Н.Е.Бойко. Абадийликка ишонаман - (16-боб) Китоб Ўзбек тилида
Abadiylikka ishonaman (N.E.Boyko) O‘zbek tilida Audiokitob
XVI боб
1988 йилнинг 27 августида кечқурун мен яшаб турган Барак олдидан бир неча бор милиция машинаси ўтди, мен бунга эътибор қилмадим. (Кейинроқ билишимча, машина кечаси билан навбатчилик қилган экан.) Эрталаб эса менинг хонамга навбатчи милиционер кириб келди ва соат 11да маҳкамага келишимни айтди. Мен ибодат қилдим ва маҳкамага айтилганидан 15 дақиқа вақтли келдим.
-Мени кимдир чақиртирдими?
-Паспорт столига киринг, - деди хавотирланиб навбатчи.
Ибодат қилдим. Сўнг кирдим. Стол атрофида паспорт бўлимининг бошлиғи ва майор мансабидаги чегарачи ўтирганди, - тинчликми, нима бўлди экан?!
-Бойко, сизнинг олдингизга икки имонли келибди ва улар сиз билан учрашиш истагида эканлар, қарши эмасмисиз? – ҳаяжонланган бошлиқ мени синамоқчи бўлгандай, кўзларимга тикилиб қаради. Мен учун бундай янгилик – томдан тараша тушгандай эди. Чақиртирилмасдан ким мени олдимга келиши мумкин, ахир зона берк бўлса?!
-Тўғри, улар чегарани бузиб ўтишибди, - деди мени таажжублантириб,- лекин учрашишмоқчи. Сиз қарши эмасмисиз?
Қалбимдаги хавотирлик босилгандай бўлди: мен учун ким чегарани бузиб ўтиши мумкин? – Фақатгина биродарларимиз!
-Албатта, қарши эмасман! – дедим мен зудлик билан розилик билдириб.
Хонага икки биродарни олиб киришди, мен уларни биринчи бор кўриб туришим. Хурсандчиликдан юрагим ҳапқириб кетди. Биродарларимизнинг шодликдан юзлари ёниб турарди! Саломлашиб йиғладик, сўнг танишиб олдик.
Неча йиллардан бери имондаги биродарларимни кўрмаган эдим! Улар Тошкентдан келишибди. Улардан бири, имонга юз тутмасидан қамоқхонада ўтирган экан. Қамоқхонада Омск шаҳридан келган маҳбус биродаримиз билан танишиб қолиб, тавба қилибди, Раббийнинг халқини, айниқса маҳбусларни севиб имонга юз тутибди. Шундан сўнг ёпиқ зонага мени кўриб кетиш учун келибди!
-Олдин сизлар бир-бирингизни танимас эдингизми? – хайрон бўлиб сўрашарди дам бошлиқ, дам чегарачи.
-Йўқ.
-Бойко қандай инсон ўзи? Йиғлайди, шодланади, мутлақо бегона одамларни биродарлар деб атайди! Ахир у бу одамларнинг нафақат исмларини, балки фамилияларини ҳам билмаса керак?!
-Биз имонлилармиз! Биз Масиҳдаги биродарлармиз. Бир-биримизни фақат хатлар орқали билардик...
-Сизларга суҳбатлашиш учун 45 дақиқа бераман! – деди сахийлик билан бошлиқ, уларга қараб ҳайратланар экан.
Биродарларимизнинг айтишларича, улар узоқ вақтдан бери тутқинликда бўлган ва чекка-чеккаларда яшаётган биродарларни бориб кўриш истагида эканлар. Биринчи бўлиб мендан бошлашибди, кейин Иван Яковлевич Антоновни ва Евгений Никифирович Пушковни кўришга боришар экан.
Бошлиқ бизнинг хурсанд бўлишимизни узоқ кузатиб турди, охири чидамай сўради: “Менга қаранглар, - деди у биродарларга мурожаат қилиб, - сизлар кап-катта одамсизлар, қандай қилиб ёввойи тўқайзорлардан пиёда юриб келишга журъат қилдингизлар?! Тепаликлардан бир юз йигирма километр яёв юришнинг ўзи бўладими! Тўқайзорда айиқ ва кўплаб ёввойи ҳайвонлар тиқилиб ётибди... Сиз нималар ҳақида ўйладингизлар?!
