Макс Лукадо. Фаришталар ҳам сукут сақлаган эдилар - (6 боб) Китоб Ўзбек тилида
Farishtalar ham sukut saqlagan edilar (Maks Lukado) O‘zbek tilida Audiokitob
Мундарижа
Китобни ўқишни бошлашингиздан олдин
ЖУМА
1-боб. Хақиқат бўлиши учун жуда эрта, жуда кеч, жуда яхши
2-боб. Ерихондан Қуддусга
3-боб. Ўзини қурбон қилган генерал
4-боб. Майиб-мажруҳ эътиқод
ШАНБА
5-боб. Ҳеч нарса қилиш керак эмас. Бирпас тўхтанг
6-боб. Таваккал қиладиган севги
ЯКШАНБА
7-боб. Эшакдаги одам
ДУШАНБА
8-боб. Савдогарлар ва кўзбўямачилар
9-боб. Орзу қилиш жасорати
СЕШАНБА
10-боб. Қадоқлар ва шафқат ҳақида
11-боб. Сиз таклиф қилингансиз
12-боб. Лаблар — лабларга қарши
13-боб. Одам орзу қилишга журъат қила олмаган нарса
14-боб. Тафсилотми ёки хочми?
15-боб. Содда имон
16-боб. Соғ-саломат қолиш
17-боб. Қумдан қурилган қасрлар
18-боб. Тайёр бўлинг
19-боб. Атир гуллари бор одамлар
ПАЙШАНБА
20-боб. Хизматкор
21-боб. У сизни танлади
ЖУМА
22-боб. Ҳамма сизга қарши бўлганда
23-боб. Сизнинг танловингиз
24-боб. Мўъжизаларнинг энг буюги
25-боб. Ибодат орқали очилган
ЯКШАНБА
26-боб. Яширин қабр
27-боб. Ўйлайманки, доимо бу йўлни хотирамда сақлайман
Мустақил ўрганиш учун қўлланма
ШАНБА
5-боб Ҳеч нарса қилиш керак эмас. Бирпас тўхтанг
Ҳамма ишларингизни бажаришингиз учун олти кун бор.
Еттинчи кун эса Мен, Эгангиз Худога, аталган Шаббат кунидир. Ўша куни ўзларингиз, ўғилларингиз ёки қизларингиз, қулларингиз ёхуд чўриларингиз, ҳайвонларингиз, шаҳрингиздаги мусофирлар ҳеч қандай иш қилманг.
Чиқиш 20:9–10
Бир куни қизим Андреа икковимиз сайр қилишга чиқдик. Ўшанда у тўрт ёшда бўлиб, жуда қизиқувчан эди. Шунинг учун биз қўшни кўчаларни ўрганиш учун кичик экспедиция ташкил қилишга қарор қилдик. «Юр, илгари ҳеч юрмаган жойларга борамиз», деб таклиф қилдим. Шундай қилиб, биз ишонч билан уйдан чиқиб, нотаниш кўчалар томон кетдик.
Капитан Кирк биз билан ғурурланса арзирди. Биз бораётган жойлар Андреа учун умуман нотаниш эди. У ҳеч қачон кўрмаган кўчалардан борардик. Андреа ўзи танимаган кучукларни силарди. Қизим учун бу ҳақиқий тадқиқот экспедицияси, инсон қадами етмаган жунгли, ҳеч ким юрмаган сўқмоқ бўлди. Ҳовлилар бошқача, бу ҳовлиларда биз учратган болаларнинг ёши ҳам катта туюларди. Уйлар ҳам каттароқдай туюларди.
Дастлаб мен: «Ҳозир қизим ташвишга тушиб, асабийлаша бошлайди, бу нотаниш жойлар, аллақандай товушлар уни қўрқитиб юборади», деб ўйлаган эдим.
— Қалайсан? — деб сўрадим мен ундан.
— Яхшиман.
— Ҳозир қаерда эканингни ўзинг биласанми?
— Йўқ.
— Бу ердан уйимизга қандай боришни биласанми?
— Йўқ.
— Ҳеч қўрқмаяпсанми?
У қадамини секинлаштирмай, қўлимдан ушлаб, шундай деди:
— Уйга қандай боришимни билишимнинг ҳожат йўқ. Ахир, сиз ёнимдасиз-ку!
Мен Андера билан нима қилган бўлсам, бир куни Худо ҳам Ўз болалари билан шуни қилди. Худо болаларини мутлақо нотаниш жойларга олиб борди. Худо Ўз болаларини денгиз орқали олиб ўтди ва улар илгари ҳеч кўрмаган жойларга бошлади.
