Макс Лукадо. Фаришталар ҳам сукут сақлаган эдилар - (4 боб) Китоб Ўзбек тилида
Farishtalar ham sukut saqlagan edilar (Maks Lukado) O‘zbek tilida Audiokitob
Мундарижа
Китобни ўқишни бошлашингиздан олдин
ЖУМА
1-боб. Хақиқат бўлиши учун жуда эрта, жуда кеч, жуда яхши
2-боб. Ерихондан Қуддусга
3-боб. Ўзини қурбон қилган генерал
4-боб. Майиб-мажруҳ эътиқод
ШАНБА
5-боб. Ҳеч нарса қилиш керак эмас. Бирпас тўхтанг
6-боб. Таваккал қиладиган севги
ЯКШАНБА
7-боб. Эшакдаги одам
ДУШАНБА
8-боб. Савдогарлар ва кўзбўямачилар
9-боб. Орзу қилиш жасорати
СЕШАНБА
10-боб. Қадоқлар ва шафқат ҳақида
11-боб. Сиз таклиф қилингансиз
12-боб. Лаблар — лабларга қарши
13-боб. Одам орзу қилишга журъат қила олмаган нарса
14-боб. Тафсилотми ёки хочми?
15-боб. Содда имон
16-боб. Соғ-саломат қолиш
17-боб. Қумдан қурилган қасрлар
18-боб. Тайёр бўлинг
19-боб. Атир гуллари бор одамлар
ПАЙШАНБА
20-боб. Хизматкор
21-боб. У сизни танлади
ЖУМА
22-боб. Ҳамма сизга қарши бўлганда
23-боб. Сизнинг танловингиз
24-боб. Мўъжизаларнинг энг буюги
25-боб. Ибодат орқали очилган
ЯКШАНБА
26-боб. Яширин қабр
27-боб. Ўйлайманки, доимо бу йўлни хотирамда сақлайман
Мустақил ўрганиш учун қўлланма
4-боб Майиб-мажруҳ эътиқод
Исонинг икковига раҳми келди ва уларнинг кўзларига қўлини тегизди. Шу зоҳоти улар кўра бошладилар. Кейин иккаласи ҳам Исога эргашди
Матто 20:34
Тадбиркорликда шунақаси ҳам бўлади: Сиз ҳеч ким сотиб олмайдиган маҳсулот ишлаб чиқаришингиз мумкин.
Сиёсатда ҳам шунақаси бўлади: бўлимлар ва комиссиялар ташкил қилинганда, ҳеч кимга керак бўлмайди.
Тиббиётда ҳам кашфиётлар одамларга ёрдам бериш учун эмас, балки кашфиёт учун қилинганда, шундай бўлади.
Таълимда ҳам шундай: мақсадингиз билим учун эмас, илмий даража учун бўлганда, кераксиз бўлади.
Масиҳнинг шогирдлари Қуддус йўлида кўрларни Масиҳнинг ёнига яқинлаштиришни хоҳламаганларида, шундай воқеа юз берган эди: «Исо билан шогирдлари Ериходан кетар эканлар, бир талай оломон Исога эргашди.Йўл бўйида иккита кўзи ожиз одам ўтирган эди, Исо бу ердан ўтиб кетаётганини улар эшитиб қолиб, бақирдилар:
— Ҳазрат, эй Довуд Ўғли! Бизга раҳм қилинг!
Оломон уларга: «Жим бўлинглар!» деб қаттиқ огоҳлантирди, аммо иккаласи: «Ҳазрат, эй Довуд Ўғли! Бизга раҳм қилинг!» деб баттар шовқин солдилар. Исо тўхтаб, уларни чақирди-да: Мендан нима истайсизлар? Сизлар учун нима қилай? — деб сўради.
— Ҳазрат, Сиздан кўзларимиз кўрадиган бўлишини истаймиз, — деб жавоб берди улар.
Исонинг икковига раҳми келди ва уларнинг кўзларига қўлини тегизди. Шу зоҳоти улар кўра бошладилар. Кейин иккаласи ҳам Исога эргашди»[1].
Матто бизга одамлар нима сабабдан кўрларни Исонинг ҳузурига яқинлаштирмасликни хоҳлаганлари ҳақида гапирмайди. Аммо биз бунинг сабабини осонгина билиб оламиз. Улар Исони ҳимоя қилмоқчи эдилар. Ахир, у жуда банд эди-да. Уни буюк ишлар кутарди. Исроилнинг келажаги хавф остида қолган эди. Масиҳ эса асосий вазифани бажариши керак эди. Шунинг учун йўл четида ўтирган қандайдир кўрлар учун Исонинг вақти йўқ эди.