-Биз имонлилармиз. Ибодат қилдик. Бизни Раббийнинг Ўзи етаклаб олиб келди. Айиқлардан қўрқмаймиз.
-Наҳотки айиқлар кимлар имонлию, кимлар имонсиз эканлигини билишса?
-Барча жониворлар бунинг фарқига боришади, фақатгина одамзоднинг фарқлашга ақли етмайди. Биз Худога ишонганимизда, ҳеч бир жонзод бизга тегмайди, чунки барча жонзод Худога бўйсунади. Одамлар эса Унга бўйсунишни хоҳламайдилар.
-Сизларнинг ҳеч бўлмаса, пичоқларинг бормиди?
-Нега? Бизнинг ҳимоячимиз ва қалқонимиз – Худованд.
-Сизлар жуда ғалати одамсизлар...
-Жаноб бошлиқ! – мурожаат қилишди биродарлар. – Рухсат беринг, биз Бойконинг уйига бориб, қандай яшаётганини кўриб келайлик, бирор пиёладан чой ичайлик.
-Шу ерда гаплашишларингга рухсат берганимиз учун шукр қилинглар!
Бизнинг ҳеч қандай яширинча гапларимиз йўқлигини, ўзимизни сипо ва босиқ тутаётганимизни кўрган бошлиқлар, бизни ҳоли қолдириб ташқарига чиқиб кетишди. Раббий қандай қилиб биродарларимизни Тошкентдан Аянагача олиб келганлигини улар сўзлаб бердилар.
“Ҳали Тошкентда эканлигимизда, рухсатномасиз фақатгина Нелькан қишлоғигача етиб келишимиз мумкинлигини билганмиз, - деб ҳикояларини бошлашди биродарлар. – Нелькандан Аянагача 120 километр ёввойи тўқайзорлар. Тошкентдаги биродарларимиз бизга бормасликни маслаҳат бердилар, аммо пиёда етиб келишимизга бизнинг ишончимиз комил эди. Хабаровскка келдик, бу ердаги биродарларимиз ҳам шундай деб айтишди: “Таваккал қилманглар!” Лекин биз барибир йўлга чиқдик. Богородскка келиб, синглимиз Нина Андреевна Вьюшкова билан учрашдик (у ёшлигида Аянада ишлаган). У ҳам биз ўзимизни хавф остига қўймаслигимизни маслаҳат берди.
-Сизлар у ерга ҳеч етиб боролмайсизлар. У ерга олиб борадиган ҳеч қандай йўл йўқ, фақат тўқайзор, тепаликлар ва ўтиб бўлмас ботқоқликлар...
-Биз Худога ишонамиз, у ерга бизни қандай олиб боришни У билади.
Богородскдан биз Николаевск Амурга бордик, у ердан кейин самолёт билан Нельканга учиб келдик.
-Аянга қандай етиб боришимиз мумкин? – деб сўрадик биз маҳаллий аҳолидан.
-Фақатгина самолёт билан, - жавоб беришди бизга, - аммо у ерга бориш учун рухсатнома керак.
-Илтимос, қайси томонга юришимиз кераклигини кўрсатиб юборинглар.
-Тўқайзорда мутлақо йўллар йўқ! Юрадиган йўл йўқ, англаяпсизларми? – бизга тушунтирмоқчи бўлди қишлоқ аҳолиси.
-Агар билсангиз, қайси томонга йўл олишимиз кераклигини кўрсатиб юборсангизлар, - чекинмадик биз.
-Мана бу телеграф симёғочлари Аянагача етиб борган, сизлар ахир симёғочларнинг устидан юрмайсизлар-ку?!
Бу - ишончли ориентир,- деган қарорга келдик биз. Ибодат қилиб, йўлга тушдик. Бир сутка юрдик, кейин яна бир сутка. Кечаси биттамиз ухлаганимизда, иккинчимиз олов олдида ўтирардик. Ўзимиз билан озиқ-овқатни кам олганмиз, асосан диний адабиётни олиб бораётган эдик.
