб ўсишларини хоҳлайди. Биз ҳаммамиз ҳозир бандмиз, бунга вақт ажратишимиз учун, муҳим ишларимизнинг кетма–кетлигини қандайдир тарзда ўзгартиришимиз лозим. Бунинг учун биз ўзимизни қатъий интизомга бўйсундиришимизга тўғри келади. Муқаддас Китоб ва тузатилган будильник билан биз ғалаба сари олға бораётганимизга ишончимиз комил бўлади. Муқаддас Китобни ўқишда ва ибодатнинг орасида мувозанат сақлаш муҳим, чунки Калом орқали Худо биз билан гаплашади, ибодат орқали эса биз
У билан гаплашамиз. Муқаддас Китобни ўқишни тизимга келтириш яхши бўларди. Кўп турли хил услублар мавжуд. Ўқишдан олдин ибодат қилиб, Муқаддас Руҳ кўзларингизни очишни ва онгингизни ёритишини сўранг. Сўнгра секин чуқур мулоҳаза қилиб, онгли равишда ўқинг. Яхши таржима билан қўлланинг. Ёрдам сифатида яхши изоҳ топиш ҳам ёмон бўлмас эди. Сўнгра ўқилган оятларнинг мазмунини ҳаётингиздаги вазиятларда қўллашга ҳаракат қилинг. Даъво қилиш мумкин бўлган ҳаётни, бажариш керак бўлган амрларни, эргашиш керак бўлган намуналарни, қочиш керак бўлган гуноҳларни изланг. Ҳамма билиб бораётган нарсаларни ёзиб бориш учун дафтар бўлиш ҳам фойдали. Ҳаммасидан ҳам кўпроқ Исо Масиҳни изланг. У Муқаддас Китобнинг асосий мавзуси. Биз Муқаддас Китоб саҳифаларида нафақат У ўзини очиб беришини, балки У билан шахсий танишишни топишимиз мумкин.
Табиий ҳолки бунинг ортида ибодат турибди. Ҳозиргина Худо сиз билан гаплашган жавоб билан бошланг. Гапнинг мавзусини ўзгартирманг! Агар У сиз билан Ўзи ва Унинг шуҳрати ҳақида гаплашган бўлса, Уни улуғланг. Агар У сиз ва сизнинг гуноҳларингиз ҳақида гаплашган бўлса, уларни эътироф этинг. Парчада очилган ҳамма марҳаматлари учун Уни улуғланг ва сиз ҳамда сизнинг дўстларингиз бу дарсни ўқиши учун ибодат қилинг.
Муқаддас Китобдаги ўқиган нарсаларингиз учун ибодат қилганингиздан сўнг, сиз бошқа ибодатлар қилишни хоҳлаб қоласиз. Агар Муқаддас Китоб ибодатингизда биринчи ёрдамчи бўлса, унда кундалик иккинчиси бўлади. Эрталаблари шу куннинг ҳамма тафсилотларини каломга ишониб топширинг, кечқурун эса, ўтиб бораётган кунга яна бир бор назар ташлаб, қилган гуноҳларингизни тан олиб, ёзиб қўйинг.
Берган марҳаматлари ва шу кунда учратган одамларингиз учун ибодат қилиб, гуноҳларингизни эътироф этинг. Худо сизнинг Отангиз. Табиий, ишонувчи ва жасур бўлинг. Унга сизнинг ҳаётингизнинг барча тафсилотлари қизиқ. Тез орада ибодат қилиш зарур деб билган дўстларингиз ва қариндошларингизнинг ибодат рўйхатини тутиш зарурлигини тушунасиз. Бу рўйхатдан исмларни қўшиш ёки олиб ташлаш онсон бўлиши учун уни «қулайроқ» қилиш мумкин.
Жамоат олдидаги бизнинг қарзимиз. Масиҳийча ҳаёт фақатгина шахсий ишингиз эмас. Агар биз Худонинг оиласида қайта туғилган бўлсак, нафақат У Ота бўлади, балки дунёдаги барча масиҳийлар, бизга опа–сингил ва биродар бўлиб қолади. Янги Аҳдда масиҳийларнинг одатий номи бу «биродар»дир. Бу буюк ҳақиқат. Лекин фақатгина бутун дунё жамоатининг аъзоси бўлиш етарли эмас; биз маҳаллий шоҳаларга тегишли бўлишимиз керак. Ундан ташқари қайсидир ўқув юртларида ва бирон бир жойда масиҳийлар уюшмаси бўлиш етарли эмас. (Мен умид қиламанки, сиз фаол қатнашчилар бўласизлар). Ҳар бир масиҳийнинг жойи маҳаллий жамоат ва у ундаги саждаларга, суҳбатларга ва гувоҳликларига қатнашиши керак.
