Абадийликка ишонаман (Николай Ерофеевич Бойко) 10 bob

Н.Е.Бойко. Абадийликка ишонаман - (10-боб) Китоб Ўзбек тилида

Abadiylikka ishonaman (N.E.Boyko) O‘zbek tilida Audiokitob

Х боб

Жамоатхонада ва ишимда юз берган вазиятни англаб, шуни тушундимки, озодликда узоқ қолмайман. Шунинг учун уйимдаги ҳама оғир ишларни қилишга шошилдим: чириган ва осилиб қолган тўсинлар болаларимни бошига тушиб кетмасин, деб уларни янгисига алмаштирдим. Тўсинларни алмаштирар эканман, шипни янгилашимга, имонлиларни қабул қиладиган хонани қайтадан қуришимга тўғри келди. Имонлилар мен билан суҳбатлашиш учун кўп келардилар. Саккизта фарзандим бор, уйим кичкина, мен билан ибодат қилгани келганлар учун жойим йўқ эди.

Қурилишда туғишган укам ёрдам берди. Деворни кўтардик, тўсинларни ташлаб, стропилни қоқдик. Роса иш қайнаган пайтда мени Давлат Хавфсизлик Қўмитасига чақирдилар. “Худойим, қурилишни тугатгунимча ўзинг вақт бергин”, деб ибодат қилдим. Суҳбатдан кейин ДХҚ ходимлари менга рухсат бердилар.

Яна ишга тушиб кетдим. Бир куни шипни сомонсувоқ қилаётган эдик. Бирдан ит қаттиқ вовуллаб қолди. Ит имонлиларга ҳеч қачон бунчалик ташланмас эди. Демак, бегона, ёмон одамлар келган. Хотиним эшик олдига борди. Кейин орқасига бурили6, хавотирлик билан: “Коля, сенга келишибди”, деди.

Чақирилмаган меҳмонлар – вакил билан ДХҚ ходими эди. Улар эски танишлардай, бемалол ҳовлига кириб келдилар.

–Ассалому алайкум! – дея улар биринчи бўлиб гап бошладилар. – Ишлар қалай?

–Худога шукр, кетяпти – деб жавоб бердим мен.

–Сизлар узоқ вақтга бир–бирингиздан айриласизлар, – деди аста ДХҚ ходими хотинимга.

Нимага? – гап нима ҳақда кетаётганини тахмин килган бўлса ҳам ҳар эҳтимолга қарши сўради хотиним.

–Ҳадемай сизларни ажратамиз...

–Худога нима маъқул бўлса, шу–да.

–Сен ҳам имонлимисан? – деб ўзини ҳайронликка солиб сўради ходим, гарчи хотиним имонли эканини билса ҳам.

Ҳа, имонлиман.
Қанча болаларингиз бор–а! Сизлар нима ҳақда ўйлайсизлар ўзи?
Худога нима керак бўлса, бизга ўшандай йўл кўрсатсин.

Худо номи билан азоб–уқубатларга ички тайёргарлик ва Худонинг хоҳиш–иродасига тамомила ўзини топширгани иккала золимни ҳам ғазабга келтирди.

–Сизлар қанақа одамсизлар? – деб ғазабланганларича чиқиб кетдилар.

Хотиним уларнинг орқасидан эшикни ёпди.

Хотиним хавотирга тушиб қолди:

Иш ҳали тугамаган, агар сени ҳозир қамасалар нима бўлади?

–Валя! Қурилишни тугатмагунимча, мени олиб кетмайдилар. Ишонавер, Худо ишончимизга ярашасини беради. Кел, ибодат қилайлик, – деб хотинимга тасалли бердим, ўзим ҳам тасалли топдим.

Чала битган уйда тиз чўкдик. Шипдаги тирқишлар орасидан биз севадиган, биз хизмат қиладиган, биз қаттиқ ишонадиган Худойим истиқомат қиладиган мовий осмон кўриниб турарди. У бизнинг илтижоимизни эшитди. Худонинг ёрдами билан деворни суваб, оқладим, полни қоқдим, ромларни ўрнаштирдим, бўяб, ойналарини қўйдим, хуллас, иш тугади. Шундан кейингина 1980 йилнинг 29 сентябрь куни мен йўқлигимда менинг уйимда ва яна икки имонлининг уйида тинтув ўтказибдилар.

Николай Ерофеевич қаерда? – деб сўрабди хотинимдан милиция ходими. Хотиним шоша–пиша:
Қизимникида, – деб жавоб берибди–ю, аммо кейин жуда афсусланибди.