Сизлар уларга бир қаранг-а! Кир-чир, бақир-чақир қилган, қўпол — шу боис уларнинг ёнида тургинг ҳам келмайди. Наҳотки уларда одоб-ахлоқ ҳақида тасаввур ҳам бўлмаса?! Наҳотки уларнинг атрофдагиларга заррача бўлса-да, ҳурмат қолмаган?! Бундай ишлар шу тарзда қилинмайди: олдин Натанил билан гаплашинг, Натанил эса Юҳанно билан гаплашади, Юҳанно эса ўз навбатида Бутрус билан гаплашади. Ниҳоят, Бутрус уларнинг илтимослари Раббийни безовта қилишга арзийдими ёки йўқми — ҳал қилади. Аммо шогирдлар бунинг тўғрилигига самимий ишонсалар-да, улар ноҳақ эдилар.
Худди шу сингари, биз ҳам кичкина одамларга эътиборни қаратиш учун Раббийнинг вақти йўқ деб ўйлаганимизда, хато қиламиз. Ёки зарур одоб-ахлоқ қоидаларимиз айтилган илтимосни тинглаш учун Раббийни расмиятчи деб ўйласак, хато қиламиз. Масиҳнинг ёнида юрадиганлар бошқаларни Унинг ёнига келишига ижозат бермаганларида, масиҳийлик бўш, маънисиз эътиқодга айланади — майиб-мажруҳ эътиқодга.
Сан-Антониодаги шифохонада юз берган воқеа юқорида айтилган гапларга яққол мисол бўла олади. Пол Лотц тепадан йиқилиб жароҳат олди: унинг ўпкаси тешилди, қовурғалари синди ва бундан ташқари ички аъзоларига қаттиқ зарар етди. Уни ярим беҳуш ҳолда шифохонага олиб келганларида, энг ёмони ортда қолди, деб ўйлади.
Аммо Пол ноҳақ эди.
У шифохона каравотида ётар экан, тепасида иккита врач унинг кўкрагига дренаж трубкасини қўйиш керакми ёки йўқми — шу ҳақда баҳслашаётганларини эшитади. Аста-секин баҳс жанжалга айланади ва ниҳоят бир шифокор иккинчисига, ҳозир полиция чақираман, деб таҳдид қила бошлайди.
— Илтимос, биронтангиз мени қутқаринг! — деб ялинди Пол унинг каравоти ёнида ёқалашаётган шифокорларга.
Аммо иккала врач Полнинг ёлворишларига эътибор бермай жанжаллашишда давом этди. Охири врачларнинг иккита ҳамкасби беморга эътибор қилиб, унинг ҳаётини сақлаб қолди[2].
Ишониш қийин, тўғрими? Одамлар арзимас нарсалар устида баҳс юритишадию айни пайтда энг зарур эҳтиёжлар эътиборларидан четда қолади. Бундай воқеалар жамоатларда ҳам бўлиб туради. Яқинда радиоэшиттиришларимни доимо тинглаб юрадиган бир мухлис менга телефон қилди. У оила аъзолари эътиқодга ишонмайдиган оилада катта бўлганди. У ишлайдиган жойда эса турли эътиқодларга тааллуқли бўлган иккита масиҳий ҳамкасби бор экан. Мен ҳайрон қолдим: у масиҳийлар билан ёнма-ён ишласа-да, менга қўнғироқ қилганди. У буни шундай изоҳлади: «Биттаси бундай дейди, иккинчиси ундай дейди. Мен қандай қилиб Исога имон келтиришимни билмоқчиман».
Бундай воқеа бизнинг кунларимизда ҳам содир бўлиб туради. Жамоат кам таъминланганлар тўғрисида эмас, балки ибодатхонанинг ташқи кўриниши ҳақида кўпроқ қайғурганларида, бу воқеа юз беради. Жамоатнинг энг ақлли одамлари буюк ҳақиқатлар ҳақида бош қотириш ўрнига, арзимас баҳсларнинг муҳокамаси билан банд бўлганларида, бу воқеа рўй беради. Жамоат ўзининг Раббийга бўлган эътиқоди туфайли эмас, балки у ёки бу муаммога бўлган нуқтаи назари билан донг таратганда, шу воқеа юз беради.
Бу воқеа бизнинг кунларимизда ҳам рўй беради. Бу воқеа ўшанда ҳам содир бўлган эди.