Улар қаерда эканликларини билишмасди. Саҳро жуда ғалати эди. Янги-янги товушлар, нотаниш шароит. Улар билан менинг қизим ўртасида битта фарқ бор эди. Улар Андреа каби ишонишни билмасдилар. «Бизни Мисрга қайтариб олиб бор», деб талаб қилишди улар.
Аммо Ота, болаларим Менга ишонсалар эди, деб хоҳларди. Ота, болаларим Менинг қўлларимдан ушлаб, хотиржам бўлсалар эди, деб истарди. Ота шуни истардики, қилинадиган иш қай тарзда амалга ошишидан қатъий назар, болалар хавотир олмасалар, бу ишни амалга оширадиган Отага фақат ишонсалар бўлди эди.
Ота болаларини қулликдан озод қилди, уларга денгиз орқали йўлни таклиф қилди. Болалари кундузи йўл юришлари учун булутни, тунда юришлари учун оловли устунни юборди. Бундан ташқари, У болаларига озиқ-овқат юборди. У болаларининг асосий муаммосини ҳал қилди. Болалари оч эди. Ота уларнинг қорнини тўйдирди.
Ҳар куни эрталаб ерга манна ёғиларди, кечқурун эса — бедана. «Менга ишонинг, Менга ишонинг, сиз нимага муҳтож бўлсангиз, нима керак бўлса, шуни бераман». Халққа кунига қанча керак бўлса, шунча йиғиштириб олиш буюрилган эди. Ҳар куни улар эҳтиёжларига яраша нарсаларни олардилар. Худо Ўз ваъдасига содиқ бўлса-да, озиқ-овқат Худо томонидан ато қилинганига одамлар ишонишлари қийин эди. Уларга қўлларида овқат ушлаш ва ҳеч нарса ғамламаслик ғайри оддий бўлиб туюларди.
«Эртага Худо биз тўғримизда унутиб қўйса-чи? Эртага У бизнинг ёнимизга келмаса-чи?» Оқибатда улар ўзларига керак бўладиганидан ортиғини ҳам олиб, озиқ-овқат ғамлай бошладилар. Аммо бир кечада ортиқча озиқ-овқат айниб қолди.
«Ўзингизга бугун керагини олинг, — деб айтди Худо уларга, — Эртанинг ғамини мен ейман».
Болаларим Менга ишонсалар эди, деб хоҳларди Ота. Жума куни уларга икки кунга етарли озиқ-овқат ғамлаш буюрилди. Чунки кейинги кун Шаббат — Дам олиш куни эди. Бу кунда инсонлар ўзларининг Яратувчиси билан бўлишларини У белгилаб қўйган эди. Жума куни йиғиб олинган озиқ-овқат Шаббат куни айнимади.
Аммо Шаббат куни одамлар ишсиз ўтира олмасдилар. Уларга иш қилиш ўрнига, ўтириб гап тинглаш аҳмоқона бўлиб туюларди. Ана, улар Худонинг огоҳлантиришига қарамасдан, овқат излаб кетишди. (Ҳаммадан кўп чарчаган одамларни дам олишга мажбур қилиш энг қийин иш эканлиги кулгили-а, тўғрими?)
Эътибор қилинг-а, Худо нақадар донишманд! Биз учун ҳар қандай иш тўхтатиладиган кун керак, биз учун тегирмонлар дон янчишдан тўхтайдиган, мотор ишлашдан тўхтайдиган йигирма тўрт соат вақт керак. Биз тинишимиз керак.
Шаббат — бу шундай кунки, бу кунда Худонинг болалари мусофирликда яшар эканлар, Оталарининг қўлидан ушлаб: «Мен қаерда эканимни билмайман, мен уйимга қайтиб бориш йўлларини ҳам билмайман, аммо буни Сен биласан, Менга шунинг ўзи етарли» деб айтадилар.
Бундан икки ҳафтача илгари биз Андреа билан янги саргузаштлар излаб уйдан чиқдик. Бу сафар велосипедда. Андреа икки ғилдиракли велосипедда ўтириб, мувозанат сақлашни яқиндагина ўрганган эди. У велосипед миниш малакасини ҳовлимизнинг хавфсиз йўлкаларида эмас, уйимизнинг орқасидаги тепаликда синаб кўрмоқчи эди. Бунгача у ҳеч қачон тепаликдан пастга велосипедда учиб кўрмаган эди.