Мен бу пайтда куёвим билан теплицада ишлаётган эдим. Қарасам, милиция машинаси келиб қолди.

–Бойко, сиз билан озгина гапимиз бор. Юринг.

–Қаёққа?

–Суворов туманига.

Мен ибодат қилиб, улар билан бирга кетдим. Аввалига мени милиция бўлимига, кейин прокуратурага олиб келишди. Бу ерда мени қамоққа олиш ҳақида рухсатномани кўрсатдилар ва тергов изоляторига жойлаштирдилар.

* * *

Жамоат учун ва қариндош–уруғларим учун иккинчи марта қамалишим кутилмаган ҳодиса бўлмаса–да, барибир, қайғули эди. Эртаси куни жамоатхонада аъзолар йиғини бўлибди. Йиғинда, жамоатни рўйхатдан ўтказишдан бош тортамиз, деб бир овоздан қарор қабул қилибдилар, чунки ҳокимият органлар фақат жамоатни тарқатиб юбориш ва бўғиш учун рўйхатдан ўтказардилар.

Биринчи сўроқда мен терговчига, жамоатлар ҳақидаги, имондошларим ҳақидаги саволларга жавоб бермайман ва биронта протоколга имзо чекмайман, деб тушунтирдим. Бунинг устига,менга адвокат керак эмас, буни ҳам ҳисобга олинг, деб илтимос қилдим. Ўзимнинг эътиқодим ва Худога ишончим тўғрисида шуни айтишим керакки, ким мендан сўраган бўлмасин, мен бу ҳақда очиқчасига гувоҳлик бердим, дея ахборот бердим.

–Тушунинг, Бойко, сиз менга кўрсатма беришингиз керак, – деб мени мажбур қилди терговчи.

–Жамоатнинг ички ҳаёти, биродарлик хизмати тўғрисида, менинг олдимга ким келди, имонлилар билан қаерда учрашганман – бу каби саволларга жавоб беришдан қатъиян бош тортаман. Бу – тўғридан тўғри сотқинлик.

Аблаҳларни айнан шу саволлар қизиқтирарди, мен эса жим туравердим. Маълум вақт ўтгач, менинг ишимни бошқа терговчига ўтказишди, унинг саволларига ҳам жавоб бермадим. Катта терговчи менинг иштирокимда бу терговчига шундай маслаҳат берди:

–Сен Бойкони қаттиқроқ қисувга ол.

–Ундай ҳолда биронта саволга ҳам жавоб бермайман!

–Сени барибир суд қиламиз.

–Буниси сизларнинг ишингиз.

Янги терговчи менга ҳаддан ортиқ қўпол муомалада бўлди. Мен бу терговчи билан ҳеч қандай мулоқотга киришмаганим учун ишни учинчи терговчи олди. У мени сўроққа чақирмади ва ишни ёпди.

Тергов тугади, мени адвокат билан танишувга олиб келишди.

–Бошидаёқ айтган эдим менга ҳимоячи керак эмас деб. Менинг ҳимоячим – Худо ва Муқаддас Руҳ, – деб тушунтирдим адвокатга. Авокат кетди.

Орадан бир неча кун ўтгач, менга бир аёл адвокатни олиб келиб таништиришди.

–Ҳадемай суд бошланади. Мен сизнинг адовкатингизман.

–Кечирасиз, бир неча марта, мен ҳимоячига муҳтож эмасман, деб тушунтирганман.

–Қўрқманг, Бойко, мен сизни ҳимоя қиламан.

–Айтинг–чи, сиз коммунистмисиз?

–Ҳа, коммунистман.

–Агар сиз чин дилдан мени ҳимоя қилмоқчи бўлсангиз ҳам, сизга имкон бермайдилар. – Нимага? Мен сизнинг биринчи судингиз билан танишман. Ўзингизни ўзингиз яхши ҳимоя қилдингиз.

–Мен имонли одамман, сизга ёмон бўлишини истамайман. Агар сиз мени чинакамига ҳимоя қилсангиз, суддан кейин сиз адвокат бўлиб ишлай олмайсиз. Буни ҳисобга оляпсизми?

Мен бу аёлга, терговчининг талабига кўра, журналдаги баҳоларга асосан болаларимга ижобий характеристика бергани учун мактаб завучини ишдан бўшатганларини айтиб бердим.

Нима учун? – деб ҳайрон бўлди у.
Чунки мамлакатда имонлиларга қарши давлат даражасида кураш олиб бориляпти.
Мен рад қила олмайман, мени мажбур қиляптилар, – деб тан олди адвокат аёл.
Мени барибир суд қилишади, сиз эса менинг ҳимоячим эмас, балки иккинчи айбловчим бўлиб қоласиз.

