Н.Е.Бойко. Абадийликка ишонаман - (18-боб) Китоб Ўзбек тилида
Abadiylikka ishonaman (N.E.Boyko) O‘zbek tilida Audiokitob
XVIII боб
Оила ва жамоат билан узоқ бўлган айрилиқдан сўнг Худонинг халқи, ҳурматли жамоатлар Кенгаши хизматчилари – Степан Никитович Мисирук, Николай Абрамович Крекер, Одесса бирлашмаси биродарлари ва бошқа жамоатлардан келган меҳмонлар билан учрашиш нақадар қувончли эди. Худога бўлган миннатдорчилигим қалбимни тўлиб-тоширарди. У бизнинг биродарлигимизни азоб-уқубатлар йўлидан олиб ўтади, ғам-ғусса водийсидан ўтиш учун У бизга куч ато этади. Унинг мадад ва ёрдамисиз ўшандай шароитларда имонда қатъий туриш нафақат оғир, балки бунинг имкони ҳам йўқ эди. Биз синовларда фақатгина содиқлигимизни сақлашга эмас, шунингдек, Хушхабарга гувоҳлик бериш учун ҳам даъват этилганмиз. Буюк ҳаворий Павлус шундай дейди: “...Қани энди фаолиятимни тамомлаб, Худонинг иноятидан далолат берувчи Хушхабарга гувоҳлик бермоқ учун Раббим Исодан олган топшириқни ҚУВОНЧ ИЛА БАЖО КЕЛТИРА ОЛСАМ” (Ҳаворийларнинг Фаолияти 20:24).
Ҳақорат қилганлардан хафа бўлиб азоб чекиш ҳадъяни йўқотиш демакдир. “Масиҳ ҳақорат қилинганда ҳеч кимга ҳақорат билан жавоб қайтармас эди, азоб чекканда эса ҳеч кимга таҳдид қилмас эди...” (1 Бутрус 2:23). Жафокаш Стефан сингари, сенга азоб берувчиларни яхши кўрмасдан туриб ва улар учун ибодат қилмасдан туриб, азоб чекиш, - бу вақтни бекор ўтказиш демакдир.
Агар масиҳий Раббий учун, ҳақиқат, яхши кўрган Масиҳ Жамоати учун ўз жонини фидо қилишга тайёр бўлмаса, шу билан бирга азоб-уқубатлар йўлини у хурсандчилик билан босиб ўта олмайди. Муқаддас Китобда шундай дейилган: “Ўлимгача содиқ қол...” (Ваҳий 2:10). Ўлимга ҳукмни бизни таъқиб қилувчилар, ҳаттоки Худо ҳам чиқармайди, аксинча, ҳамма ўз-ўзича: “Ҳа, ўлимга маҳкум бўлганимизни ўз вужудимизда сезардик. Бу шунинг учун бўлдики, биз ўзимизга эмас, балки фақат ўликларни тирилтирувчи Худога умид боғлайлик” (2 Коринфликларга 1:9).
Ҳеч бир қўрқувсиз ва ваҳимасиз ҳар дақиқада ўлимга тайёр туришни Худованд қалби гуноҳдан пок инсонларга юборади. Нопок юрак масиҳийни қўрқоқ, мунофиқ, таъқиб этувчиларнинг олдида хушомадгўй қилади. Бундай одам тор йўлда тура олмайди. Ҳақорат қилувчиларнинг ўзлари бундай масиҳийлардан нафратланадилар.
Ибодат орқали мени ва менинг оиламни қўллаб-қувватлаб турган, илтимосномалар орқали бу дунёнинг қаҳр-ғазабини Худонинг инояти туфайли бостирган жамоатга миннатдорчилик билдираман. Учрашув чоғида биродарларимнинг менга билдирган самимий тилаклари мен учун жуда қимматлидир. Қолаверса, мен сақлаб қўйган қуйидаги иккита шеър ҳам мен учун қадрлидир.
Азоб-уқубатлар бўлмаслигини,
Кўз-ёшлар тўкилмаслигини,
Ғам-қайғу чекмасликни,
Қамоқхоналар қурилмаслигини,
Илтижо қилмасман асло.