Кўряпсизми, Исога яқин турганлар, кўзи ожизлар Раббийга ҳалақит беряпти, деб айтишларига ҳеч қандай ҳақлари йўқ эди. Ахир, У Қуддусга бораётган эди-ку! Инсон Ўғли Қуддусга бораётган эди-ку! Инсон Ўғли Ўз Шоҳлигини мустаҳкамлаши керак эди. Йўл четида ўтирган қандайдир кўру гадоларнинг арз-додларини тинглашга Унинг вақти йўқ.
Шунинг учун ҳам кўзи ожизларга, жим бўлинглар, деб буйруқ берилган эди.
Ҳеч тоқат қилиб бўлмайди бу қашшоқларга. Уларнинг кийинишларига бир қаранг. Улар ўзларини қандай тутадилар-а! Уларнинг бақир-чақирлари-чи! Албатта, Масиҳнинг бу одамчаларга эътибор беришдан кўра муҳимроқ ишлари бор.
Масиҳнинг Ўзи эса бошқача ўйларди. У «марҳамат қилиб уларнинг кўзларига қўлини текизди, ўша зоҳоти кўзи ожизларнинг кўзлари очилди».
Масиҳ Ўзини ўраб олган оломон шовқинига қарамай, уларни эшитади. Шу оломон ичидан фақат кўзи ожизларгина Уни чинакамига кўришади.
Бу қашшоқларга, инсоннинг қилиқлари ва чиройли гапириш лаёқатидан кўра, унинг юрагида нима борлиги Худо учун муҳимдир, деб айтилган. Бу ўринда «ёндашув» эмас, самимийлик муҳимлигини улар тушуниб етдилар, шунинг учун бор кучлари билан бақирдилар. Уларнинг овозлари эшитилди.
Раббий Ўзини излаётганларни эшитади. Мана, яна бир мисол. Бу воқеа Масиҳ Қуддусга киришидан бир неча аср олдин юз берган эди.
Исроил шоҳи Ҳизқиё ўз халқи орасида руҳий қайта туғилишнинг ташаббускори бўлди, одамларни сохта худолардан воз кечиб ҳақиқий Худога юз тутишга чорлади. У барчани Қуддусга Фисиҳ байрамни нишонлаш учун таклиф қилди. Аммо у иккита муаммога дуч келди.
Биринчидан, Исроилликлар узоқ вақт Фисиҳни байрам қилишмаган эди. Шунинг учун уларнинг орасидан барча зарур маросимларга риоя қилиб поклана оладиган одам топилмади. Ҳатто руҳонийлар ҳам бутга сиғиниш орқали булғанган бўлиб, поклана олмадилар.
Иккинчидан, Худо Фисиҳни биринчи ойнинг ўн тўртинчи кунида байрам қилишни буюрди. Ҳизқиё одамларни йиғиб олгунча иккинчи ой келди.
Шундай қилиб, Фисиҳ бир ой кейин нишонлади. Байрамда иштирок қилган одамлар эса нопок эдилар.
Ҳизқиё Худога ибодат қила бошлади. Эй Эгам, мурувватинг ила бу бандаларингни кечир. Улар ўзларини покламаган бўлсалар-да, ота-боболарининг Худоси — Эгамизга чин юракдан сажда қилишга қарор этганлар»[3].
Мана, муаммо нимада эди: одамлар бирон ишни чин дилдан, аммо охиригача қилишмаганда Худо қандай йўл тутади? «Худо Ҳизқиёнинг илтижосини эшитиб, халқнинг гуноҳидан ўтди»[4]. Садоқатсиз юрак билан мукаммал бажарилган маросимлардан кўра, садоқатли юрак билан тўла бажарилмаган урф-одатлар яхшироқ.
Бир марта мен Атлантада (Журжини штати) анжуманда иштирок этаётган эдим. Хотиним ва қизларим билан гаплашиш учун уйга телефон қилдим. Ўшанда беш ёшда бўлган Жони билан суҳбат қилганимда, у: «Дада, сиз учун кутилмаган совғам бор», деди. У телефонни фортепьяно олдига олиб келиб, чала бошлади.
Жонининг чалган куйини қийинчилик билан қўшиқ деб аташ мумкин эди. У худди клавишларни (пианино торларини) савалаётганга ўхшарди. Оҳанг умуман йўқ эди. Қофия деган нарса умуман йўқ. Бунинг устига, мисралар ҳам саводсизларча тузилган эди. Шакл нуқтаи назаридан бу тамомила бўлмағур нарса эди.
Аммо менга бу қўшиқ санъат асари бўлиб туюлди. Нега? Нега деганда, бу қўшиқни қизим мен учун ёзган эди-да!
Сен ажойиб отасан,
Мен сени соғиняпман,
Сен кетганингда мен жуда
Қайғураман, йиғлайман.