–Бойко, сиздан илтимос, суд бошланганда, ёзма равишда рад қилинг, мен сиздан жуда миннатдор бўламан.

* * *

Мен ишлаган заводнинг биноси катта эмас эди, шунинг учун суд Одесса кабел заводи клубида бўлиб ўтди. Йиғилиш залига мени орқа томондан олиб киришди. Кирганимдан кейин, стуллар орасида тиз чўкиб ибодат қилдим. Залда ДХҚ ходимлари, милиция, бошлиқлар ва заводимиз коммунистлари турар эдилар. Улардан қайси бирлари менга таниш эди. Етмиш кишига мўлжалланган залда ўн беш одам ўтирарди. Уларнинг орасида биронта қариндошим ҳам, яқинларим ҳам йўқ эди.

Залга судья, прокурор, давлат қораловчиси кириб келди. Судья айблов хулосасини ўқий бошлади. Шунда мен сўрадим:

–Гражданин судья! Айтинг–чи, менинг устимдан бўлаётган суд очиқми?

–Ҳа, очиқ.

–Ундай бўлса, нимага хотиним, болаларим, гувоҳлар йўқ?

–Сизнинг судингизга ҳеч ким келмади! – деди ҳеч ҳам хижолат ҳам тортмай прокурор.

–Гувоҳларсиз мени қандай қилиб суд қила оласизлар?

–Бу сизнинг ишингиз эмас! – деб жавоб қайтарди такаббурлик билан судья.

–Бундай ҳолатда судда иштирок этишдан мен ҳам бош тортаман.

–Бу сизнинг ҳуқуқингиз.

–Эшик олдида судда иштирок этишни истаган бир неча одамни кўрдим–ку.

–Мен кўчага чиқиб келдим, ҳеч ким йўқ! – дея ахборот берди прокурор.

Судья гувоҳларнинг ярмиси рўйхатини ўқиб бўлганда, эшик очилиб, қизимнинг йиғи овози эшитилди. Қизим очиқ турган эшикдан кирибок айтди:

–Дадажон! Судга дўстларингиздан кўпчилиги келишган. Милиция ҳеч кимни, ҳатто ойимни ҳам киритмаяпти.

–Прокурорнинг айтишича, эшик олдида ҳеч ким йўқ эмиш, мен суддан бош тортдим, – дедим қизимга. Судья қизимга таклиф қилди:

–Бойко! Бўш жойга ўтираверинг.

–Гувоҳларнинг эълон қилинган рўйхатидан фақат биттагина одам иштирок этди, холос. Танаффус эълон қилинди. Шу пайтда залга хотиним, болаларим, баъзи биродарлар ва сингиллар кириб келишди. Суд давом этди. Ўн тўққиз гувоҳдан фақат иккитаси келди.

–Судланувчини биласизми? – дея сўроққа киришди судья.

–Биламан, бизни харбийлар сифатида ибодат уйига юборишди. У ерда одамлар қўшиқ куйлашаётган экан, болалар шеърлар айтишарди. Бойко эса советларга қарши тарғибот ишларини олиб бораётган эди.

–Судланувчининг исми ким? – дея сўради судья.

–“Николай ота” деб чақиришаркан.

Иккинчи гувоҳнинг кўрсатмаси ҳам худди щундай бўлди.

–Судланувчи! Гувоҳларга саволларингиз борми?

Мен судда иштирок этмайман, деб тушунтириш берганман.

Гувоҳлар йўқлиги сабабли ўша куни судья беш марта танаффус эълон қилди, кейин эса суд йиғилишини келгуси кунга кўчирди.

Маълум бўлишича, суд 22 декабрга тайинланган бўлиб, шу кунга мослаб чақирув қоғози тарқатилган. Судга кўп имонлилар келиши мумкин, деб қўрққанларидан тўрт кун олдин бошлаб юборишган экан. Суднинг биринчи куни охирида улар ҳамма гувоҳларни айланиб чиқиб, уларни 19 декабрга таклиф қилган эканлар.

Иккинчи куни суд ажримида мен ҳам иштирок этмадим, гарчи кўп коммунистлар ва имондош дўстларимдан кўпчилиги иштирок этса ҳам. Яхши тайёргарлик кўрган бўлсам–да, ҳимоя нутқидан ва охирги сўздан бош тортдим.