Токи тана тортмасин
Сибир лагерлари
Азобини.
Илтижо қилмасман асло,
На шараф, ва на шуҳратни,
На заминий ҳузур-ҳаловатни
На узоқ яшашни,
Қонли йўллардаги
На енгилликни,
Ибтидо уммонида,
На тўлқинларнинг пасайишини.
Илтижо қилмасман асло,
Кафолатни ва на гаровни,
Тушунишларини ҳам,
Мен сўрамасман асло.
Масиҳ белгилаб берган
Ягона йўлни –
Шу йўлдан юрган У,
Мен ҳам ундан юргайман.
Қайта тикланса майли,
Ўлим, зулмат ва дўзах.
Аммо Сен мен билансан –
Йўқдир бирор бир тўсиқ.
Забур 138:9-10
Торгина йўлакча қанчалар
Километрларни сиғдирган!
Шимолий-шарқий шамоллар
Биродаримизни синаган.
Ҳар бир асир – хирож тўловчи,
Ғамгин инсон.
Доим қувғиндаги биродар
Қатъий ишонган:
“Гар денгиз қирғоғига
Мен кўчиб ўтсам, -
Танҳо, ғамда бўлсам ҳам
Масиҳ жуда яқин!
Гар йўлда туриб олса,
Ёвуз таъқиқлар полки, -
Худо ҳақида гувоҳлик бериш –
Менинг бурч ва қисматим!..
Худога чин содиқлик –
Қолгани Худонинг иродаси:
Темир сим ортида юриш,
Ёки – эркин нафас олиш”.
Адоватнинг ёвуз шунқори
Унинг боши узра айланмиш...
Биродар билан учрашув учун
Раббийга ҳамду санолар бўлсин!
Озодликка чиқишим биланоқ, мени интиқлик билан кутаётган биродарлик жамоатлари аъзоларини бориб кўрдим. Биродарлар учрашишни таклиф қилдилар, чунки узоқ йиллар давомида улар тинмай мен учун ибодатда бўлдилар ва мен соғ-омон қолганим учун биргаликда Худога шукроналар айтишни истадилар.
Кунлар нафақат хурсандчиликда бўлган мулоқотлар билан ўтарди, эҳтиёж сезилганда, мен поклаш ва улуғлаш учун бўлиб ўтаётган муҳим хизматларда иштирок этардим. (Сума шаҳридаги жамоатда мен биродарларнинг илтимосига кўра шундай хизматда ёрдам бердим.)
Қалбимда Узоқ Шарқдаги яна бир қанча жамоатларни бориб кўриш истаги бор эди. Ростов-Донда бўлиб ўтган бутун иттифоқ кенгашдан сўнг, мен жамоатлар Кенгаши хизматчиларининг розилигига таянган ҳолда, олдинига Хабаровскка, кейин эса Комсомольск-Амурга бордим. У ердаги жамоатда баъзи бир қалблар имон келтириш учун хизматчини интиқ бўлиб кутишаётган эди. Менга бундай қилишга ҳеч ким ваколат бермаган, Худонинг ишини ўзбошимчалик билан бажаришдан мен доимо сақланардим. Блоговешенскдаги масъул хизматчига қўнғироқ қилдим. У менга шундай деди: “Имонга киритиш маросимини илтимос, амалга ошираверинг, биз сизга ишонамиз...” Ва мен Худонинг ёрдами билан Масиҳ Жамоатига қўшилиш истагида бўлганларни имонга киритдим. Шунингдек, кичик гурухларда ва жамоатларда Қутлуғ зиёфатни нишонладик.
Сўнгра мен Совет Гаванига йўл олдим. (Бу шаҳарда Худога яқинлашаётган бир аёлни топиб, суҳбатлашишимни илтимос қилишганди.) Мен айтилган манзил бўйича уйни топиб келдим, лекин хонадонда ҳеч ким йўқ экан. Кўчага қайтиб чиқдим, подъезд олдидаги скамейкага ўтириб, ўтиб кетаётганларни кузатдим.