Тўқайзорда топган мевалар билан озиқланардик. Шу тарзда уч сутка юрдик. Учинчи куни рўпарамиздан қўзиқориндай ердан икки чегарачи чиқиб турибди.
-Тўхтанглар! Қаерга боряпсизлар?
-Аянга.
-Кимсизлар? Жосусмисизлар? Хужжатларингиз қани?
-Биз жосус эмасмиз. Мана паспортларимиз.
Чегарачи олдин битта паспортни, кейин иккинчисини очиб кўрди... Таажжубдан кўзлари олайиб, юзлари чўзилиб кетди.
-Қулоқ солинглар, сизлар Тошкентдан Аянга кетяпсизларми?! Кимнинг олдига?
-Имондаги биродаримиз ҳузурига.
-У қандай биродар?
-Николай Ерофеевич Бойко. У Аянада сургунда.
Чегарачи хужжатларимизни чўнтагига солди ва бизни чегара заставасига олиб келди. Шу ерда сўроқлар бошланди.
-Нега пиёда кетяпсизлар?
-Бизнинг рухсатномамиз йўқ.
-Шу ерда ўтириб туринглар... – деб аскарлар билан бизни қолдиришди.
Бошлиқлар кетишди, эҳтимол, суриштиришса керак: Аянада Бойко исмли маҳбус бормикан? Бизни эса аскарлар ўраб олишди. Биз сидқидилдан уларга Масиҳ ҳақида ҳикоя қилиб бердик. Барча адабиётларнинг ҳаммасини уларга улашдик. Узоқ заставада Худонинг Каломига бўлган чанқоқликни ҳеч қаерда ҳали кўрмаганмиз.
Уч соатлардан кейин бошлиқлар қайтиб келишди. Қонунга кўра бизга жарима тўлатишди, ҳар қандай йўлда ёки йўлсиз жойларда ҳам юра оладиган машинага ўтирғизиб, бизни кўзлаган манзилимизга – Аянага олиб келишди. Бир кечага шу ерда олиб қолишди”.
Фавқулотда ҳодиса тўғрисида Хабаровск шаҳрининг лагерлар Бош бошқармасидагилар ҳам, КГБ ходимлари ҳам хабар топишибди. Уларнинг ҳаммасини тревога орқали оёққа турғазишибди! Ходимлар бошқа нарсадан хавотир олганлар. Тошкентдан келган бу икки киши айғоқчи бўлиб, уларнинг кетидан келаётган босиб олиш гуруҳи “Бойкони сургундан қутқарса керак!” деб, тахмин қилишган.
Кейинроқ қишлоқ бошлиқлари ғазабланиб, менга таъна қилдилар: “Ҳаттоки декабристлар ҳам, сизнинг баптистларинг каби ҳаракат қилишмаган!”
Биз биродарлар билан суҳбатлашиб ўтирганимизда, бошлиқлар келишди: “Қани бўлинглар! Ҳозир машина келади ва сизларни олиб кетади...”
Биз кўчага чиқдик, у ерда – КГБ ходимлари, участка нозири, халқ тўпланганди. Менинг олдимга биродарларнинг келганлиги ҳақидаги хабар нафақат қишлоққа, балки бир зумда ҳамма ёққа тарқалибди.
-Сиз қандай одамсизлар, тушунтириб беринглар? – деб мурожаат қилди участка нозири биродарларга. – Тўқайзорлардан яёв юришга қандай журъат этдингизлар?! Қўрқмадингизларми?! Тўқайзорларни қўяверинг, ана Бойкодан сўранг-чи, Аянга қанчадан-қанча айиқлар ташриф буюради!
-Ҳа, айиқлар тез-тез келиб туришади, - маъқулладим мен.
-Худованд бизни ҳимоя қилди, биз айиқларни кўрмадик ҳам! Айтганчалик, имонлиларга ҳаттоки оч қолган шерлар ҳам яқинлашмайдилар! – Биродарлар Муқаддас Китобдан Дониёр ҳақидаги ривоятни сўзлаб бердилар. Худога содиқлиги учун Дониёрни ўрага ташлашганида, шерлар унга тегишмаган.