Фарзандларим йиғларди. Соқчи аскар ҳайрон бўларди: “Нега йиғлайсизлар?! Отангизни суд қилишга арзимайди. Уни ҳозир озод қиладилар...” Аммо “Украина Совет Социалистик Республикаси Жиноят Кодексининг 138–моддаси 2–банди ва 209–модданинг 1–бандига кўра, беш йил озодликдан маҳрум қилинсин, жазо тартиб қаттиқ ўрнатилган лагерда ўтказилсин, беш йил сургун қилинсин” деган ҳукмни эшитгач, аскар қўрққанидан бошини чангаллаб қолди..

* * *

Бойконинг қизи Любанинг эсдаликларидан:

“Дадам ҳукмни эшитиб, кулди. Биз унга гуллар отдик: “Дадажон! Мана булар ишончингиз учун!” Суд залида иштирок этаётган имонлилар ҳамжиҳат бўлиб куйлай бошладилар: “Исо учун яшаймиз, У билан ўламиз...”

* * *

Дўстларнинг истаклари, айниқса, қўшиқлари қалбимни тўлқинлантириб юборди ва менга катта куч–қувват бағишлади. Зал баланд, акс садо ҳам ниҳоятда жарангдор! Биродарларим чин дилдан куйлашарди. Судлов коллегияси дарров ғойиб бўлди, гўё улардан ҳеч ким бўлмагандай. Менинг ўнг ва чап томонимда соқчи аскарлар, уларнинг бошлиғи капитан хавотирлик билан йиғилганлар ёнида хавотирлик билан одим ташларди. Милиция ходимлари ҳам, ДХҚ одамлари ҳам шу ерда эди. Суд залида иштирок этганларнинг биронтаси ташқарига чиқмади, қўшиқ янграйверди. Аскарлар қўлимдан ушлаб олиб кета бошладилар. Менга ҳам, аскарларга ҳам гуллар ёғилди. Шунчалик кўп гул ёғилдики! Қўшиқ ҳамон давом этарди. Капитан астагина соқчиларга буйруқ берди. Улар мени бино орқали олиб чиқишга қўрқдилар, биз яширин зинапоя орқали пастга тушишимизга тўғри келди. Машина тайёр турарди. Ўтиришимиз биланоқ, машина жойидан қўзғалди. Қамоқхонага мени шунчалик тезлик билан олиб кетдиларки, мен авария бўлмасайди, деган хавотирда эдим. Машинадан тушганимда, соқчилар бошлиғининг ранги оппок бўлиб кетганини кўрдим. У қаттиқ хавотирга тушгани кўриниб турарди. Чамаси, у биринчи марта шундай вазиятга тушиб қолган эди: гуллар, қўшиқ, олқишлар.

Қамоқхонада “Пересипада қандайдир баптистни суд қилибдилар, ҳукм ўқилгандан кейин гулларга буркабдилар, диний инқилобий қўшиқ айтибдилар” деб дарров билган эканлар.

Мен қамокҳонадан Одесса вилоят судига икки марта кассация тартибида шикоят жўнатдим. Суд ҳукми кучида қолди, 1981 йилнинг 8 мартида мен этапда эдим.

* * *

Қизим Любанинг эсдаликларидан:

“8 март куни жамоатимиздан 60 та йигит–қиз кичик Одесса станциясига етиб келдик. Маҳбуслар жойлашган “столипин” вагонни изладик, вагон эшигини тақиллатиб “Дада!Дада!” деб бақирдик.

Бир аскар қаради.

–Отангизнинг 8 та фарзанди борми?

–Ҳа! – дея бараварига жавоб бердик.

–Бошқалари кимлар?

–Болалар!

Аскар, фарзандларингиз вагон ёнида, деб дадамга хабар берди. Дадам укам Павлусга, яқинроқ кел, деб айтди, сўнг у билан бир оз гаплашди.

* * *

“Коля амаки! Сизга йўлга нима олиб берайлик?” – деб сўради биродарларим. Мен ширинликларни олиб келишини илтимос қилдим. Улар олиб келиб, соқчилар бошлиғига берибдилар, аммо у менга ҳеч нарса бермади. Вагондаги маҳбуслар қизиқиб сўрадилар:

–Суд залида гуллар билан отган Коля амаки сизми?

–Ҳа.

Илтимос, ёшларингиз суд залида айтган қўшиқларини айтишсин.

Биродарларим: “Исо учун яшаймиз…” деб куйлай бошладилар.

–Яна айтинглар! – деб илтимос қилишди маҳбуслар. “Эй масиҳий, ғаройиб оловингни олиб кел” деган мадҳия янгради.