Балки сиз қайси жамоатга қўшилишингизни сўрарсиз. Агар сиз уйдаги тарбиянгиз билан бирон бир жамоатга боғлиқ бўлсангиз ёки охирги пайтларга у ерга қатнаган бўлсангиз, бу боғликликни кичик сабабларга кўра узиш нодонликдир. Агарда сиз эркин ҳолда ўзингизга жамоатни танламоқчи бўлсангиз, унда иккита ўлчовни қўллашингиз мумкин. Биринчиси хизматчиларга тегишли, иккинчиси йиғилишга тегишли. Ўзингизга бу саволларни бериб кўринг. Хизматчи Каломга бўйсуниб, ўз ваъзларида Калом хабарини тушунтиришга интилаяптими ва уни замонавий ҳаётга таққослаяптими? Йиғилиш Масиҳни, бир-бирини севувчи иймонлилар жамоатига қаратилганми?
Сувга чўмдирилиш бу кўринарли масиҳий уюшмасига йўлдир. Биз кўрдикки, унда бошқа маънолар ҳам бор, лекин сиз сувда чўмдирилмаган бўлсангиз, хизматчига сизни тайёрлашни сўранг. Кейин масиҳийча мулоқотга қўшилишингизга ижозат беринг. Бошида кўп нарсалар ғалати туюлиши мумкин, бироқ четда қараб турманг. Жамотга қатнаш – масиҳийларнинг вазифасидир. Барча жамоатлар Қутлуғ Кеча бу марказий хизмат ва у бир-биримиз билан мулоқот орқали Исонинг ўлимини эслашга ёрдам беради, деб ҳисоблайдилар.
Умид қиламанки, мен якшанбани фақатгина кўнгил очадиган кун деган таассурот қолдирмадим! Бошқа масиҳийларга бўлган севги (бунга олдиндан ишониш қийин) бу янги ва чин хавотирдир. Масиҳийлар уюшмасида турли хилдаги одамлар, келиб чиқиши ва ёши янги, ўзаро дўстликни очиб беради. Масиҳийнинг энг яқин дўстлари масиҳийлар ва албатта умр йўлдоши бўлади. (2Кор.6:14 га қаранг).
Дунё олдидаги бизнинг қарзимиз. Масиҳийча ҳаёт бу оилавий муносабатлар бўлиб, фарзандлар Ота билан ва бир–бирлари билан қиладиган мулоқотдан баҳраманд бўладилар. Лекин бир сонияга ҳам масиҳий жавобгарлигимиз шу ерда тугайди деган фикрга йўл қўйманг. Масиҳийлар фақатгина ўзи ҳақида қизиқиб, ўзидан мамнун ва ўзига ишонадиган расмиятчилардан ташкил топган, бошқалар учун худбин ёпиқ доира эмас. Аксинча, ҳар бир масиҳий бошқалар учун қайғурадиган бўлиши керак. Масиҳийларнинг чақирувининг бир қисми эса бу қўлидан келганича бир–бирига ёрдам беришдир.
Масиҳий жамоати – дунёда рад қилинган ва муҳтож бўлган, оч ва ночор, касал, ғамгин ва ҳуқуқсиз, қуллар, маҳбуслар, етимлар, қочоқлар ва ёлғизлар учун кўпгина эзгу ва инсонпарварлик ишларини қилишган. Ҳозирги кунда ҳам Масиҳийлар Исонинг номи билан азоблари ва ғамларининг юкини енгиллаштиришга ҳаракат қиладилар. Аммо бизни ҳали одам қўли тегмаган жуда кўп ишлар кутаяпти. Уят билан тан олишимиз керакки, баъзан масиҳийликка алоқадор бўлмаган шахслар биздан — Масиҳни биламиз деб эълон қилганлардан кўра кўпроқ ҳамдардлик билдирадилар.
Масиҳийларнинг яна бир махсус вазифалари бор, бу «дунё»га (Муқаддас Китоб уларни Масиҳдан ва жамоатдан ташқарида деб айтади) хушхабар айтишдир. «Хушхабар айтиш» дегани Исо Масиҳ ҳақида сўзма-сўз айтиш. Ҳали Исо ҳақида ва Унинг нажоти ҳақида билмаган одамлар нафақат Осиёда, Африкада, Лотин Америкасида бор, балки ғарбий оқсуякларда ҳам бор. Кўп асрлар давомида жамоат ярим уйқуда бўлган. Балки бизнинг наслимизда масиҳийлар уйғонар ва Масиҳ учун дунёни енгар? Балки сизлар учун махсус мақсад бордир ва келажакда мойланган хизматчи бўларсизлар? Агар сиз ўқиётган ёки ўзингизнинг йўлингизни танлаган бўлсангиз, шошилинч ва ўйланмаган ҳаракатни қабул қилиш нотўғри бўларди. Ўзингизнинг ҳаётингизда Худонинг иродасини очишга ва Унга бўйсунишга интилинг.