-Сизлар билан гаплашиш оғир, - оғир нафас олди нозир.
-Айтинглар-чи, нима мақсадда сиз ўз ҳаётингизни хавф остига қўйдингиз?
-Ахир биз айтдикку: биз ҳурматли биродаримизни ва Худонинг иши учун сургунда юрган дўстимиз Бойко Николай Ерофеевични кўргани келдик.
-Сизлар олдин бир-бирингизни билганмисиз? – қайта бериларди саволлар.
-Сиртдан. Масиҳ бизни бирлаштирди.
-Масиҳ ким?
Шу каби ва бошқа саволларга биродарлар очиқ-ойдин жавоб қайтардилар, ва Худо ҳақида дадиллик билан гувоҳлик бердилар.
Машина келиб тўхтади.
“Ўтиринглар”, - деб таклиф қилди азиз меҳмонларимни чегарачи.
“Биз ҳозир ибодат қилиб олайлик, биродарларимиз орқага яхши етиб боришлари учун Худодан марҳамат сўраймиз”, - дедим мен.
Бизга рухсат беришди. Ҳар биримиз оломон кўз ўнгида баланд овоз чиқариб ибодат қилдик. Хурсандчиликдан кўзларимиздаги ёш билан биз хайрлашдик. Биродарлар чегарачи ва икки нозир кузатуви остида “бобик” милиция машинасига ўтиришди.
Мен ўз Баракимга йўл олдим. Буюк хурсандчиликдан кўзларимда ёш. Биродарларнинг мени кўргани келиши – бу Худонинг менга кўрсатган иноятидир. Мен Худога яна бир бор шукроналар айтдим ва Тошкентга мактуб йўллашга қарор қилдим, чунки жамоат аъзолари биродарларимиздан хавотир олишаётган бўлишса керак. Хат ёзишга ўтирдим... Биродарларимизнинг фамилияларини билмайманку, хатни кимга йўллашим мумкин?
Милиция бўлимига қайтиб бордим. Паспорт бошлиғининг хонасини астагина тақиллатдим. Менга киришга рухсат беришди. Кирсам, хонада ҳамма ўтирган экан, уларнинг орасида КГБ хизматчиси ҳам бор. Улар фавқулотда вазиятни муҳокама қилишни давом эттиришаётган экан!
-Жаноб бошлиқ, кечирасиз. Мен Тошкентга хат ёзмоқчи эдим, аммо биродарларимнинг фамилияларини билмайман...
-Унга қаранглар! – деди бошлиқ ўтирганларга мурожаат қилиб. – Унинг биродарлари эмиш! Уларнинг на исмини, на фамилиясини билади! – бошлиқнинг юзида табассум, кўзлари эса меҳрга тўлиб.
-Биз Масиҳдаги биродарлармиз, - мен таниш, лекин улар учун тушунарсиз бўлган бу иборани нечанчи марта қайтаришим.
-Уларнинг биттасини фамилиясини биламан, иккинчисини – ҳозир топаман, - деб жавоб берди менга бошлиқ ва тиржайганича, столнинг устида турган қоғозларни титкилай бошлади.
-Бойко! Ўтиб бўлмайдиган тўқайзор! Айиқлар! Уларнинг эси борми ўзи?! – деб фикр юритарди райисполком бошлиғи овозини чиқариб.
-Улар ибодат қилишди ва ишонч билан йўлга чиқишди. Худонинг Ўзи уларни асради!
-Қанақа Худо! Айиқлар Худо билан ҳисоблашиб ўтиришадими?
-Бўлмасам-чи!
-Бойко, қулоқ солинг: агар кимдир сизни яна кўргиси келса, рухсатнома олишга ариза ёзишсин. Биз рухсат берамиз, энди ҳаётларини бошқа хавф остига қўйишмасин, илтимос.
-Биродарлар мени кўришга келишларини билмаганман. Агар кимда-ким келишини айтадиган бўлса, албатта рухсатнома олишларини маслаҳат бераман.