Тезроқ қайтинг уйга, дадажон!
Қайси бир отага шундай қўшиқ ёқмайди?! Ким бу қўшиққа яхши баҳо бермайди?! Китобхонлардан баъзилари ҳозир пешонасини тириштириб шундай деб айтар: «Макс, тўхта! Биз Раббийга қандай тарзда келишимиз муҳим эмас, демоқчимисан? Биз Раббийга қандай эмас, нима сабабдан келишимизгина аҳамият касб этади, демоқчимисан? Буни қай тарзда қилишимизнинг аҳамияти йўқми?»
Йўқ, мен бу ҳақда гапирмаяпман (саволингиз учун миннатдор бўлсам-да). Биз Раббийга садоқат билан тўғри йўлдан боришимиз — энг тўғрисидир. Баъзида биз бунга эришамиз ҳам. Баъзида ибодатимизнинг сўзлари ҳам худди бизни ибодат қилишга ундаётган мақсадларимиз каби гўзалдир. Баъзида биз жамоат мадҳияларини айтаётган нарсамизга ишонганимиз каби ажойиб тарзда куйлаймиз.
Баъзида биз Раббийга қанчалар самимий бўлсак, шунча чиройли ибодат қиламиз. Аммо кўпинча бундай бўлмайди. Кўпинча дудуқланиб қоламиз ва керакли сўзларни топа олмаймиз. Кўпинча ўйнаётган мусиқамиз мукаммалликдан жуда узоқ. Кўпинча ибодатимиз ўзимиз хоҳлаганимиздай улуғвор ва гўзал чиқмайди. Кўпинча йўл четида ўтирган кўрлар Раббийни чорлагани каби, қўпол ва андишасиз чорлаймиз.
«Раббий, бизга ёрдам бер!»
Баъзида эса ҳатто ҳозирда ҳам Раббийнинг самимий издошларидан кўпчилиги биз рисоладагидай ҳаракат қилишга ўрганмагунимизча жим туришимизни маслаҳат беришади.
Масиҳ кўрларга, жим бўлинглар, деб айтмади. Худо Ҳизқиёдан, байрамни тўхтат, деб сўрамади. Мен Жонига, кўпроқ машқ қил, қачон яхши чалишни ўрганганингдан кейин менга бошқатдан қўнғироқ қил, деб айтмадим.
Кўрлар ҳам, Ҳизқиё ҳам, Жони ҳам бор кучлари билан ҳаракат қилишди ва шунинг ўзи кифоя эди.
«Сиз мени қидиринг, — дер эди Раббий, — сиз Мени чин юракдан ахтарганингизда топасиз. Ўшанда Мен сизларга зоҳир бўламан».
Қандай ажойиб ваъда! Кўрлар мисолида биз Унинг Ўз сўзига содиқ эканини кўрамиз.
Бу воқеанинг сўнгги кўриниши айниқса, диққатга сазовордир. Иккита ялангоёқ, жулдур кийим кийган одам кўзлари ёниб келишяпти. Йўқ, улар оддийгина юриб келишмаяпти, улар Қуддус йўлида Масиҳнинг кетидан қувонч-ла сакраб-сакраб боришяпти. Улар бир-бирларига илгари ҳидини сезган, аммо кўрмаган гулларини кўрсатишяпти. Нурларини кўрмаган, аммо ҳароратини туйган қуёшга боқишяпти. Ўша куни йўлда бўлганлар орасида бу иккаловининг кўзлари кўр бўлса-да, кўзи очиқлардан ҳам яхшироқ кўрганларида қандайдир киноя бор.
[1] Матто 20:29–34.
[2] «Wilford Hall Turf Fight Purs Patuents at Risk». Son Antonio Light, 3. February 1990, Al, A16.
[3] 2 Солнома. 30:18–19.
[4] Қаранг: Ермиё 29:13.
Книга на Узбекском языке: И ангелы молчали (Макс Лукадо)
Книги Макса Лукадо давно известны и заслуженно любимы в России. Этого автора отличают яркий индивидуальный стиль, публицистический талант, любовь к парадоксам, умение говорить о неприятных, непарадных сторонах жизни. Он обладает неоценимым даром делать простые и общеизвестные христианские истины свежими, яркими, резкими, заставлять их звучать по-новому. Книга "И ангелы молчали" посвящена Страстной неделе. Почему именно ей? "Приближающаяся смерть отделяет главное от второстепенного. И если вы хотите узнать Христа, присмотритесь повнимательнее к Его последним дням перед распятием. Глядя на Него, мы сможем научиться, как самим достойно пройти этот путь".
