Elisabetning homiladorligiga olti oy bo‘lgach, Xudo farishta Jabroilni Jalilaning Nosira degan shahriga, Dovud avlodidan Yusuf ismli yigitga unashtirilgan bir qizga yubordi. Qizning oti Maryam edi. Farishta uning oldiga kirib: – Salom, ey Xudo yorlaqagan! Xudovand sen bilan. Ayollar ichra muboraksan, – dedi. Maryam esa farishtani ko‘rib, uning so‘zlaridan sarosimaga tushdi. “Bu qanaqa salomlashish bo‘ldi?” – deya ko‘nglidan o‘tkazdi. Farishta unga dedi: – Maryam, qo‘rqma, sen Xudodan inoyat topding. Mana, sen homilador bo‘lib, o‘g‘il tug‘ajaksan va Uning ismini Iso qo‘yursan. U ulug‘ bo‘lgay, Xudoyi Taoloning O‘g‘li deb nom olgay. Xudoyi Taolo Unga otasi Dovudning taxtini bergay. U Yoqub xonadoni uzra abadiy podshohlik qilur va bu podshohlikning cheki bo‘lmagay. Maryam: – Men hali er ko‘rmagan bo‘lsam, bu qanday bo‘ladi? – deb so‘radi farishtadan. Farishta javob berdi: – MuqaddasRuh sening ustingga tushib keladi, Xudoyi Taoloning qudrati seni qoplaydi. Shu sababli sendan tug‘ilajak muqaddas bola Xudoning O‘g‘li deyilur. Mana, bepusht deb yurishgan qarindoshing Elisabet ham qariligida o‘g‘ilga homilador bo‘ldi. Homilasi oltinchi oyda. Zero Xudoning biron kalomi puchga chiqmas. Shunda Maryam: – Mana, men Xudovandning bandasiman. Menga aytganing kelsin, – dedi. Farishta esa uning yonidan g‘oyib bo‘ldi.