Биз тепаликнинг энг чўққисига чиқиб, пастликка қарадик. Бу тепалик Андреага худди Эверест бўлиб кўринаётгандай эди.
— Сен ростдан ҳам шу ердан пастга учмоқчимисан? — деб сўрадим мен.
— Шундай бўлса керак, — дея жавоб берди у ютиниб.
— Тўхтамоқчи бўлганингда тормозни бос, тушундингми? Тормозни, шуни унутма.
— Хўп.
Мен биринчи бўлиб туша бошладим ва ярим йўлда тўхтадим. Орқамдан Андреа туша бошлади. Велосипед тезлиги оша бошлади. Велосипедининг рули титрар, кўзлари катта-катта очилган, педал катта тезлик билан айланарди. У худди рўпарамга келганда: «Мен педални босишни билмайман!» деб қичқирди. У пастга учиб тушиб, йиқилди.
Агар сиз тўхташни билмасангиз, натижа жуда оғриқли бўлиши мумкин. Велосипедда учаётганингизда шундай бўлади. Ҳаётда ҳам шундай бўлади. Сиз қандай тўхташ кераклигини биласизми? Ўзингизни тепаликдан тезлигини ошириб келаётган велосипедда учиб келаётган ва қандай тўхтатишни билмаётгандай ҳис қилганмисиз? Ҳаётингиз ғилдираклари борган сайин тезлашиб, сизни севган одамларингиз олдидан учириб олиб кетаётгандай ҳис қилганмисиз? Янада жадаллашиб бораётган тезликни тўхтатиш учун сизга ёрдам керакми? Агар керак бўлса, Масиҳ Ўз ҳаётининг охирги шанбасида нима қилгани тўғрисида ўқинг. Матто баён этган Хушхабардан бошланг. Ҳеч нарса топа олмадингизми? Унда Марк Хушхабарини ўқинг. Масиҳ ўша шаббат куни нима қилгани тўғрисида Марк нима деб ёзибди? У ерда ҳам ҳеч нарса топмадингизми? Қизиқ-ку. Луканинг хушхабарида нима ёзибди экан? Наҳотки бу кун ҳақида у ҳам эсламабди? Ундай бўлса, Юҳанно Хушхабарини очинг-чи. У албатта, шу охирги Шаббат куни тўғрисида нимадир ёзган бўлса керак. Йўқ эканми? Наҳотки бир сўз ҳам ёзмаган бўлса? Ҳм-м-м. Демак, ўша кунни Масиҳ ҳеч иш қилмасдан ўтказибди.
Демак, Исо ҳеч иш қилмабдими? Ҳа, худди шундай.
Сиз Унинг умридан бир ҳафтагина қолганда, Шаббатга риоя қилган демоқчимисиз? Шундай, бунга ўзимиз ҳам ишонч ҳосил қилдик-ку.
Сиз, пайғамбарларга Исо қанча кўп нарсани ўргатиши керак бўлса, У шунча кўп нарсани халққа айтиши мумкин бўлган, У бу кунни дам олиб ва Худога сажда қилиб ўтказган, демоқчисиз? — Худди шундай. Сиз: «Масиҳ ишдан кўра, Худога ибодат қилишни муҳимроқ деб ҳисоблади», деяпсизми? Айнан шуни мен сизга тушунтирмоқчиман.
Худди шу учун шанба куни белгиланган. Масиҳ ҳам шундай йўл тутди. «У Ўз одатига кўра, Шаббат куни синагогага кирди ва ваъз айта бошлади»[1]. Наҳотки биз шу ишни қила олмаймиз?!
Агар Масиҳ қанчадан-қанча муҳим ишларига қарамасдан, тўхташ ва сокинликда бўлиш учун вақт топган бўлса, эҳтимол, биз ҳам шундай қила орамиз?
Сиз нима тўғрида ўйлаётганингизни мен биламан. Сизнинг юзингизда шу ёзилган. Сиз менга компьютерим мониторидан қараб турибсиз: кўзларингизда ишончсизлик, қошларингиз чимирилган. «Макс, аммо якшанба — мен идорага келиб, ҳафта давомида қила олмаган ишларимни қилишим мумкин бўлган ягона кун-ку», демоқчидирсиз. Эҳтимол, шундай айтмоқчидирсиз: «Ҳа, Макс, зўр ўйлабсан. Аммо сен бизнинг жамоатимизда ўқиладиган ваъзларни эшитганмисан? Мана буни дам олиш деса бўлади. Мен худди ёш бола каби ухлайман. Қўшиқ айтиш эса менга сира ёқмайди», дерсиз. Ёки: «Макс, сенга айтиш осон, сен воизсан. Агар сен ҳам менга ўхшаб тўртта бола билан уйда ўтирганингда эди…» Чиндан ҳам тўхташ қийин.