* * *

Қизим Любанинг эсдаликларидан:

“Столипин” вагонини йўловчилар вокзали платформасига қўйиб, Одесса – Харков поездига уладилар. Перронда милиция ходимлари маҳбуслар вагонига ҳеч кимни яқинлаштирмадилар. Аммо кейинги платформага Львов поезди келди. Бир талай одам тўпланди. Биз пайтдан фойдаланиб дадам турган вагонга яқин бордик. Вагонни тақиллатдик, поезд эса қўзғалди. Хайрлашаётганимизда, дадам: “Эҳтиёт бўлинглар, болаларим! Худо ёр бўлсин!” деди.

* * *

Милиция ходимлари ёшларни у ёқдан–бу ёққа қандай қувганларини маҳбуслар кўриб турардилар. Улар қўшиқни эшитиб туришар, поезд кўздан ғойиб бўлгунча биродарлар қўшиқ куйлаб туришди.

–Сиз кимсиз, эй педагог? – деб қизиқиб сўради соқчилар бошлиғи.

–Худонинг хизматчисиман.

–Попмисиз?

Мен Худога ишонаман, қавмбоши бўлиб хизмат қилардим. Вагон ёнидагилар эса жамоатимиздаги масиҳий ёшлар эди. Айтинг–чи, мени қаёққа олиб кетишяпти?

–Хабаровскка.

Шу тариқа ортимда Одесса, азиз жамоатим, оилам, қолди, олдинда эса Худо бошқараётган номаълумлик. Ниҳоят, Паздельная станциясига келиб тўхтадик, бу – биз биринчи тўхтаган станция эди. Вагон ойнасидан қарасам, қизим, биродарларим югуриб келишяпти! Улар мени яна бир марта кўриш ва хайрлашиш учун машинада бу ергача келишибди. Улар перрон бўйлаб югуриб: “Коля амаки, кўришгунча хайр!” дея қўлларини силкитишарди.

–Қара–я! – деб ҳайратланишарди маҳбуслар, – бу ергача ҳам келишибди!

Биродарларимга, мени Хабаровскка олиб кетишяпти, деб хабар беришга улгуриб қолдим.

Харковга етиб келдик. Обрўли жиноий гуруҳлардан бўлган бир маҳбус огоҳлантирди: “Оғайнилар! Ким Узоқ Шарққа борадиган бўлса, билиб қўйинглар: Коля амакига биронтаси қўлини текиза кўрмасин! Тушунарлими?” Мени эса эстафета сингари, бир қамоқхонадан иккинчисига ўтказаверишди. Ҳамма жойда маҳбуслар оғизма–оғиз обрўли ўғрининг кўрсатмасини етказишар, ёшлар мени қўшиқ билан қандай кузатиб қолганларини айтиб беришарди.

Қакмоқхоналарда кўп маҳбуслар билан суҳбатлашдим. Бир куни менга қарши бир неча маҳбусларни қўзғаб бизнинг камерага олиб киришди. Уларнинг биринчи қилган иши мени ўзларининг олдиларига боришга мажбур қилишди.

“Ҳеч қаёққа борма!” – деб таниш маҳбуслар мени қўйишмади.

“Эй художўй! Ваъзингни тўхтат! Бу ёққа кел–чи, сен билан бир гаплашиб қўяйлик!”

“Ёқмаса, эшитманглар, – деб менинг ўрнимга жавоб беришди бошқа маҳбуслар. – Коля амаки сизларни кўрмоқчи эмас!”

Улар қанчалик қитмирлик қилишмасин, беҳуда бўлди. Худо маҳбуслар орқали мени ҳимоя қилди. Менга ҳеч ким зарар бера олмади. Ҳудойимга шукр!

Книга на Узбекском языке: - Верю в бессмертие (Николай Бойко)

Очень впечатляющее свидетельство одного верующего узника за имя Христово, прошедшего тюрьмы и лагеря, и повсюду Бог подкреплял его и исцелял. Одному Богу известно, сколько издевательств претерпел Николай Ерофеевич в неволе. Его лишали свиданий, не отдавали писем и в буквальном смысле уничтожали, сажая в камеру—холодильник в то время, когда у него было воспаление легких. Но, по неизреченной Своей милости, Господь сберегал жизнь Своему слуге. Он оставался непреклонным и не шел на сотрудничество с гонителями. Его глубоко почтенный 82-летний возраст — яркое доказательство того, что жребий наш всецело находится в руках Господа и вовсе не условия существования определяют длительность жизни, а лишь Божья воля. Несмотря на суровый путь, он достиг рубежа большей крепости и отошел к Господу как и насыщенные днями патриархи. Земная брань его закончилась победно.