Ҳамма масиҳийлар руҳоний ёки хизматкор бўлишга чақирилмаган, Худо ҳар бир масиҳийга Исо Масиҳнинг гувоҳлари бўлишни буюради. Масиҳийларнинг мустаҳкам вазифаси бу ўзининг шахсий уйида, ўқув юртидаги дўстлар орасида Масиҳнинг тўлиқ севгиси, камтар ва ҳақиқатгўй ҳаётини кўрсатиб, Унинг олдига бошқаларни ҳам олиб келишдир. У хира одам эмас, балки меҳрибон ва қатъиятли бўлиши керак.
Ибодатдан бошлаш керак. Худодан сизга бир ёки икки дўстингизнинг ҳаётига махсус қизиқиш беришини сўранг. Одатда агар сизлар бир жинсда ёки бир ёшда бўлсангизлар яхшироқ бўларди. Кейин уларнинг келиши учун доим ва мақсадли ибодат қилинг; орангиздаги дўстлик ўсишига ёрдам беринг; улар билан вақт ўтказишга ҳаракат қилинг ва уларни ҳақиқатдан ўзлиги учун севинг. Яқинда уни хизматга чақиришга ёки бирон бир учрашувга таклиф қилишга имконият яратар ва улар у ерда хушхабарни тушунар. Ёки ўқиш учун масиҳийча адабиёт беринг ёки фақатгина Исо Масиҳ сизнинг ҳаётингизда қилган иши ва Уни қандай топганлигингиз ҳақида айтиб беринг.
Худо фарзандларининг буюк имтиёзи ва мажбуриятлари шулардан иборат. Худонинг оиласида туғилган, яқинларидан қувонч оладиган, Осмондаги Отамиз билан содиқ муносабатда бўлаётган масиҳий кундалик Калом ўқишга ва ибодатда тартибли бўлишга, жамоатига содиқ аъзо бўлишга, масиҳий хизматда ва гувоҳликларида фаол бўлишга ҳаракат қилади.
Масиҳийча ҳаётнинг бу тасдиғи барча масиҳийлар йўлиққан баъзи босимларни тушунтириб беради. Қисқа қилиб айтганда, биз икки шоҳликнинг, яъни ер ва осмоннинг фуқароси ҳисобланамиз. Шу икки фуқаролик ҳам биз четлаб ўтолмайдиган жавобгарликни талаб қилади.
Бир тарафдан Янги Аҳднинг муаллифлари бизнинг давлат, ҳокимият, бошлиқ ва жамият олдидаги мажбуриятларимизни таъкидлайди.
Бошқа тарафдан Янги Аҳднинг баъзи муаллифлари биз ушбу заминда «келгинди» эканлигимизни, «бизнинг ватанимиз самода» ва биз абадий уйимизга бораётганлигимизни эслатади (1Бут.2:11; Фил.3:20; 2Кор.4:16-18 га қаранг). Шунингдек, ерда хазина йиғмаслигимиз ёки худбин бўлмаслигимиз ёки ҳаётимиздаги қайғуларга шўнғиб кетмаслигимиз керак дейди. Бу босимни бўшаштиришимиз осон, Масиҳга шўнғиб бу дунёга эътибор бермаслигимиз ёки Масиҳни эсдан чиқариш учун дунёга қарашимиз керак. Лекин буларнинг ҳеч бири масиҳийча қарор ҳисобланмайди, чунки буларнинг иккиси ҳам масиҳийларнинг мажбуриятларидан воз кечишга таклиф қиладилар. Муқаддас Китоб томонидан бошқарилаётган вазмин масиҳий бир вақтнинг ўзида «Масиҳда» ва «дунёда» яшашга интилади. У буларнинг ҳеч биридан чеклана олмайди.
Бу шогирднинг ҳаёти ва Масиҳ бизни шунга чақиради. У бизга янги ҳаётни тақдим қилиш учун ўлди ва қайта тирилди. У бизга бу дунёда шундай ҳаёт кечиришимиз учун Муқаддас Руҳни берди.
Ҳозир Масиҳ бизни Унга эргашишга ва Унга хизмат қилиш учун ўзимизни тўлиқ ва чексиз топширишимизга чақиряпти.
Книга на узбекском языке: Основание христианства (Джон Стотт)
Личный призыв к христианскому единству.
Существует великое множество разновидностей протестантского христианства: баптисты и реформаты, харизматы и пятидесятники, консервативные христиане, прогрессивные, отделенные, независимые и т. д. Но есть ли что-то, что объединяет их всех?
В книге «Евангельские истины» Джон Стотт, богослов с большой буквы, призывает евангельских христиан еще раз обратить свой взор на троичное начало исповедуемой всеми веры: на Бога-Отца, милостиво открывшего себя человеку, на Бога-Сына, своей крестной смертью освободившего грешников, и на Святого Духа, неустанно трудящегося над преобразованием верующих. Именно так и построена книга, рассматривая по очереди учения о Божьем Слове, о единожды свершившемся подвиге Иисуса Христа и о продолжающейся работе Святого Духа.