Бандлик кўпинча худди етуклик белгиси каби қабул қилинади. Айтганча, худди шундай аҳд йўқми? «Банд бўлганлар бахтлидирлар». Тасаввур қилинг: бундай аҳд йўқ. Аммо Муқаддас Ёзувда кўп одамларнинг ҳаётига татбиқ қилса бўладиган оят бор: «Ҳар кимнинг умри соядай ўтиб кетар, инсоннинг ҳаракати беҳуда бўлар, бойлик йиғар лекин билмас, ким бойликка эгалик қилар»[2]. Бу оят сизнинг ҳаётингизга ўхшайдими? Эҳтимол, сиз бир жойда шундай ҳам бўларсиз, шунинг учун ҳам дўстларингиз учун сиз чиндан арвоҳ кабидирсиз? Эҳтимол, сиз жуда кўп ҳаракат қиларсиз? Юзлаб жойларга улгуришингиз керакдир? Дўстларингиз чиндан ҳам сиз мавжуд эканингизга шубҳа қиларлар? Эҳтимол, сиз эътиқодингиз эвазига сотиб олаётган беҳаловат ҳаётингиздан ғурурланарсиз ҳам? Эҳтимол, сиз ҳам Андреага ўхшаб: «Мен қандай тўхташни билмайман», деб айтарсиз. Агар шундай бўлса, сизни олдинда йиқилиш кутяпти.
Тезликни пасайтириб кўринг-чи. Агар Худо бирон нарсани амр қилган бўлса, демак, шу нарса керак. Худо олдингидай ҳамон манна юборяпти. Унга ишонинг. Иш учун «йўқ» ва Худога ибодат килиш учун «ҳа» дейдиган кунни белгиланг.
Яна бир гап.
Лондоннинг эътиборга сазовор жойларидан бири — Чаринг Кроссдир[3]. Шаҳар марказида жойлашган бу жой кўчаларда адашиб қолганлар учун мўлжал бўлиб хизмат қилади.
Бир куни кичкина қизча бу катта шаҳарда йўқолиб қолди. Қизчани топиб олган полицияга: «Уйимга олиб борадиган йўлни билмайман», деб айтди у. Полициячи қизчадан уй манзилини сўради. Қизча уй манзилини ҳам билмасди. Қизча телефон рақамини ҳам билмасди. Полициячи: «Ҳеч бўлмаса, бирон белгини эслай оласанми?» деб сўради. Шунда қизчанинг юзлари ёришиб кетди: «Хочни биламан! — деди у. — Менга хочнинг қаердалигини кўрсатинг. Мен уйимни топиб оламан».
Сиз ҳам шундай қила оласиз. Доимо уфқда турган хочга қарайсиз, албатта, уйингизга борадиган йўлни топа оласиз. Дам олиш кунингизнинг вазифаси — ана шудир: жисмонан дам олиш, аммо ҳамма нарсага биринчи навбатда тўғри назар билан қараш. Бу — сизни уйингизга олиб кела оладиган тўғри йўналишни танлай оладиган кунингиздир.
Илтимос, шундай қилинг. Қўлингизни чўзинг. Отангизнинг қўлидан ушлаб, қачонлардир Андреа менга айтган сўзларни айтинг:
«Мен қаерда эканлигимни билмайман. Уйга олиб борадиган йўлни ҳам билмайман. Аммо Сен буни биласан, шунинг ўзи етарли».
[1] Лука 4:16.
[2] Забур 38:7.
[3] Инглизча cross (крест)дан. — Таржимон изоҳи.
Книга на Узбекском языке: И ангелы молчали (Макс Лукадо)
Книги Макса Лукадо давно известны и заслуженно любимы в России. Этого автора отличают яркий индивидуальный стиль, публицистический талант, любовь к парадоксам, умение говорить о неприятных, непарадных сторонах жизни. Он обладает неоценимым даром делать простые и общеизвестные христианские истины свежими, яркими, резкими, заставлять их звучать по-новому. Книга "И ангелы молчали" посвящена Страстной неделе. Почему именно ей? "Приближающаяся смерть отделяет главное от второстепенного. И если вы хотите узнать Христа, присмотритесь повнимательнее к Его последним дням перед распятием. Глядя на Него, мы сможем научиться, как самим достойно пройти этот путь".