Совет Гавани... Мен бу ердаги лагерда инфаркт бўлганман. Бу ерга бутун мамлакатни босиб ўтиб, бу эса таҳминан 11 минг километр, фарзандларим учрашиш учун келишганди, аммо қонун бўйича белгиланган учрашувга уларни қўйишмади. Бу ерда сиёсий машғулотларга иштирок этишга зўрлаб, бошлиқ ўринбосари мен билан жуда қўпол муомалада бўларди. “Бойко! – деб бақирарди у, столни қаҳр-ғазаб билан муштлаб, - совет ҳукумати кучли! Биз сенинг иродангни эгамиз, ёки қамоқхонада чиритамиз!” Хуллас, мен хотиралар уммонига чўмдим...
Вақт ўтарди, йўловчилар кўз олдимда у ёқдан бу ёққа юришарди, аммо уй томонга ҳеч ким бурилмасди. Ва тўсатдан... Тўсатдан мен ҳозиргина у тўғрида эслаган лагер бошлиғи ўринбосари майор қаршимдан чиқиб қолди. Менга қаттиқ овозда бақириб: “Эсингда бўлсин, Бойко! Сен ҳеч қачон озодликка чиқмайсан!” - деган одам худди шу эди. Майор тобора мен томонга яқинлашиб келарди, мана икки-уч қадам ва у ёнгинамда пайдо бўлди. Уни чақириш менга ноқулай туюлди. Мен ибодат қилдим: “Эй Раббий, у мен томонга ҳеч бўлмаган-да бир қараса эди...”
У нафақат мен томонга боқди, балки мени кўриб қолиб тўхтади ва шошиб қолди...
-Бойко?! Наҳотки бу сиз?!
-Ҳа, Виктор Павлович, бу мен.
-Сиз бу ерга қандай келиб қолдингиз?
-Меҳмонга келдим. Марҳамат, ўтиринг.
У менинг ёнимга скамейкага ўтирди.
-Виктор Павлович, барибир ҳақиқат ғалаба қозонди!
-Ҳа. Сўнгги вақтларда мен сизни жуда ҳам кўп эсладим, Бойко... Сизнинг барча айтган гапларингизни эсладим, сиз эса мен билан жуда ҳам кўп суҳбатлашгансиз. Сиздан илтимос қиламан, мендан хафа бўлманг... Ва албатта, сиздан кечирим сўрайман... Вақт ва вазият шуни талаб қиларди, мени тўғри тушунинг, шундай қилишга мен мажбур эдим...
-Мен ҳеч қачон сиздан хафа бўлмаганман, - дедим мен ҳаяжонланган майорни тинчлантирмоқчи бўлиб. – Лагерда сиз билан суҳбатлашганимизда, сиз бир нарсани тушунишингизни хоҳлардим: менинг ҳаётим ҳам, сизнинг ҳаётингиз ҳам одамларга эмас, фақатгина Худога боғлиқ.
-Сиз озодликка чиққанингиз тўғрисидаги хабарни эшитдим, аммо Одессадан шунча узоқда сиз билан учрашиб қолишим мумкинлигини ҳеч ўйламаган эдим.
-Бу Худонинг иродаси, бундай имкониятни сизга Худонинг Ўзи ҳадя қилди, токи сиз яна бир бор мендан Худонинг борлигини ва абадий ҳаёт мавжудлигини эшитишингиз учун.
-Бойко, сиз йўқлигингизда менга айтган гапларингиз ҳақида жуда ҳам кўп ўйладим. Қандайдир куч борлигини эндигина айта оламан! Яна Кимнингдир мавжудлигини ҳам...
-Виктор Павлович! Кимнингдир мавжудлигини эмас, Худонинг мавжудлигини! Тирик Худонинг мавжудлигини! Қандайдир кучнинг борлигини эмас, Худонинг кучи борлигини! У Худо ва бутун Оламнинг Яратувчиси. Эътибор қилинг-а: биз ўз иродамизга кўра туғилмаймиз, ўз иродамизга кўра ўлмаймиз ҳам. Худо ҳам одамларни, улар Худога ишонадиларми ёки йўқми, Унга ишонишни хоҳлайдиларми ёки хоҳламайдиларми, бизнинг иродамизга кўра қайта тирилтирмайди. Худо барчани қайта тирилтиради ва одамлар бу заминда нима қилганларига қараб туриб, шунга яраша барчага ҳукм чиқаради, зеро Муқаддас Китобда шундай ёзилган.