Паспорт столи бошлиғи менга биродарларнинг фамилияларини айтди ва мен орқамга қайтдим.
Тошкентга мактуб йўлладим: “Ҳурматли биродарлар ва сингиллар! Мен сизнинг жамоатингиздан келган биродарлар билан учрашганимдан жуда хурсандман! Улар ўз эътиқодлари бўйича истаганларига эришдилар. Аммо уларни қаерга олиб кетишганини мен билмайман...”
Ўшанда вақт нотинч эди: КГБга олиб кетиб, “жосуслар” сифатида ҳукм қилган бўлишлари мумкин. Қонунсизлик ўша йилларда оддий ҳолдай кўринган. Мен ҳурматли биродарларим учун Худога ибодат қилдим.
Тез орада Тошкентдан жавоб хати олдим: “Ҳурматли биродарим, асло хавотир олманг! Сиз билан учрашувдан сўнг, улар И. Я. Антоновни ва Е. Н. Пушковни кўргани боришибди. Ҳозирда эса, улар уйга қайтишмоқда...”
Биродарларимиз озодликда! – мен Худонинг марҳаматидан миннатдор бўлдим ва Унга шукроналар айтдим.
Бироз вақт ўтгач биродарларнинг ўзларидан мактуб келди: “Николай Ерофеевич! Бизни Аяндан шоҳларнинг Шоҳи ўғиллари сифатида кузатиб боришди. Махсус самолёт чақиртиришди ва иккимизни Николаевск-Амурга кузатишди. У ердан – Хабаровскка, Хабаровскдан эса – Тошкентга. Сизни кўрганимиз учун Худодан миннатдормиз...”
Биродарларимиз келиб кетишганидан сўнг, қишлоқ бошлиқларининг менга бўлган муносабатлари сезиларли даражада ўзгарди. Улар имонлиларнинг соддадиллигини ва самимийлигини, бир-биримизга бўлган меҳр-муҳаббатни кўришди. Биродарлар мени кўриш учун ўз ҳаётларини хавф остига қўйганлари ҳаммага маълум, бошлиқлар беихтиёр менга ҳамдардлик билдирардилар.
Участка нозири менинг олдимга тез-тез келиб турадиган бўлиб қолди.
-Баптистлар ниҳоятда тажовузкор бўлиб, совет ҳукуматини ёмон кўришади, деб айтишган бизга... Сизларни қанча кузатдим, сизлар – яхши одам экансизлар.
-Биз учун ҳар қандай ҳокимият – Худодандир. Эътиқод масаласидан ташқари, биз ҳамма нарсада ҳокимиятга бўйсунамиз.
-Сиз қандай одамсиз ўзи?
-Инжилни ўқинг, мен кимлигимни ўшанда тушунасиз.
-Мен Инжилни ўқисам бўладими? Мумкинми?
-Худо сизни яхши кўришини ва сизни қутқармоқчи эканлигини билиш учун, сиз албатта Инжилни ўқишингиз керак. Келажакда сизни нима кутаётганлигини ва абадиятни қаерда ўтказишингиз мумкинлигини билишингиз лозим.
Книга на Узбекском языке: - Верю в бессмертие (Николай Бойко)
Очень впечатляющее свидетельство одного верующего узника за имя Христово, прошедшего тюрьмы и лагеря, и повсюду Бог подкреплял его и исцелял. Одному Богу известно, сколько издевательств претерпел Николай Ерофеевич в неволе. Его лишали свиданий, не отдавали писем и в буквальном смысле уничтожали, сажая в камеру—холодильник в то время, когда у него было воспаление легких. Но, по неизреченной Своей милости, Господь сберегал жизнь Своему слуге. Он оставался непреклонным и не шел на сотрудничество с гонителями. Его глубоко почтенный 82-летний возраст — яркое доказательство того, что жребий наш всецело находится в руках Господа и вовсе не условия существования определяют длительность жизни, а лишь Божья воля. Несмотря на суровый путь, он достиг рубежа большей крепости и отошел к Господу как и насыщенные днями патриархи. Земная брань его закончилась победно.