-Бойко! Сизнинг гапларингизни тинглаш ниҳоятда қизиқарли, бироқ кетишим керак, мен хизматдаги одамман...
-Виктор Павлович, мен яна бир бор қуйидаги гапни сизга айтишим керак: агар сиз тавба қилмасангиз ҳам, барибир Худо олдида жавоб беришингизга тўғри келади, қолаверса, Исо Масиҳни шахсий Қутқарувчингиз сифатида қабул қилмаганлигингиз учун, дўзахга равона бўласиз. Сиз шошиб кетаётган ва мен карцерларда азоб тортган бу лагер эса (мен қўлим билан шу биз ўтирган ердан кўриниб турган зонага ишора қилдим), дўзах билан қиёслаганда – сизга жаннат бўлиб туюлади. Наҳотки сиз абадий машаққатлар диёрига равона бўлмоқчисиз? Эсингиздан чиқарманг: агар тавба қилмасангиз, албатта абадий машаққатлар диёрига равона бўласиз – тавба қилмаган ҳар бир гуноҳкорнинг ўрни ўша ерда. Сиз дўзахни тарк этмоқчи бўласиз ва ерда бутун ҳаётингиз давомида эмаклаб юришга рози бўласиз, бироқ бундай бўлмайди: “одам нимани экса, ўшани ўради”: абадий жазони, ёки абадий ҳаётни. Борадиган йўлингизни бугуннинг ўзидаёқ аниқлаштириб олишингиз керак. Хўп, хайр. Илтимос, Масиҳга юз тутган маҳбус-биродарларимга салом айтиб қўйинг. (Лагерда ҳалигача менга яқин бўлган биродарларим борлигини мен билардим.)
Шу тарзда биз хайрлашдик. Кейинроқ билишимча, Виктор Павловичнинг маҳбусларга бўлган муносабати тубдан ижобий томонга ўзгарибди ва уларга менинг саломимни етказибди.
Олдин ҳам эмас, кейинроқ ҳам эмас, Виктор Павлович билан суҳбатимиз тугаши биланоқ, подъездга бир аёл кирди. Мен кутиб ўтирган аёл айнан шу эканлигини, мен тушундим. Бундай учрашувларни фақатгина Худованд юбориши мумкин! Ва бундай учрашувларнинг ҳар бир дақиқасини У ҳисоблаб чиққан.
Худони қидирувчи бу аёлга мен эътибор қаратдим, Ванино портида яшовчи имонлилар ҳақида унга сўзлаб бердим. Манзилни бериб, уни жамоат йиғилишига таклиф этдим, ўзим эса Ванинога йўл олдим.
Бу ерда биродарлар жамоатимизнинг кичкинагина сингиллар гуруҳида поклаш юзасидан хизматни ўтказдим.
Уйда эса Россиядан Германияга отланган биродарлар мени кутиб ўтиришарди. Улар менинг қайтишим ҳақида ибодат қилиб, эндигина кетишмоқчи бўлганда, уйга мен кириб келдим.
Книга на Узбекском языке: - Верю в бессмертие (Николай Бойко)
Очень впечатляющее свидетельство одного верующего узника за имя Христово, прошедшего тюрьмы и лагеря, и повсюду Бог подкреплял его и исцелял. Одному Богу известно, сколько издевательств претерпел Николай Ерофеевич в неволе. Его лишали свиданий, не отдавали писем и в буквальном смысле уничтожали, сажая в камеру—холодильник в то время, когда у него было воспаление легких. Но, по неизреченной Своей милости, Господь сберегал жизнь Своему слуге. Он оставался непреклонным и не шел на сотрудничество с гонителями. Его глубоко почтенный 82-летний возраст — яркое доказательство того, что жребий наш всецело находится в руках Господа и вовсе не условия существования определяют длительность жизни, а лишь Божья воля. Несмотря на суровый путь, он достиг рубежа большей крепости и отошел к Господу как и насыщенные днями патриархи. Земная брань его закончилась победно.
